ΤΟ ΣΩΛΗΝΑΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ-ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ο διάκονος Σπυρίδων της ενορίας της Αγίας Σοφίας και των Τριών Θυγατέρων της από την πόλι Κιπούσι μας διηγείται:

Ένας Χριστιανός, τ᾿  όνομά του Βασίλειος, ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις, αλλά δεν ήξερε σχεδόν τίποτε ν᾿ απαντήσει στις ερωτήσεις που του είχαν δοθή.
Σκεπτόταν κι έλεγε, τι θα κάνω για να επιτύχω σ᾿ αυτές τις εξετάσεις. Τον εφώτισε το Άγιο Πνεύμα και μπήκε στην Εκκλησία. Μας ζήτησε αγιασμό, χωρίς να μας πεί τι τον θέλει. Έβαλε αγιασμό μέσα στο σωληνάκι του στυλού του και πήγε στο σχολείο. Μπήκε στην αίθουσα και πριν δοθούν τα θέματα, έβγαλε τον αγιασμό από τον στυλό του, εράντισε μ᾿ αυτό το κεφάλι του προσευχόμενος  ταυτόχρονα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθησέ με. Φώτισε το μυαλό μου να γράψω καλά».
Ο καθηγητής έγραψε τα θέματα στον πίνακα. Ο Βασίλειος φωτιζόμενος από τον Θεό, έγραψε πολύ καλά και παρέδωσε πρώτος την κόλλα του. Ο καθηγητής απόρησε και έλεγε πως έγραψε αυτός τόσο γρήγορα, ενώ δεν παρηκολούθησε τα μαθήματά μου. Είδε το γραπτό του και εξεπλάγη, διότι ήσαν όλες οι απαντήσεις σωστές. Τον ερώτησε:
-Πως έγραψες, χωρίς να διαβάσεις;
-Δεν έκανα τίποτε, του απήντησε.
Τον ερώτησε πάλι ο καθηγητής: σε ποιά εκκλησία προσεύχεσαι;
Ο μαθητής του απήντησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
-Συνέχισε να προσεύχεσαι, του είπε ο καθηγητής, σ᾿ αυτήν την Εκκλησία, διότι, φαίνεται ότι λατρεύεται αληθινά εκεί ο Θεός 

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΣΤΟΡΙΑ

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας Αρχιμ. Αθανασίου Γιαννουσά

Τι σχέση έχει αυτός ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας με τη βυζαντινή Καστοριά;

Χαίρεται η βασιλίδα πόλις!
Χαίρεται το Άγιο Όρος, η κιβωτός της ορθοδόξου πίστεώς μας!
Χαίρεται η Βέροια που τον δέχτηκε ως ασκητή, μαζί με τις αδελφές του!

Μα πολύ περισσότερο χαίρεται η Θεσσαλονίκη,που τον είχε ως Ποιμένα και Επίσκοπο και άκουγε τις μελίρρυτες διδαχές του!

Και μάλιστα σ’ αυτήν άφησε την τελευταία του πνοή ψιθυρίζοντας τις τελευταίες λέξεις «τα επουράνια στα επουράνια».
Μαζί με τις παραπάνω πόλεις χαίρεται και η Καστοριά γιατί δέχθηκε το φθόγγο των θαυμάτων του, τού έχτισε πρώτη Ναό, τού αγιογράφησε πρώτη την εικόνα του και πρώτη εόρτασε τη μνήμη του στυλοβάτη αυτού της Εκκλησίας μας.

Ας αφήσουμε το μαθητή του, Άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο, μετά από δυο θαύματα τα οποία έκανε ο Άγιος στην Καστοριά, να μας μιλήσει για την τιμή του :

"Για τον λόγο τούτο οι θεοφιλέστεροι και προύχοντες των εκεί, και μάλιστα οι κληρικοί, συναθροισθέντες μαζί, έστησαν εικόνα ιερά στον Γρηγόριο, όπως είπα προ ολίγου, πανηγυρίζοντας λαμπρώς την εορτή του κατά την ημέρα της τελειώσεώς του, και του ανεγείρουν αμέσως Ναό, σαν σε λαμπρό μαθητή του Χριστού» –

Όπως φαίνεται από την ομιλία του Πατριάρχου Φιλοθέου στη Σύνοδο του 1368 που συναριθμήθηκε στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, η πόλις όπου για πρώτη φορά εορτάστηκε ως Άγιος και εγέρθηκε Ναός προς τιμής του ήταν η Καστοριά – «Δεν επερίμεναν μεγάλες συνόδους και ψήφους της κοινής Εκκλησίας για να τον ανακηρύξουν, διότι σ’ αυτά ακολουθούν συχνά και χρόνος και αμέλεια και αργοπορία και πολλά ανθρώπινα εμπόδια, αλλά αρκέστηκαν καλώς στην από άνω ψήφο και ανακήρυξη και στη λαμπρά και αναμφισβήτητη όψη και βεβαίωση των πραγμάτων"(1).

