Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

«ΖΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΦΘΟΝΟΣ» - ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ

15
Ο ύπνος τής ψυχής είναι η ζήλεια, ο φθόνος, πού γεννιέται από την υπερηφάνεια.
Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς «θησαυρούς επί τής γής, όπου σής καί βρώσις αφανίζει, καί όπου κλέπτουσι διορύσσουσι καί κλέπτουσι»(Ματθ. 6. 19). Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη τής αρετής, τον άνθρωπο τού Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τούς ενδόξους και τον πιο πλούσιο από τούς πλουσίους, πού αποταμιεύει «θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σής ούτε βρώσις αφανίζει, καί όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν» (Ματθ. 6. 20).

Μη ζηλεύεις αυτόν πού επαινούν και κολακεύουν οι άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι έπαινοι είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλοι. Σήμερα τα λόγια τους «γλυκύτερα υπέρ μέλι καί κηρίον» (Ψαλμ. 18. 11). Αύριο το στόμα τους «αράς καί πικρίας γέμει»(Ρωμ. 3. 14). Ζήλεψε λοιπόν το μεγαλείο τού αφανούς και αδόξου κατά κόσμον ανθρώπου τής αρετής, «ού ο έπαινος ουκ εξ ανθρώπων, αλλ᾿ εκ τού Θεού» (Ρωμ. 2. 29).

Μη λιώνεις από τον φθόνο βλέποντας άλλους να έχουν όσα εσύ δεν έχεις. Ο δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα σε ποιόν θα δώσει κι από ποιόν θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζητήσει, τι θα δώσει και τι θα αφαιρέσει. «…Ή ουκ έξεστί μοι ποιήσαι ό θέλω εν τοίς εμοίς;», λέει ο ίδιος στους εργάτες τού αμπελώνος πού διαμαρτυρήθηκαν για την «άδικη» μεταχείρισί τους (Ματθ. 20. 1 -16).

Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. Απ' αυτή την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ.

Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδησι, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τούς δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλασι. «Ο μισών τόν αδελφόν αυτού εν τή σκοτία εστί καί εν τή σκοτία περιπατεί, καί ουκ οίδε πού υπάγει, ότι η σκοτία ετύφλωσε τούς οφθαλμούς αυτού» (Α΄ Ιω. 2. 11). 

ΠΩΣ ΧΑΙΡΕΤΑΜΕ ΕΝΑΝ ΚΛΗΡΙΚΟ

1
Σαν συναντήσεις έναν Ιερέα και έναν Άγγελο θα χαιρετήσεις πρώτα τον Ιερέα και μετά τον Άγγελο (Από το Γεροντικό)
Ο κληρικός.
Ο ιερέας, δεν είναι ο οποιοσδήποτε τον οποίον συναντάμε
Και με τον οποίον συναλλασόμεθα στην καθημερινή μας ζωή.
Η Ιεροσύνη του.
Το Λειτούργημά του.
Το Σχήμα του.
Η Αποστολή του.
Η Παρουσία του, τον θέτουν και τον θέλουν ή του επιβάλλουν
Να είναι και Εντός και Εκτός του "κόσμου τούτου".
Η θρησκευτική – Χριστιανική αγωγή
Η Ελληνορθόδοξη πατερική παράδοση
Ο πολιτισμός μας
Η ιστορία μας
Η ευγένεια ψυχής

Δεν επιτρέπουν ν΄ απευθύνουμε στον κληρικό τους στερεότυπους κοσμικούς χαιρετισμούς:
"Καλημέρα", "Καλησπέρα", "Καληνύχτα".

Ή, "να ‘σαι πάντα καλά","να περνάμε καλά","άντε γεια","τα λέμε", που ανταλλάσσουν οι λαϊκοί μεταξύ τους.

Σ’ έναν κληρικό οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και αν τον συναντήσουμε

Εντός ή εκτός του Ιερού Ναού, με μια ελαφρά κλίση της κεφαλής προς τα κάτω
Δια καταδύσεως ή προς Θεόν ημών άνοδος γίνεται, απευθύνουμε με ταπείνωση και με ευλάβεια το:
"Ευλογείτε πάτερ" και Εκείνος με συνείδηση της υψηλής, της αγίας και ιερής αποστολής Του
Ως πνευματικός Φάρος Φωτός Χριστού
Ως λειτουργός των αγίων μυστηρίων της Εκκλησίας του Εσταυρωμένου και αναστημένου Ιησού
Ως Ορθόδοξη παρουσία- μαρτυρία
Ως πατέρας όλων, με σεμνότητα και παρρησία απαντά:
"Ο Κύριος".
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός καλεί την Ιεροσύνη "Τέχνην τεχνών και Επιστήμην επιστημών"
Και τον Ιερέα "Άγγελον Κυρίου".

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ!

Διηγείται μια γυναίκα:1
" Το όνομα μου είναι Αθηνά Παππά. Στις 24-10-08 ο υιός μου Σπυρίδων είχε ένα σοβαρότατο τροχαίο. Είχε χτυπήσει στο κεφάλι και είχα αιματώματα στον εγκέφαλο, νεκρά κύτταρα τα οποία δεν αναπλάθονται ποτέ ξανά και θλάση στο κέντρο του εγκεφάλου.Ήταν στην εντατική του Ν.Ν.Α επί 29 πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες διότι ήταν σε κώμα, διασωληνωμένος γιατί δεν μπορούσε ν’ αναπνεύσει και επιπλέον είχε αρχίσει η εσωτερική σήψη στα όργανά του. Το αποκορύφωμα ήταν η 45-λεπτη ανακοπή που έκανε 3 ημέρες πριν την γιορτή της Παναγίας (τα εισόδια της Θεοτόκου). Απ’ την ανακοπή του έμεινε ανεπάρκεια στην καρδούλα του, που θα την είχε για όλη του την ζωή.

Ο γιός μου ήταν 16 χρονών όταν συνέβη το τροχαίο. Εμείς πλέον δεν ξέραμε τι να παρακαλέσουμε τον Θεό. Οι γιατροί είπαν ότι αν ζήσει θα μείνει φυτό γιατί το χτύπημα στον εγκέφαλο είναι σ’ ένα σημείο όπου απ’ εκεί φεύγουν όλες οι πληροφορίες.Μετά την ανακοπή και ενώ ήταν σε κώμα συνέχισε να βαραίνει. Δεν ανέπνεε, δεν λειτουργούσαν τα όργανά του, του έβαζαν αίμα και είχε πάρει και λοίμωξη όπου είχε 40 πυρετό. Παρακαλούσαμε τον Θεό με τον άντρα μου να τον αναστήσει, δεν ξέραμε τι να πρωτοπαρακαλέσουμε. Την επόμενη μέρα απ’την ανακοπή κάναμε ακόμη μία λειτουργία στον Άγιο Σπυρίδωνα, την εκκλησία που ήταν μέσα, στον προαύλιο χώρο του Ν.Ν.Α. Η λειτουργία τελείωσε στις 10 περίπου το πρωί. Όταν άνοιξε το επισκεπτήριο στις 13.00 μάθαμε ότι είχε περάσει ο πνευματικός μας κύριος Στέφανος Νταλιάνης και διάβασε το παιδί μας στην εντατική κατόπιν εντολής του πατρός Παΐσίου και Ευμενίου που έχουν κοιμηθεί. Μπήκαμε στο δωμάτιο του και ώ του θαύματος το παιδί απ’ τον λαιμό και κάτω ήταν αναστημένο. Ο πυρετός ήταν 36,6, τα νεφρά του δούλευαν κανονικά, είχε πολλά ούρα και κόπρανα και ανέπνεε μόνος του χωρίς μηχάνημα. Επιπλέον η καρδιά του δούλευε μόνη της χωρίς το μηχάνημα.

Οι γιατροί μας είπαν: πρόκειται για θαύμα. Ξαφνικά πήρε μπρος και εκτός από το κεφάλι του (ήταν σε κώμα) όλο του το σώμα δούλευε ρολόι. Αν συνεχίσει έτσι, μας είπαν, σε 2 ημέρες θα βγει από την εντατική. Όσο για τον εγκέφαλο μας είπαν θα μείνει φυτό…

Σε δύο ημέρες ξημέρωναν τα εισόδια της Θεοτόκου. Το πρωί κάναμε λειτουργία πάλι στον Άγιο Σπυρίδωνα και φύγαμε να πάμε στο Τζάνειο νοσοκομείο, διότι εκεί θα μετέφεραν το γιο μας. Καθώς πηγαίναμε στο Τζάνειο άρχισα να φωνάζω υστερικά. «Έκλαψε η Παναγία και θέλω να μου φέρετε τα δάκρυά της. Κλαίει για τον Σπύρο μου». Η αδερφή μου και ο άντρας μου προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν, όμως εγώ ήμουν ανένδοτη και πολύ εχθρική μαζί τους γιατί δεν με πίστευαν. Φώναζα συνεχώς ότι κλαίει η Παναγία κάπου στον Ορωπό για τον Σπύρο μου αλλά όλοι με θεωρούσαν τρελή. Δεν ήξερα τι έλεγα όμως επέμενα πολύ. Σε σημείο που μ’ άκουγαν οι γιατροί του Τζανείου και οι ασθενείς και προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Εγώ ανένδοτη. Ωστόσο η ώρα περνούσε και το ασθενοφόρο που μετέφερε το παιδί μας απ’ το Ν.Ν.Α δεν φαινότανε πουθενά. Εγώ γκρίνιαζα για τα δάκρυα της Παναγίας, μ’ έπιασε ανησυχία επειδή αργούσε να ‘ρθει το παιδί. Στις 1.30 περίπου το μεσημέρι έφτασαν. Εγώ έκλαιγα πολύ και παρακαλούσα τους συγγενείς να μου φέρουν τα δάκρυα της Παναγίας μέχρι που είδα το φορείο με τους γιατρούς που συνόδευαν το παιδί μας να έρχονται… Οι γιατροί ήταν χαμογελαστοί… Το παιδί είχε ξυπνήσει καθ’ οδόν προς το Τζάνειο γι’ αυτό άργησαν να μας το φέρουν…

Είδαμε το παιδί μας ξύπνιο και δεν το πιστεύαμε. Τα μάτια του ήταν στη θέση τους και το αιμάτωμα που είχε στα μάτια είχε εξαφανιστεί. Είχε ξυπνήσει και είχε ξυπνήσει καλά. Ακόμη βέβαια δεν ξέραμε τι θα λειτουργούσε απ’ το σώμα του και τι όχι διότι μόνο μας κοιτούσε… Είχε ακόμη τραχειοστομία και την γαστροστομία…

Μόλις τακτοποιήσαμε το παιδί στο δωμάτιο εγώ άρχισα πάλι να φωνάζω και να μαλώνω με όλους. «Κλαίει η Παναγία για τον Σπύρο μου», τους έλεγα. Πηγαίνετε να μου φέρετε τα δάκρυά της. Κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν με πίστευε. Κανείς δεν μου έδινε καμία σημασία… Σε 2 ώρες περίπου και ενώ περιποιόμουν το γιο μου χτύπησε το κινητό μου και ήταν μια φίλη η οποία με ρώτησε σε ποιο νοσοκομείο και σε ποιο δωμάτιο είμαστε για να ‘ρθει. Μόλις ήρθε της λέω: «Μου ‘φερες τα δάκρυα της Παναγίας»; Εκείνη με κοίταξε κάπως και μου είπε ότι η πεθερά της είχε πάει εκδρομή στον Ορωπό αλλά πρώτα πέρασε απ’ την εκκλησία ν’ ανάψει ένα κερί. Εκεί έμαθε ότι η εικόνα της Παναγίας μυροβλύζει και κάθε χρόνο που είναι τα εισόδια της Θεοτόκου ανοίγουν την εικόνα και παίρνουν το μύρο. Πήρε μύρο για κείνη και θυμήθηκε και μένα και ζήτησε απ’ τον ιερέα και για μένα. Το ‘δωσε στη νύφη της κι εκείνη έτρεξε και μου το ‘φερε. Παίρνω το μύρο απ’ τα χέρια της και χωρίς δεύτερη σκέψη το κάνω χαπάκι και του το βάζω με τη σύριγγα απ’ την γαστροστομία που είχε στο στομάχι. Εκεί ηρέμησα και δικαιώθηκα κιόλας στους συγγενείς μου.

Το ίδιο βράδυ γύρω στις 1.30 μπήκαν 2 γιατροί στο δωμάτιο οι οποίοι στάθηκαν πάνω απ’ το παιδί το κοίταξαν κάτι είπαν μεταξύ τους και έφυγαν. Είπα στην αδερφή μου να τρέξει στο διάδρομο να τους προλάβει νε μας πουν τι είδανε, όμως εκείνη δεν τους είχε δει. Την επόμενη το πρωί που πήγα να κοινωνήσω στην εκκλησία του Τζανείου είδα ότι η εικόνα των Αγίων Αναργύρων και οι γιατροί που είχαν έρθει ήταν τα ίδια πρόσωπα. Απ’ εκείνη την ημέρα τ’ αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Ο Σπύρος μου έβγαλε την τραχειοστομία, την γαστροστομία, επικοινωνούσε και σε μία εβδομάδα δειλά-δειλά περπατούσε. Ο υπέρηχος της καρδιάς έδειξε ότι έχει καινούρια καρδιά και η μαγνητική εγκεφάλου έδειξε ότι το παιδί μας δεν είχε χτυπήσει ποτέ. Βγήκαμε την ημέρα του Αγ. Σπυρίδωνος απ’ το νοσοκομείο περπατώντας. Οι γιατροί μας είπαν: Δεν ξέρουμε που πιστεύετε αλλά όλ’ αυτά η επιστήμη δεν μπορεί να τα εξηγήσει.

Πρέπει ακόμη να πώ ότι ο σταυρός που έφερε ο πνευματικός μας στην εντατική και σταύρωσε το παιδί μας κοκκίνισε. Η Παναγία σκέπασε το παιδί μας και τόσο ταπεινοί είναι οι Άγιοι μας όπου ανάστησαν το Σπύρο μας και σήμερα είναι εντελώς καλά. " 

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

ΠΟΣΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ;

1Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω;

Τότε η μικρή του είπε:

- Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!

- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.

- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα …; .

Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.

- Δεν ξέρω. του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.

Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχει. Η μικρή του απάντησε «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».

- Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς!

Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα»…

Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ. ο γνωστός νευροχειρουργός.

Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.

- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε.

Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού…».

"ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ"

15Καθώς ανερχόμαστε στη Λειτουργική πορεία, ο ύμνος των αγγέλων μάς μεταφέρει στην άλλη διάσταση της ζωής «εν τω νυν αιώνι». Η αιωνιότητα αγγίζει τη φθορά μας και τα πάντα «καινουργώνται εν αφθαρσία».

Έτσι δεν γνωρίζεις που βρίσκεσαι, δεν αντέχεις να περικλύεσαι στο φθαρτό του σώματος και του κόσμου σου.