Και ο μοναχός Εφραίμ, ο οποίος θεραπεύθηκε από τον Άγιο Γρηγόριο, όπως μας αναφέρει ο Άγιος Φιλόθεος, μετά την απόκτηση της υγείας του έρχεται στο Ναό του Αγίου Γρηγορίου για να τον ευχαριστήσει. Γράφει ο Άγιος Φιλόθεος : "Επέρασαν οχτώ ημέρες μετά από αυτό και αφού επανήλθα πλήρως στην παλαιά υγεία και διάθεση, έρχομαι στον θείο εκείνο Ναό – ο Ναός αυτός είναι της Καστοριάς – όπου είναι στημένη ιερώς και η εικόνα του θαυμαστού Γρηγορίου. Αφού επροσκύνησα και εγονάτισα, αποδίδοντας την οφειλομένη ευχαριστία, επανέρχομαι πάλι στο Μοναστήρι και στους δικούς μας(2).

Όλα τα παραπάνω τα πιστοποιούν οι περίφημες αγιογραφίες με τη μορφή του Αγίου Γρηγορίου από την εποχή του 14ου αιώνος (Ιερός Ναός Αγίων Τριών Γουρία Σαμωνά και Αβίβου, Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο Απόζαρι, Ιερός Ναός Ιωάννου του Θεολόγου στη Μονή Μαυριωτίσσης και Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Βουνού).

Πόσο ευλογημένη ήταν η απόφαση του Μητροπολίτου μας, ο οποίος από τα μαθητικά του χρόνια ευλαβείτο τον Άγιο Γρηγόριο, να καθιερώσει δυο φορές το χρόνο τον εορτασμό της μνήμης του και στην Καστοριά, στις 14 Νοεμβρίου και τη Β’ Κυριακή των Νηστειών, με λατρευτικές εκδηλώσεις και ομιλίες που ταιριάζουν στον μεγάλο αυτό Πατέρα και Διδάσκαλο της Εκκλησίας μας, ο οποίος με τη διδασκαλία του απομάκρυνε τον κίνδυνο της αλλοιώσεως της ορθοδόξου πίστεώς μας.
Αλλά και πόση ευλογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στο πρόσωπο του Επισκόπου μας, όταν επισκέφτηκε το Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο Απόζαρι Καστοριάς ( 16ος αι.) και είδε την σχεδόν μοναδική εναπομείνασα τειχογραφία του Ναού με τη μορφή του Αγίου Γρηγορίου!
Ας τον σκεπάζει ο Θεός με τις πρεσβείες του Αγίου Γρηγορίου, ας μας σκεπάζει όλους ο Θεός δια πρεσβειών του Αγίου και ας μας χαρίζει φρόνημα ανδρείας, υπομονής και γνησιότητος στα δίσεκτα χρόνια που ζούμε.
"Αγάλλου πόλις Καστορίας, πόλις της Παναγίας, πόλις των Αγίων και των Μαρτύρων, επί τη ιερά μνήμη Γρηγορίου του τρισμάκαρος"

ΘΑΥΜΑ ΕΝ ΩΡΑ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ;

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στο New Mexico, πήγαν δυο Καθολικοί να γίνουν Ορθόδοξοι, ένας άντρας και μία γυναίκα.. Οι ιερείς τούς είπαν, ότι μπορεί να γίνει κανονικά η βάπτιση με κολυμπήθρα ή να τους διαβαστεί μία ευχή. Η γυναίκα διάλεξε την κολυμπήθρα και βαπτίστηκε πρώτη. Ο άνδρας διάλεξε να του διαβαστεί η ευχή και όχι να βαπτιστεί κανονικά.

Κάποιος έβγαλε φωτογραφίες το «βάπτισμα» του ανδρός και να τί είδε, όταν τυπώθηκαν οι φωτογραφίες...!

 

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης:Με έσπρωχνε η φτερούγα του Αρχαγγέλου!

Μια φορά, ο Γέροντας λειτουργούσε και δεν μπορούσε να κάνει τηΜεγάλη Είσοδο εξ΄ αιτίας εκείνων των θαυμαστών που έβλεπε!