Η αγιότητα του Τριαδικού Θεού μας διαχέεται «εις πάσαν την γην», ως αντιστάθμισμα του κοσμικού κακού, ως ισχυρή δύναμη αναιρέσεως του.

Καταλαβαίνεις τότε ότι καμιά αδικία, καμιά ανθρώπινη δύναμη, κανένα κακό, δεν μπορεί να έχει υπόσταση.Τα πάντα διαλύονται στην παρουσία της αγιότητάς Του.

Οι άγγελοι συμπορεύονται ως αεικίνητα πνεύματα, αοράτως και ανεπαισθήτως, για να γίνεται η παρουσία μας στο ναό πιο άνετη, και η πορεία μας στο ναό του σύμπαντος πιο ασφαλισμένη.

Ο «εν αγίοις αναπαυόμενος» και ο «εν αγγέλοις δορυφορούμενος», έρχεται στον λαό Του.Ευλογημένοι όσοι Τον αισθάνονται και Τον υποδέχονται και Τον φυλάγουν.

Η ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΕΝΗ ΚΟΥΠΑ-ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

1Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας , αποφάσισε κάποτε να επισκεφθεί έναν άγιο ερημίτη. Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε. Και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.

Τον συνάντησε σε μια φτωχική καλύβα.

- Ευλογείτε , είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε , έκανα πολύ δρόμο για να έλθω εδώ . . .

- Κάθισε , τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι .
- Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού . . . , άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.

- Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι , επέμεινε ο γέροντας.

- Τώρα διευθύνω μια μεγάλη επιχείρηση . . . , συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος.

- Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ , είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.

- Μα εσείς την ξεχειλήσατε , πάτερ · το τσάι χύνεται απ`έξω ! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.

- Κι εσύ μοιάζεις μ`αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα ! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις , ευλογημένε , έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς , πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα πού ξέρω. 

"ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ"

1Του Μητροπολίτου Καστορίας κ.Σεραφείμ

Καθώς βρισκόμαστε μπροστά στη μορφή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου και σκεπτόμαστε την προσφορά του στην Εκκλησία και ιδιαίτερα στην Πατρίδα μας την οποία επισκέφτηκε και θεμελίωσε τις τοπικές Εκκλησίες, θα θέλαμε να σκιαγραφήσουμε τη μορφή του.

Δεν υπάρχει καλύτερος ερμηνευτής από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Πιστεύω πως δεν υπάρχει άλλος ρήτορας σαν αυτόν, που να έχει εγκωμιάσει αυτή τη μεγάλη μορφή με τέτοια λόγια. Γι’αυτό και έγραψαν χαρακτηριστικά «πως στόμα Χριστού Παύλος, στόμα Παύλου Χρυσόστομος».


Να το εγκώμιο του Ιερού Χρυσοστόμου για τον Απόστολο Παύλο :   "Θαύμασε τον ανδριάντα. Είναι ο Παύλος.
Τι πιο όμορφο απ’ τα πόδια του;
Έτρεχε παντού σαν να είχε φτερά.
Θες να δεις και το στήθος, την καρδιά;
Λαμπρότερη απ’ τους ωραίους πόδας του.
Μέσα του είχε το Χριστό.
Ζωγραφισμένη μέσα του η εικόνα Του.
Με τη γλώσσα του εξέπεμπε ακτίνες.
Θες να δεις και πως νικούσε τη γαστέρα;
Λέει : «Αν το φαγητό μου σκανδαλίζει,
ποτέ μου δεν θα φάω κρέας.
Θες να δεις και τα χέρια του;
Κάθε μέρα ηταν δεμένα με αλυσίδες.
Κανέναν τα χέρια του δεν χτύπησαν.
Χτυπήθηκαν όμως μυριάδες φορές.
Θες να δεις τη ράχη του;
Πήρε πέντε φορές 39 μαστιγώματα.
Ας δούμε και την ομορφιά απ’τα ρούχα.
Ακόμα κι οι δαίμονες τα σεβάστηκαν.
Με τη θέα τους τρέπονταν σε φυγή.
Και αρρώστιες γιάτρευαν τα ρούχα του.
Αν κάποιος μού έδινε την εξουσία όλης της οικουμένης,
εγώ θα προτιμούσα το νυχάκι του Παύλου!
Πιο δυνατό απ’την εξουσία όλου του κόσμου.
Προτιμώ τη φτώχεια του από κάθε τρυφή.
Προτιμώ την αδοξία του από κάθε δόξα.
Προτιμώ τη στέρησή του από κάθε πλούτο.
Από κάθε άνεση προτιμώ το ράπισμα
του προσώπου του Παύλου.
Προτιμώ πάνω από κάθε βασιλικό στέμμα,
τις πέτρες που λιθοβολούσαν τον Παύλο"".

Οι πέτρες αυτές είναι πολλές φορές δυσβάστακτες . . . είναι όμως σωτήριες . . .
«Παντός διαβήματος, τους λίθους ους εδέξατο» -
«Προτιμώ πάνω από κάθε βασιλικό στέμμα, τις πέτρες που λιθοβούσαν τον Παύλο».

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Η χάρη της μετάνοιας

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετάνοιωσε, όταν η θεία Χάρη τον επισκέφτηκε με το άκουσμα ενός μόνο κηρύγματος που άφησε τον κόσμο κι έγινε μοναχός. Έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο, αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορηθεί. Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη...
- Τι έχεις άνθρωπε και κλαις με τόσο πόνο;τον ρώτησε με γλυκεία φωνή ο Κύριος.
- Κλαίω Κύριε, γιατί έπεσα, είπε  με απελπισία ο αμαρτωλός.
- Ω, τότε σήκω.
- Δεν μπορώ μόνος Κύριε!
Άπλωσε τότε το θεϊκό του χέρι ο Βασιλιάς της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος, όμως, δε σταμάτησε να κλαίει...
- Τώρα γιατί κλαις;
- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου, σε ασωτίες.
Έβαλε τότε το χέρι του με στοργή ο φιλάνθρωπος  Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα: 
- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαυσα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.
Τότε ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να τον ευχαριστήσει, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί...Στη θέση που πατούσε είχε σχηματιστεί ένας πελώριος ολόφωτος Σταυρός. 
Λυτρωμένος από το βάρος της αμαρτίας έπεσε και τον προσκύνησε!

από το γεροντικό...

Στο καθιστικό τού εξαποδω

Μαρτυρία Χρυσοπούλου Ιωάννου, Αρχιτέκτονος από την Αλεξανδρούπολη: «Είμαι παντρεμένος με την Σιοντοπούλου Ευανθία και έχομε τρία παιδιά. Πριν από μερικά χρόνια όταν ο γυιος μου Χρήστος ήταν τριάμισι χρόνων, συνήθιζε βλέποντας την μητέρα του να θυμιάζη το σπίτι, να την ακολουθή και να θυμιάζη (υποτίθεται) και ο ίδιος με την ξύλινη κουδουνίστρα του, η οποία έμοιαζε με θυμιατό, όλο το σπίτι επαναλαμβάνοντας το «Κύριε Ελέησον».

Κάποια μέρα ενώ θυμίαζε κατά την συνήθειά του με το παιχνίδι του, παρέλειψε να θυμιάση την γωνιά του σαλονιού όπου βρισκόταν η τηλεόραση. Αυτό το πρόσεξε η γυναίκα μου και τον ρώτησε γιατί δεν θυμιάζει το σαλόνι.
 Ο Χρήστος απάντησε εντελώς φυσικά ότι αυτός ο ξένος που κάθεται πάνω στην τηλεόραση δεν του επιτρέπει να θυμιάση εκεί.
«Μα ποιος ξένος Χρήστο;», τον ξαναρωτά η γυναίκα μου.
 «Να, αυτός καλέ μαμά, που κάθεται πάνω στην τηλεόραση, δεν τον βλέπεις;»
Ο Χρήστος έβλεπε με τα καθαρά μάτια της ψυχής του τον διάβολο πάνω στην τηλεόραση και τον οποίο μάλιστα ενοχλούσε το υποτιθέμενο θυμίαμα του Χρήστου.

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

1
Εμείς δεν μπορούμε να διαγράψουμε τα σχέδια του θεού αλλά...
Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια.

Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου. 

Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε η να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει.

Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει.

Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα της εκδικήσεως η της τιμωρίας, αλλά της διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια της τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα.

Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια...

Γι' αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και ο άλλος τής ψυχής!

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

1
Υπήρχε  ένα  διάστημα  κατά  το  οποίο  ο  άνδρας  του  ζεύγους  χ.  δεν  αισθανόταν  καλά, έβλεπε  οι  δυνάμεις  του  να  τον  εγκαταλείπουν.
Οι  εξετάσεις  δεν  έδειξαν  καλά  αποτελέσματα, έτσι  η  εισαγωγή  στο  νοσοκομείο του Αγίου Σάββα  ήταν  μονόδρομος. Εξετάσεις  , διαγνώσεις, συμβούλια  το  συμπέρασμα  έπρεπε  να  ανακοινωθεί  στη  σύζυγο.

-Καθολικός  Καρκίνος, λίγες  βδομάδες  Ζωής…μαθηματικά  αποδεδειγμένο.

Σοκ!  Η  σύζυγος, βγαίνει  έξω  στο  διάδρομο  προσπαθώντας  να  κρύψει  τα δάκρυα  και  την  αγωνία. Άλλη  ζωή, έπρεπε  από  τώρα  να  προετοιμαστεί… και  είχε  και  οικογένεια.

Την  πλησιάζει  μια   νοσοκόμα και  της λέει:
-Στο Μήλεσι  Αττικής  υπάρχει  ένα  μοναστήρι, υπήρχε  ένας  γέροντας…γίνονται  θαύματα… πήγαινε.
Τι  είχε  να  χάσει, χαμένα  ήταν  όλα.
Την  επομένη   το  πρωί, πήρε  τον  δρόμο  για  το Μήλεσι.

Ρωτώντας  έφτασε  στην  κεντρική  πύλη  του  μοναστηριού  και  προχώρησε  προς  την  πόρτα  της  Εκκλησίας.
Χτύπησε  την  πόρτα, ξαναχτύπησε…κανείς.
Πήγε  στη  διπλανή    πόρτα ( που  οδηγεί  στο  Εκκλησάκι  του  Αη Γιώργη ) χτύπησε…κανείς.
Πήγε  ακόμη  πιο  πέρα ( στην πόρτα  που  απ’ τη  σκάλα  οδηγεί  στο  κελί  του  γέροντα )  χτύπησε…  πάλι  κανείς.

Μια  φωνή  ακούστηκα ( Γιώργο – Γιώργο )  μέσα στο   το  κτήριο,  μάλλον  ήταν  ο  παπαγάλος  που  είχε  ο  γέροντας  και  κατά  καιρούς  έλεγε  διάφορα  ονόματα.
Κοντοστάθηκε  η  γυναίκα, Γιώργο  λεν  τον  σύζυγο  της.
Περίμενε, περίμενε, κανείς  δεν  άνοιγε.

Πήρε  τον  δρόμο  της  επιστροφής…μα  εγώ  ήρθα  εδώ κανείς  δεν  μου  ανοίγει…την  πήρε  το  παράπονο.
Άνοιξε  την  τσάντα  της να  βγάλει  τα  κλειδιά  του  αυτοκινήτου, χτυπάει  το  κινητό  και  ένας  Άγνωστος  της  λέει:
- To ότι  δεν  με  βρήκες  δεν  σημαίνει  οτι  δεν  είμαι  εδώ, ο  άντρας  σου  θα  γίνει  καλά, άντε  στο  καλό.

Απέμεινε  ακίνητη  η  γυναίκα, δεν  ήξερε  τι  να  κάνει, και  το  τηλέφωνο…ποιός  ήταν, το  τηλεφώνημα  από  που  ήταν;
Πηγαίνοντας  στην  είσοδο  της  πύλης  του  μοναστηριού, στην  ταμπέλα  είδε  τον  αριθμό τηλεφώνου  που  την  κάλεσε.
Ήταν  το  τηλέφωνο  του  μοναστηριού.
Έφυγε  τρέχοντας,  με  μια  ελπίδα.

Δάκρυα  έτρεχαν  απ’ τα  μάτια  της, οδηγούσε σκορπίζοντας συνεχώς τα  μάτια  της.  Έφτασε  στο  νοσοκομείο.
Οι  γιατροί  είχαν  περάσει  από  τον  θάλαμο του συζύγου της, μα  στον  διάδρομο  τους  συνάντησε.
-Βλέπουμε  μια  περίεργη  κατάσταση, δεν  εξηγείται, αύριο  θα  κάνουμε  γενικές  εξετάσεις.
Το  αύριο  κρατούσε  αιώνες  άλλες  φορές, μα  αυτό  το  αύριο  δεν  της  φάνηκε βουνό…κάτι  περίμενε.

Ο  ασθενής  εξετάστηκε, τα  αποτελέσματα  δεν καθυστέρησαν, η  διάγνωση βγήκε.
-Τώρα  δεν  έχει  τίποτε ο  ασθενής,  απάντησαν  οι  γιατροί…δεν  ξέρουμε  τι  έγινε.
Με  χαμόγελο  ευτυχίας  και  δοξολογίας  μαζί, μπήκε  στον  θάλαμο  να  βρει  τον σύζυγό  της…

Υ.Γ    Τα  συμπεράσματα  δικά  σας.

Άγιε  του  Θεού  Πορφύριε  πρέσβευε  υπέρ υμών  και  ημών

Κάντε τα παιδιά σας να επαναστατήσουν εναντίον του κακού!