Ο ψάλτης εν τω μεταξύ επαναλάμβανε συνεχώς «ως τον Βασιλέα τωνόλων υποδεξόμενοι» περιμένοντάς τον να εξέλθει, οπότε διηγείται οΓέροντας «ξαφνικά νοιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και ναμε οδηγεί στην Αγία Πρόθεση. 

Νόμισα ότι ήταν ο ψάλτης και είπα: “ο ευλογημένος! Τόση ασέβεια!Μπήκε από την Ωραία Πύλη και με σπρώχνει”!

Γυρίζω και βλέπω μια τεράστια φτερούγα που την είχε περάσει ο Αρχάγγελος από τον ώμο μου και με οδηγούσε να κάνω τη Μεγάλη Είσοδο.Τι γίνεται μέσα στο Ιερό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας!!

Μερικές φορές δεν μπορώ ν΄ αντέξω και κάθομαι στην καρέκλα….. Τι φτερουγίσματα παιδί μου οι Άγγελοι»!!!

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ  σοῦ» (Λουκ. α´ 28). Χαῖρε, Μαριάμ. Σ᾿ ἐσένα ἀνήκει ἡ χαρὰ γιὰ τὸν πλοῦτο τῶν χαρίτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἔλαβες ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μοναδικὴ  τιμὴ νὰ γίνεις Μητέρα τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐνανθρωπήσει ἐκ σοῦ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ὁ χαιρετισμὸς τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ εἶναι μοναδικὸς καὶ ἀνεπανάληπτος. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔκλεισε ὁ Παράδεισος γιὰ τὸν  ἄνθρωπο, δὲν ἀπηύθυνε ὁ οὐρανὸς τέτοιον χαιρετισμὸ σὲ κανέναν ἄλλον παρὰ μόνο στὸ ξεχωριστὸ αὐτὸ πρόσωπο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, στὴν ἀμόλυντη Μαριάμ, τὸ ἀμάραντο κρίνο τῆς καθαρότητος. Καὶ ἀπὸ τότε «αἱ γενεαὶ πᾶσαι» τὴν μακαρίζουν καὶ τὴν τιμοῦν μὲ βαθύτατη εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ», ἀναφωνοῦμε καὶ ὅλοι οἱ πιστοί. Χαῖρε, ἡ κόρη τῆς χάριτος, ἡ μητέρα τῆς χαρᾶς.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι ἄδειασες τὸν ἅδη καὶ ἄνοιξες τὸν Παράδεισο. Ἔδωσες τέλος στὴ λύπη καὶ τὴν κατάρα τῆς Εὔας καὶ ἐπανόρθωσες τὴν πτώση τοῦ Ἀδάμ.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», κραυγάζουν μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ οἱ εὐσεβεῖς νέοι καὶ νέες ὅλων τῶν ἐποχῶν. Σήμερα χρύσωσε τὴν ἄσπιλη νεότητά σου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Σήμερα διακήρυξε ὁ οὐρανὸς ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι στέρηση τῆς χαρᾶς ἀλλὰ πλήρωμα καὶ σφιχταγκάλιασμά της.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», ψάλλουμε οἱ πιστοί, ἐμεῖς οἱ μικροὶ καὶ ἀδύναμοι, ποὺ μὲ ἀγωνία παρακολουθοῦμε τὶς ἀποφάσεις τῶν μεγάλων τῆς γῆς καὶ ὑφιστάμεθα τὶς συνέπειές τους. Χαῖρε, διότι δὲν ἤσουν αὐτοκράτειρα ποὺ βασίλευσες στὴν οἰκουμένη, οὔτε στρατάρχης ποὺ πέτυχες νίκες κοσμοϊστορικῆς σημασίας στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Ἤσουν ἄσημη, πτωχὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ. Καὶ ὅμως ἐσένα πρόσεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σφραγίσεις τὴν ἱστορία ὅσο κανεὶς κατὰ κόσμον μεγάλος. Σὲ ὕψωσε βασίλισσα τῆς κτίσεως. Ἔτσι μάθαμε πλέον ὅτι τὴν πραγματικὴ ἱστορία τοῦ κόσμου τὴν γράφουν οἱ ἅγιοι καὶ ὄχι οἱ μεγάλοι τῆς γῆς.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι μᾶς ἀπάλλαξες ἀπὸ τὸν πιὸ σκληρὸ δυνάστη, τὸν διάβολο· διότι συνέτριψες τὴν πιὸ ἀπάνθρωπη τυραννία, τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»· τὰ ἀνεξιχνίαστα βάθη τῆς ταπεινώσεώς σου εἵλκυσαν τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Θέλησες τὴν ἀφάνεια· γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς θέλησε τὴν ἄφθαρτη δόξα σου. Γιατὶ ἐπιβλέπει στοὺς ταπεινούς.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», γιατὶ ἀγάπησες τὸν Θεὸ μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή σου καὶ δὲν ἔδωσες σὲ τίποτε ἄλλο τὴν καρδιά σου. Εἶσαι ὁ λογικὸς παράδεισος, στὸν ὁποῖο δὲν μπόρεσε νὰ εἰσδύσει καθόλου ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ Πονηρός.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», γιατὶ οἱ νύχτες τῶν ἀκοίμητων προσευχῶν σου ἦταν γεμάτες φῶς. Γιατὶ ἡ ἔνθεος σιωπή σου ὑπῆρξε ἡ πιὸ βροντόφωνη ἁγία ἀποτελεσματικὴ διαμαρτυρία γιὰ τὴν ἀποστασία τοῦ κόσμου.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι ὁ τέλειος πόθος – σοῦ τῆς μιᾶς – γιὰ τὸν Θεὸ νίκησε τὴν ἀγάπη τῶν πολλῶν συνανθρώπων σου γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ εἵλκυσε τὴ θεία εὐδοκία.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»! Ἡ ἀπέχθειά σου πρὸς τὴν ἁμαρτία καταπλούτισε τὴ ρημαγμέ νη γῆ μας μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι χάρη σὲ σένα εἴδαμε τὸν Θεό, Τὸν ἀκούσαμε, Τὸν ψηλαφήσαμε. Μᾶς εὐλόγησε μὲ τὰ χέρια ποὺ ἐσὺ Τοῦ ἔδωσες, μᾶς ἀγκάλιασε, μᾶς θεράπευσε, μᾶς φώτισε. Μᾶς κατάλαβε· πείνασε, δίψασε, πειράσθηκε μαζί μας, περπάτησε, κουράστηκε, στέναξε γιὰ τὰ παθήματά μας, πόνεσε, ἔκλαψε γιὰ τὴν ἁμαρτία μας. Πῆρε πάνω Του τὴν ἐνοχή μας καὶ τὴν ἐξάλειψε.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη»· δὲν σὲ εἴδαμε, δὲν σὲ ἀκούσαμε. Ἀλλὰ σὲ νιώθουμε κοντά μας, Μητέρα μας καὶ στοργικὴ προστασία μας.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη», διότι κρίθηκες ἄξια καὶ δυνατὴ νὰ σηκώσεις τὴν πιὸ μεγάλη τιμή, τῆς θεομητορίας, καὶ τὸν πιὸ μεγάλο σταυρό, νὰ γίνεις Μητέρα Ἐκείνου ποὺ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, «τοῦ ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ αἴροντος τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. α´ 29). Χαῖρε, διότι πόνεσες ἀνεξιχνίαστο πόνο κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Υἱοῦ σου, γιὰ νὰ ἔλθει ἡ χαρὰ στὸ ἀνθρώπινο γένος.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ». Ἔγινες ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἔφερες τὸν Θεὸ στὴ γῆ μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μοναδικὸ ἀξίωμά σου, αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο σου. Αὐτὸ περιλαμβάνει ὅλα τὰ ἄλλα ἀγαθά, ὅλο τὸν πλοῦτο τῶν δωρεῶν ποὺ μᾶς προξένησες.