Ο Χριστός περικυκλώθηκε από νέους, ενδιαφέροντες ανθρώπους, όμως πολύ περισσότερο αγαπούσε τα παιδιά. «Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε μένα», έλεγε, «αυτών είναι το βασίλειο των ουρανών».
Ο Ινδός μοναχός Βούδας μάζευε γύρω του γέρους, στους οποίους μπορούσε πιο εύκολα να εγχέει το μίσος προς τη ζωή. Ο Χριστός, αντίθετα, χαιρόταν με τα παιδιά, σ’ αυτούς τους εκπροσώπους και πρωτοπόρους της μέλλουσας ζωής. Επάνω στα παιδιά θα μπορούσε ιδανικά να εφαρμοστεί η επαναστατική του παιδαγωγική.
Και ο δικός μας αιώνας θα ’πρεπε να αφήσει τα παιδιά του να πλησιάσουν το Χριστό. Αυτός ο αιώνας μας, του ράδιο τηλεγραφήματος και των αεροπλάνων, δεν θα έχανε τίποτα. Αντίθετα, πολλά, πάρα πολλά, θα έπαιρνε, εάν τα παιδιά του προσέγγιζαν στον Χριστό για ευλογία. Ο πολιτισμός της τεχνολογίας του καιρού μας, εξίσου χρήσιμος και βλαβερός, δεν σμίκρυνε το κακό στον κόσμο, αλλά σμίκρυνε στους ανθρώπους τη δύναμη να εξεγείρονται ενάντια στο κακό. Ενάντια στο κακό, οι άνθρωποι εξεγείρονται ή από εγωιστικές ή από θρησκευτικές αιτίες. Η επανάσταση από τον εγωισμό των ατόμων ή της μάζας είναι σκληρή και ολιγόχρονη, όμως η επανάσταση βασισμένη στην πίστη είναι ανθρωπιστική και μακρόχρονη. Ο δικός μας καιρός, ο καιρός του τεχνικού πολιτισμού, ακριβώς επειδή είναι μονόπλευρα πλούσιος (μόνο από την πλευρά της τεχνολογίας), χρειάζεται πιο πολύ απ’ οποιονδήποτε άλλο καιρό μια επανάσταση των ανθρώπων βασισμένη στην πίστη. Όχι ένας άνθρωπος, αλλά μια ολόκληρη γενιά πρέπει να είναι έτοιμη για τέτοια επανάσταση εναντίον του κακού. Γι’ αυτό αφήστε αδέλφια τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό, να ποτιστούν με το πνεύμα του Χριστού, με το πνεύμα της πιο μεγαλειώδους και κάλλιστης επανάστασης ενάντια στο κακό. Κάντε τα παιδιά σας να επαναστατήσουν εναντίον του κακού και παιδαγωγήστε τα. Όλοι θέλετε παιδιά με ανατροφή, λίγοι όμως από σας τα παιδαγωγείτε, γιατί λίγοι καταλαβαίνετε τι είδους πνεύμα χρειάζεται αυτός ο καιρός. Είναι κορεσμένος αυτός ο καιρός με το πνεύμα της τεχνικής, με το πνεύμα της εγωιστικής επανάστασης, με το πνεύμα του χλιαρού ανθρωπισμού, των ημίμετρων και της μυστικής συμφωνίας με το κακό. Ένα καινούργιο πνεύμα χρειάζεται, πνεύμα θαρραλέας επανάστασης εναντίον του κακού, εμπνευσμένης  με το πνεύμα του Θεού.
Αυτό το νέο πνεύμα πρέπει να εισαχθεί στη διαπαιδαγώγηση για να φρεσκαριστεί ο κόσμος και να υποβιβαστεί το κακό. Αυτό το νέο πνεύμα πρέπει να εγκατασταθεί στα σπίτια και στα σχολεία για να διωχθούν όλα τα ακάθαρτα πνεύματα, με τα οποία η νεολαία μας ποτίζεται στον καιρό μας.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αργά βαδίζει ο Χριστός, εκδόσεις Εν πλω, σ. 45-48

Οι πατάτες του θυμού

Όταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο. Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει στην τάξη για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας, να συγχωρούμε αμέσως αλλά και το πώς θα απαλλαγούμε γρήγορα από αυτόν. Μας έβαλε λοιπόν να το δούμε αυτό πρακτικά.
- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα κι ένα μικρό σακί με πατάτες.
Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι. Κάναμε αυτό που μας ζήτησε γνωρίζοντας πως κάτι είχε στο μυαλό του. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ό,τι μας είχε ζητήσει.
Τότε εκείνος είπε:
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μη συγχωρήσετε κάποιον, να… παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου που σας λύπησε και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός και μερικές σακούλες ήταν ήδη βαριές.
Μας είπε επίσης αυτή τη σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε: στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στην αγορά, στο σχολείο, στο παιχνίδι. Παντού… Καταλαβαίνεις γιατί;
Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως καθώς πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες σε μια επίσκεψη;
Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για την άρνηση μας και τον εγωισμό μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.
Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Σαν να κάνουμε χάρη στον άλλον. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Ποτέ να μη δικαιολογούμε τον εαυτό μας όσο δύσκολες κι αν είναι οι περιστάσεις. Ακόμη κι όταν έχουμε δίκιο…
Σπουδαίο φάρμακο που καταστέλλει το θυμό είναι η υπομονή. Όταν κάποιος την αποκτήσει μπορεί να χαλιναγωγήσει το θυμό του, να συγκρατήσει τη γλώσσα του και να ελέγξει τις αντιδράσεις του. Ο άνθρωπος που δεν θυμώνει έχει αυτοκυριαρχία, δεν παραφέρεται και δεν ξεσπά στους άλλους. Αντιθέτως, οικοδομεί και δημιουργεί ωραία ατμόσφαιρα, όπου υπάρχει ανάγκη.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:

«Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»

Ένας φτωχός αλλά σπουδαίος ανθρώπος!

Ο Dobre κατάγεται από τη Βουλγαρία και είναι 99 ετών. Όλη του τη ζωή την πέρασε δύσκολα, πολλές φορές σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ζούσε σε τρώγλες και τρεφόταν με ό,τι έβρισκε στα σκουπίδια ή του έδιναν οι «καλοί άνθρωποι» στο σδρόμο όπως λέει ο ίδιος. Ζει σε μια μικρή πόλη της χώρας, το Bajlo, και κάνει καθημερινά πάνω από 30 χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σόφια. Εκεί στέκεται για πολλές ώρες στο προαύλιο μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ζητιανεύει. Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους άλλους. Ό,τι χρήματα συγκεντρώσει τα δωρίζει στην εκκλησία, σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία αλλά και σε φτωχές οικογένειες «που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα», όπως επισημαίνει.
Πρόκειται για τον ιδιώτη που κάνει αυτή τη στιγμή τις μεγαλύτερες δωρεές στην εκκλησία, ενώ μέχρι τώρα έχει δωρίσει πάνω από 30.000 ευρώ, χωρίς να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του. Ο ίδιος είναι αυτάρκης, ζει με μια πενιχρή σύνταξη των 80 ευρώ που παίρνει και δείχνει να μην ενοχλείται καθόλου από τις δυσκολίες. Στην πόλη όλοι τον γνωρίζουν με το προσωνύμιο ο «δίκαιος από το Bajlo», αφού και ο ίδιος είναι υπέρμαχος της δικαιοσύνης και της αγάπης. Γιατί ο άνθρωπος αυτός ικετεύει τον συνάνθρωπο όχι για τον εαυτό του αλλά για τους αναξιοπαθούντες. Και συνεχίζει… «Για όσο ζω», λέει ο ίδιος!

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου15"Το βράδυ, κατάκοπη καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή. Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;…".

Μα πώς είναι δυνατό να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά; Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο; Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.

Δεν προσεύχεστε, λοιπόν… Ή είστε θυμωμένη με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη. «Γιατί να προσευχηθώ;», αναρωτιέστε. Νιώθετε αυτάρκεια και αυτοϊκανοποίηση. Είστε χορτάτη! Και δεν θέλετε να ζητάτε…

Κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη κι αν είστε, μην παραλείπετε να καταφεύγετε σ’ Εκείνον. Να προσεύχεστε γονατιστή ή καθισμένη. Και όταν μπορείτε, να σηκώνεστε όρθια. Δεν έχει τόση σημασία ή στάση, φτάνει να προσεύχεστε. Να ευχαριστείτε τον Κύριο για την ημέρα που πέρασε, όσο δύσκολη κι αν ήταν, να Τον παρακαλάτε για μια καλή νύχτα και να ζητάτε συγχώρηση με βαθειά μετάνοια για τα σφάλματά σας.