Ἀξίωσέ μας νὰ σὲ τιμοῦμε ὄχι μόνο μὲ τὸ στόμα ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ ζωή μας. Ἀξίωσέ μας νὰ βροῦμε τὴν ἀληθινὴ χαρὰ διὰ τῆς μετανοίας. Καὶ μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, καθὼς πλησιάζει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἡ μεγάλη χαρὰ τῶν γάμων τοῦ Υἱοῦ σου, μὴ διαλείπεις νὰ ὑφαίνεις στὸν ἀργαλειὸ τῶν θεομητορικῶν πρεσβειῶν σου ἔνδυμα γάμου γιὰ τὰ παιδιά σου. Ναί, Παναγία Μητέρα μας, Βασίλισσα τῶν οὐρανῶν, γλυκύτατε καρπὲ τῆς κτίσεως, Κυρία Θεοτόκε!

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Ιερά αγρυπνία τελέστηκε χθες στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Οινόης προς τιμήν της εορτής του Γρηγορίου του Παλαμά, Επισκόπου Θεσσαλονίκης που εορτάζει στις 31 Μαρτίου. Με ευλογία του Μητροπολίτη Καστοριάς,οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.

Γέροντας Παΐσιος: Η Κυριακή είναι Ιερή Ημέρα!