Προσευχή τη νύχτα στο κρεβάτι.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

«'Είσ'ωραίος που απελπίστηκες»

Και μου'πες: "Να το λες, πάτερ, απλώς δε θα λες τ'όνομά μου. Να το πεις παντού:ότι εγώ τα έζησα όλα, τα μπούχτισα όλα, τα βαρέθηκα όλα, απελπίστηκα απ'όλα".
 Και του λέω κι εγώ: "Είσ'ωραίος που απελπίστηκες.Επειδή ήρθε η ώρα να ελπίσεις στο Χριστό και να γοητευτείς απ'Αυτόν που αρχίζει και γοητεύει τον άνθρωπο όταν απελπιστεί απ'όλα τ'άλλα."

Πρώτα η ψυχή, μετά το χούι

Θυμάμαι μια ιστορία στο γεροντικό: ένας γέροντας ήθελε να διδάξει/να δείξει στον υποτακτικό του το πόσο δύσκολα ξεριζώνονται τα πάθη από μέσα μας αν τ'αφήσουμε να χρονίσουν. Τον έβαλε στην αρχή να ξεριζώσει ένα χορταράκι, μετά ένα λουλούδι, μετά ένα θάμνο, μετά ένα μικρό και στο τέλος ένα αιωνόβιο δέντρο. Έτσι, γίνεται και με τα πάθη μέσα μας.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει η σοφή λαϊκή παράδοση. Κι έχει δίκιο! Διότι χρειάζεται κόπος μεγάλος για ν'απαλλαχτείς . Επειδή γίνονται δεύτερη φύση μέσα μας τα πάθη. Και είναι σαν τα φίδια: μπορεί να νομίσεις ότι τα ξεπέρασες, όμως αυτά είναι σε χειμερία νάρκη. Με την πρώτη αφορμή μπορούν να ξυπνήσουν και να σε δηλητηριάσουν θανάσιμα. Το μόνο αντίδοτο είναι η προσευχή. Ίσως φανεί κοινοτοπία, αλλά μόνο η αληθινή προσευχή έχει αυτή τη δυνατότητα.
Λιγότερα πάθη, μεγαλύτερη αγάπη και πιο φωτεινή καρδιά. Κι όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Τι ωραίο πράγμα να νικάει κανείς τα πάθη του! Μετά τη νίκη νιώθει στην καρδιά του φως, ειρήνη και δόξα.


Καλή προσπάθεια!

Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία».

Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία».
Την παραπάνω φράση την ακούμε συχνά πυκνά από γνωστούς, φίλους, συγγενείς καθώς η συζήτησή μας θα στραφεί λίγο σε πιο πνευματικά ζητήματα.
Το βασικό λοιπόν επιχείρημα των ανθρώπων που λένε ότι από την μία πιστεύουν στον Θεό και από την άλλη δεν πηγαίνουν στον Ιερό Ναό για να συμμετάσχουν στα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησία μας είναι διότι τους ενοχλούν κάποια πράγματα όπως η πολυτέλεια των ναών, οι αντιπαθητικοί παπάδες, οι ψάλτες, η αρχαία γλώσσα (δεν την καταλαβαίνουν), τα μικρόφωνα, τα φώτα, το παγκάρι (ρίχνουν λεφτά για κερί), η ώρα τέλεσης της Θείας Λειτουργίας, κ.α.

Οι αφορμές σίγουρα είναι πολλές όταν κάποιος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να ζήσει όπως λέει η Εκκλησία. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί, θεωρούν τους εαυτούς τους έξω από την Εκκλησία μιας και δεν αποδέχονται το βασικό συστατικό της εν Χριστώ ζωής, δηλαδή της συμμετοχής του χριστιανού στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι χριστιανοί, τουλάχιστον ορθόδοξοι, διότι ενώ (δήθεν) πιστεύουν δεν ακολουθούν κανένα λόγο του Χριστού.
Το θέμα βεβαίως είναι ότι οι περισσότεροι βαπτισμένοι χριστιανοί  δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και  η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι ουσιαστικά δεν ξέρουν τι χάνουν, δεν γνωρίζουν τι μπορεί να τους προσφέρει η μυστηριακή ζωή.
Η Εκκλησία μας λοιπόν με όλα τα μυστήριά της μας μεταμορφώνει, μας αγιάζει, μας φέρνει σε κοινωνία με τον Θεό. Η συμμετοχή μας λοιπόν στα μυστήρια της Εκκλησίας είναι το κλειδί θα λέγαμε για αυτήν την προσωπική μας ανάσταση.
Η Εκκλησία δεν έρχεται να πάρει απλώς τη θέση της ιατρικής που εξάντλησε όλες της δυνατότητές της, όπως κάποιοι κακώς την αντιμετωπίζουν. Η Εκκλησία έρχεται για να οδηγήσει τον άνθρωπο, τον πιστό, στην Αγάπη, στο Φώς και στην Ζωή του Χριστού δια των μυστηρίων.
Το να λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό είναι εύκολο, το να πιστεύουμε όμως στον Θεό ορθόδοξα και να πράττουμε και τα ανάλογα έργα αυτό είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Εάν ο άνθρωπος θέλει όντως να γνωρίσει τον Χριστό μπορεί να το καταφέρει μέσα από τον δρόμο της μυστηριακής ζωής που προσφέρει η Εκκλησία Του, εάν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του μπορεί να υποστηρίζει ότι μπορεί να το πετύχει και μόνος του. Πάντως εγώ κανέναν δεν γνωρίζω ο οποίος να αγίασε εκτός Εκκλησίας…(το τρελό είναι ότι μερικοί άνθρωποι αποδέχονται σαν αγίους: τον γέροντα Παϊσιο, τον γέροντα Πορφύριο κ.α. όμως δεν αποδέχονται την ζωή τους!!! Μπερδεμένοι άνθρωποι..)
Όλα αυτά συμβαίνουν για έναν και μόνο λόγο. Εγωισμός. Όταν ό εκάστοτε άνθρωπος πιστεύει ότι μόνος του μπορεί καλύτερα να ερμηνεύσει τις Γραφές, όταν πιστεύει ότι οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίες είναι κατώτεροί του, όταν πιστεύει ότι είναι εξυπνότερος, αξιότερος και αγιότερος από τους «θρησκόληπτους» ηλικιωμένους όπως τους ονομάζει, όταν πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να μετανοήσει για τίποτα διότι δεν έχει αμαρτίες(!!!) , όταν πιστεύει ότι ο μόνος του θα σωθεί (ότι κι αν σημαίνει αυτό γι’ αυτόν), τότε το κείμενο αυτό μάλλον δεν θα τον προβληματίσει καθόλου, μάλλον έχει εδώ και καιρό πέσει στο βάραθρο της φιλαυτίας και της πλάνης.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο, που δεν επιτρέπει στο σύγχρονο άνθρωπο να φθάσει στη κοινωνία μετά του Θεού είναι ακριβώς αυτό: ότι προσπαθεί να Τον γνωρίσει με λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα, εκτός Εκκλησίας. Απορρίπτει το μυστήριο της αγάπης και παραμένει θεληματικά στην επιφάνεια μιας στείρας πίστης η οποία στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει απλά «παραδοχή της ύπαρξης του Θεού» και όχι εμπιστοσύνη και παράδοση στη Θεία Του Πρόνοια.



Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τα πάντα μπορούν να μας οδηγήσουν στον Χριστό!

Το σκοτάδι, ως συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου, δεν βγάζει ποτέ στο φως. Το φως διαλύει το σκοτάδι, διότι το σκοτάδι είναι ανυπόστατο, δεν έχει ουσία. Υπάρχει όμως μία περίπτωσις την οποία πανσόφως εκμεταλλεύεται ο παντουργός Θεός για το καλό μας, βγάζοντας και από το κακό καλό, από το σκοτάδι φως. Πώς; Δια της μετανοίας. Βλέπω την κακία μου, την αμαρτία μου,μετανοώ, κλαίω, θρηνώ, οδηγούμαι στον Θεόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, νήφω, καρτερώ, και μέσα μου καλλιεργείται ο καινούργιος άνθρωπος που βγαίνει από την μετάνοια. Άρα, το καλό δεν βγαίνει από το κακό, αλλά από την μετάνοια, που είναι άλλος νους, ο νους που τον παρέχει ο Θεός μέσα στην καρδιά.

Όταν ανησυχεί, λόγου χάριν, ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή αμαρτάνει το παιδί, και το κτυπά, οπωσδήποτε θα βγάλει αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι, εάν το παιδί κάνη αμαρτίες, σημαίνει ότι ζητάει την αμαρτία και θα τα βάλει με σένα, που γίνεσαι κήρυξ της αρετής. Και τώρα μεν φοβάται να αμαρτήσει, αλλά μόλις απελευθερωθεί από σένα, θα οδηγηθεί αμέσως στο κακό. Η βία, το κακό, δεν μπορεί να βγάλει καλό.
Πες λοιπόν στο παιδάκι σου το καλό, μάθε του τι είναι ο Θεός. Μίλησέ του από το πλήρωμα της δικής σου καρδιάς, φώτισέ του λίγο την συνείδηση με την δική σου λαχτάρα και θεία εμπειρία,και μπαίνοντας μέσα του ο Θεός, θα τον αγαπήσει. Μπορεί να βρίζει, μπορεί να κάνη αμαρτίες, αλλά έχοντας τα σπέρματα του Θεού, που είναι τόσο ισχυρά, ο Θεός τα καλλιεργεί και βγαίνει η καινούργια φύτρα, το καινούργιο βλαστάρι, το οποίο δίδει καινούργια ζωή. Αυτή είναι η μετάνοια.
Το παιδί δηλαδή αυτό, επειδή το αφήνεις ελεύθερο, επειδή το σέβεσαι, επειδή του είπες την αλήθεια, επειδή του απεκάλυψες τι έχει η καρδούλα σου και τι κόσμοι υπάρχουν μέσα σε αυτήν,λέγει μετά: Μα, τί φρικτή ζωή που κάνω! Τί είναι αυτή η αμαρτία! «Αναστήσομαι και επιστρέψω εις τον Πατέρα» (Λουκ. 15, 18). Και ο βλαστός της μετανοίας βγάζει τον καρπό της καινής ζωής.
Έτσι τα καταφέρνει ο Θεός να βγάζει και από το στόμα του λύκου την σωτηρία.
Ο Ιώβ, από την κατάρα στην οποία είχε πέσει, έβγαλε την ευλογία του Θεού και ανεκαινίσθη. Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, από τα εγκλήματα και τις ληστείες, έβγαλε την καινούργια ασκητικώτατη ζωή και έγινε αγνώριστος. Δεν τον γνώρισαν καν οι παλαιοί σύντροφοί του και οι άλλοι ληστές΄ τόσο «ανεκαινίσθη ως αετού η νεότης του» (Ψαλμ. 102, 5), έγινε καινούργια η ζωή του.
Επομένως, μπορούμε να πούμε: Όποιος είναι θυμώδης, ας στρέψη όλον τον θυμό, όλη την εσωτερική ένταση του προς τη αγάπη του Θεού, προς την ειρήνη, προς τα σωτήρια λόγια, προς το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας όποιον τρόπο τον βοηθεί. Κάποιος το έλεγε, κτυπώντας τα χέρια του. Τον είδα και τον ρώτησα: Τί κάνεις εκεί; Και μου απήντησε: Είχα μάθει με τα μηχανήματα να κουνώ τα χέρια μου και δεν μπορώ τώρα να κάνω αλλοιώς. Μπράβο, του λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πως το κακό, ο θόρυβος, που είναι το
χειρότερο κακό, μπορεί να βγάλει και καλό; Κάποιος θαλασσινός το έλεγε, έχοντας την εντύπωση ότι έπιανε τα κουπιά, γι' αυτό και κουνούσε τα χέρια του. Πραγματικά έπιανε το κουπί, τον Χριστόν.
Άρα, το παν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Ό,τι μας δίνει ο Θεός, ότι μας κάνουν οι άλλοι, ότι παθαίνουμε μέσα μας και γύρω μας, όλα είναι μεταγωγικά προς τον Θεόν. Τόσο απέραντη είναι η αγάπη του Θεού. Μόνον τα αποβράσματα του εγώ μας δεν είναι σωτήρια. Αυτά μας απομακρύνουν από τον Θεόν.


Πηγή: «Λόγος περί νήψεως

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;

Ο Ιησούς Χριστός είναι αγάπη..
Όταν ζήσουμε την αγάπη Του, αφηνόμαστε μέσα στο πέλαγος της θείας ευσπλαχνίας.

Ο Ιησούς Χριστός είναι θείο φώς.
Είναι φώς σωτηρίας. Ειναι φώς αληθείας, είναι φως ζωής. Είναι φώς παραδείσου.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο διδάσκαλος της ζωής μας.
Είναι ο φωτεινός φάρος που σταθερά φωτίζει τα βήματά μας στον προσωρινό τούτο κόσμο. Οι διδαχές Του συγκλονίζουν και καθοδηγουν σε λιμάνια γαλήνια.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.
Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας μας Τριάδας. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να ανυψώσει τον άνθρωπο.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η σοφία.
Διδάσκει, ενισχύει, καθοδηγεί, προτρέπει, κατευθύνει το πιο τέλειο δημιούργημα προς τον Δημιουργό.
Ανοίγει τους ουρανούς στις ψυχές των ταπεινών και αγίων, των αγνών και των ειλικρινών.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο νυμφίος  της ψυχής μας.
Έρχεται για να ενωθεί  μαζί μας την νύμφη του, την Εκκλησία.
Ο Κύριος είναι ο καλός ποιμήν.
(Ιωάν. ι', 11).
Είναι ο καλός ποιμένας που φροντίζει τα πρόβατά του να ειναι προστατευμένα απο κάθε κακό και ασφαλή στον οίκο Του.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο σωτήρας του κόσμου.
Με τη σάρκωση, τα πάθη και την Ανάστασή Του σώζει τον άνθρωπο.
Ο Ιησούς Χριστός είναι πολυέλεος, ευσπλαχνικός και φιλάνθρωπος.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας.
Ο Ιησούς Χριστός είναι συνάναρχος του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος.

Όταν ο Κύριος ζήσει μέσα μας, τότε η παρουσία Του μας ελευθερώνει από την αμαρτία. Η ψυχή μας νοιώθει την ζεστασιά Του. Η αδυναμία μας γίνεται ευλογία από τον Κύριο. Όσο αντιστεκόμαστε και εμμένουμε στο θέλημα της καρδιά μας, τότε βαδίζουμε λάθος και σε μονοπάτια δύσβατα.

Κύριε της αγάπης οδήγησέ με
στο φώς της αγιότητός Σου,
για να ζήσω την ειρήνη του παραδείσου
και τη χαρά των αγγέλων.
Ευλογημένο το άγιον Όνομά Σου
και δοξασμένο εις αιώνας των αιώνων.

Ο Ιησούς Χριστός είναι το φώς του κόσμου.
Η ζωντανή παρουσία Του είναι αισθητή. Θεραπεύει κάθε πληγωμένη καρδιά και καθαρίζει κάθε σπιλωμένη ψυχή από τις αμαρτίες. Ζεσταίνει κρύες καρδιές. Ζωντανεύει νεκρές ψυχές. Η καρδιά του Κυρίου είναι ανοιχτή σε κάθε άνθρωπο που ποθεί την αλήθεια. Το φως του Κυρίου διαλύει τα σκοτάδια των αδύνατων ψυχών. Τα φωτίζει για να προχωρούν στον κόσμο της αγιότητάς του.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η ειρήνη του κόσμου.
Σκορπίζει τη γαλήνη και τη χαρά.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η ειρήνη που γαληνεύει την ψυχή απο τα πράγματα του κόσμου.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Λόγος.
Κατευθύνει τις ψυχές στην αληθινή ζωή του θεού. Τις σώζει απο την αμαρτία και των θάνατο.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η Ανάσταση της ζωής.
Με τη ζωηφόρο Ανάστασή Του σώζει ψυχές και τις οδηγεί στον παράδεισο.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η αιώνια ζωή.
Ο Ιησούς Χριστός είναι τα πάντα για τον άνθρωπο.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Ύψιστος Θεός, ο οποίος και κατήλθεν εν τοις κατωτάτοις της γης>> για να ανυψώσει τον .
Ο Ιησούς Χριστός είναι ευσπλαχνικός και ελεήμων.
Γίνεται θυσία στο θυσιαστήριο της σταυρικής αγάπης για να αναγεννήσει με το ζωογόνο Αίμα Του τους αμαρτωλούς.
Ο Ιησούς Χριστός προσκαλεί κάθε άνθρωπο στο Δείπνο της αγάπης Του.

Απο το βιβλίο : Για σένα που με αναζητάς 

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ, Ο ΠΟΘΟΣ ΣΟΥ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟΣ!

15Οι ψυχές πού αγαπούν τόν Θεό καί τήν αλήθεια, δέν υποφέρουν ούτε τήν παραμικρή ελάττωση τού έρωτά τους πρός τόν Κύριο. Αλλά καρφωμένες ολοκληρωτικά στό σταυρό Του αισθάνονται μέσα τους τήν Πνευματική προκοπή. Πληγωμένες λοιπόν από τόν πόθο Του, κι άν ακόμη αξιωθούν Θεία μυστήρια καί μετάσχουν ευφροσύνης καί Χάριτος, δέν έχουν πεποίθηση στόν εαυτό τους, ούτε νομίζουν ότι είναι τίποτε.

Αλλά όσο αξιώνονται πνευματικά χαρίσματα τόσο επιζητούν τά ουράνια. Καί όσο περισσότερη προκοπή αισθάνονται, τόσο πιό λαίμαργες γίνονται γιά τά θεία. Καί ενώ είναι πνευματικά πλούσιες, κάνουν σάν νά είναι φτωχές. «Όσοι μέ τρώνε θά πεινάσουν κι' άλλο, καί όσοι μέ πίνουν θά διψάσουν κι' άλλο», λέει η Θεία Γραφή.

Αυτού τού είδους οι ψυχές αξιώνονται νά λάβουν τήν τέλεια ελευθερία από τά πάθη καί ν' αποκομίσουν τήν έλλαμψη καί τήν κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος μέ τήν πληρότητα τής Χάρης. Όσες όμως είναι οκνηρές καί αποφεύγουν τούς κόπους καί δέν επιζητούν τόν αγιασμό τής καρδιάς από αυτή εδώ τή ζωή, όχι εν μέρει, αλλά ολοκληρωτικά. Αυτές άς μή ελπίζουν νά κοινωνήσουν τό Άγιο Πνεύμα καί ν' απαλλαγούν από τά πάθη τής κακίας• αυτές κι' άν αξιωθούν τή Θεία Χάρη, επειδή ξεγελιούνται από τήν κακία, αφήνουν κάθε πνευματική φροντίδα, διότι απολαμβάνουν ολίγη πνευματική γλυκύτητα.

Έτσι οι ψυχές αυτές είναι εύκολο νά πέσουν σέ έπαρση, διότι δέν αγωνίζονται νά φτάσουν τήν τέλεια απάθεια. Καί καθώς αρκούνται στή λίγη αυτή ενίσχυση τής Χάρης καί προκόβουν όχι στήν ταπείνωση, αλλά στήν έπαρση, απογυμνώνονται κάποτε κι' από τό χάρισμα πού έλαβαν. Γιατί η ψυχή, πού αγαπάει αληθινά τόν Θεό, κι' άν ακόμη μυριάδες αρετές κατορθώσει, έχει τέτοια μετριοφροσύνη, σάν νά μήν έχει αρχίσει ακόμη νά ζεί κατά τό θέλημα τού Θεού καί νοιώθει απληστία καί έρωτα γιά τή Θεία αγάπη πού εμπνέει ο Δεσπότης Χριστός.

Στά πνευματικά αυτά μέτρα ούτε μονομιάς ούτε εύκολα μπορεί νά φτάσει κανείς, αλλά αφού προηγηθούν πολλοί κόποι καί αγώνες καί περάσουν χρόνια μέ δοκιμασίες καί ποικίλους πειρασμούς, μέχρι τό τέλειο μέτρο τής απάθειας. Έτσι, αφού δοκιμασθεί μέ πόνους καί κόπους καί υποφέρει μέ γενναιοψυχία όλους τούς πειρασμούς πού προξενεί η κακία, αξιώνεται νά λάβει τίς μεγάλες τιμές καί τά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος καί τόν Θεϊκό πλούτο. Έπειτα γίνεται καί κληρονόμος τής Βασιλείας τών Ουρανών.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος 

Γέροντας Παΐσιος: Χρειάζεται πνευματικός οδηγός στην πνευματική ζωή.

Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύωνται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζωνται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.
Η ψυχή πρέπει να παρακολουθήται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψη τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάη στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχη πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθή. 

Βλέπεις, και όταν κάποιος πάη κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζη καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρη λάθος δρόμο. Ξεκινάει, ας υποθέσουμε, από την Αθήνα να πάη στην Φλώρινα. Έχει χάρτη και τον παρακολουθεί, αλλά ρωτάει και σε κανένα περίπτερο αν πηγαίνη καλά, αν ο δρόμος είναι καλός, γιατί σε καμμιά διασταύρωση υπάρχει κίνδυνος να πάρη άλλο δρόμο και να βρεθή στην Καβάλα ή σε κάποιον γκρεμό να κινδυνέψη να σκοτωθή. Φυσικά, μπορεί κάποιος να ρωτήση, αλλά να μην πάρη τον δρόμο που θα του πουν, και να βρεθή τελικά αλλού, ή να μην προσέξη τα επικίνδυνα σημεία, και να πάθη κακό. Όποιος όμως του δείξη τον δρόμο και συγχρόνως του πη: «πρόσεξε, στο τάδε σημείο έχει μια στροφή επικίνδυνη, εκεί έχει έναν γκρεμό…», εκείνος θα έχη το μισθό του. Το ίδιο, θέλω να πω, πρέπει να γίνεται και στην πνευματική ζωή. Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχη πνευματικό που θα τον καθοδηγή με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάη δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνον μπορεί να ζήση ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξη. Δεν θα εμπιστευθή στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρη καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξη να βρη κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνη σ’ αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά.


από το βιβλίο: Η δύναμη της εξομολογήσεως