                                Τι λέγει ο γέροντας Παίσιος για την ιερότητα της ημέρας αυτής:

Κανονικά πριν από τον Εσπερινό της γιορτής ή της Κυριακής

σταματάει κάθε εργασία. Καλύτερα είναι να δουλέψη κανείς περισσότερο την προπαραμονή, όταν αυτό μπορή να ρυθμισθή, και να μη δουλέψη μετά τον Εσπερινό της παραμονής. Άλλο είναι να κάνη κανείς σε μια γιορτή ή την Κυριακή ένα ελαφρό πράγμα το απόγευμα, όταν είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά και αυτό πάλι με τρόπο.
Παλιά και οι χωρικοί που ήταν έξω στα χωράφια, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού, έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν την δουλειά. Το ίδιο και οι γυναίκες που κάθονταν στην γειτονιά. Σηκώνονταν, έκαναν τον σταυρό τους και άφηναν το πλέξιμο ή ό,τι άλλο έκαναν.

Και ο Θεός τους ευλογούσε. Είχαν την υγεία τους και χαίρονταν... Τώρα κατήργησαν τις γιορτές, απομακρύνθηκαν από τον Θεό και την Εκκλησία και τελικά όσα βγάζουν από την δουλειά τους τα δίνουν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία...
Μια φορά ήρθε ένας πατέρας στο Καλύβι και μου λέει: «Το παιδί μου αρρωσταίνει συχνά και οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν τι έχει». «Να σταματήσης να δουλεύης Κυριακή και όλα θ’ αλλάξουν», του είπα. Πράγματι σταμάτησε, και το παιδάκι του έγινε καλά.
Πάντα λέω στους λαϊκούς να σταματήσουν να δουλεύουν Κυριακές και γιορτές, για να μην τους βρουν στην ζωή τους συμφορές. Όλοι μπορούν να ρυθμίσουν την δουλειά τους. Όλη η βάση είναι η πνευματική ευαισθησία. Αν υπάρχη ευαισθησία, βρίσκονται λύσεις για όλα.

Και αν λίγο ζημιωθούν από μια λύση, θα πάρουν ευλογία διπλή. Πολλοί όμως δεν το καταλαβαίνουν. Ούτε στην Θεία Λειτουργία πηγαίνουν. Η Θεία Λειτουργία αγιάζει. Αν δεν πάη ο Χριστιανός την Κυριακή στην Εκκλησία, πως θα αγιασθή; Δυστυχώς όμως πάνε σιγά-σιγά οι άνθρωποι να μην αφήσουν ούτε γιορτές ούτε τίποτε. Βλέπεις, ακόμη και τα ονόματα τα αλλάζουν, για να μη θυμούνται τους Αγίους τους.
Το Βασιλική το κάνουν Βίκυ· το Ζωή, Ζωζώ, και έτσι λέει δυο φορές... «ζώο»! Έβαλαν την γιορτή της Μάνας, του Μάη, του Απρίλη... Σε λίγο θα πουν: «Σήμερα είναι η γιορτή της αγκινάρας, την άλλη του κυπαρισσιού, την άλλη τα γενέθλια αυτού που βρήκε την ατομική βόμβα ή το ποδόσφαιρο». Δεν αφήνει όμως ο Θεός...

Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακή πρωί. Ώρα Θείας Λειτουργίας. Όμως στην νεοελληνική μας κοινωνία των... προχωρημένων αντιλήψεων η ζωή διοργανώνεται αγνοώντας χαρακτηριστικά, τι σημαίνει κάλεσμα της καμπάνας και σύναξη στην θεία λειτουργία.
- Φροντιστήρια κανονίζουν μαθήματα την iδια ώρα με την λειτουργία.
- Εκδρομεiς και ταξιδιώτες κανονίζουν ταξίδια Κυριακή πρωί-πρωί.
- Εργαζόμενοι ρυθμίζουν τις δουλειές τους ή τον ύπνο τους την ίδια ώρα, που στους ναούς γίνεται η λειτουργία.
Πόσο θλιβερή άγνοια έχουν! Τι χάνουν! Τι στερούνται προτιμώντας κάτι άλλο, ούτε καν το σκέπτονται!Ω αν καταλάβαιναν, σε τι προσφορά πλούτου χάριτος στρέφουν την πλάτη τους!Ω αν ήξεραν, τι «δικαιώματα» δίνουν στο διάβολο και πόσο πιο ευάλωτοι γίνονται στις παγίδες του, μένοντας γυμνοί από την «χάρη» της θείας λειτουργίας!Ω αν εiχαν επίγνωση, πόσο τραγικά λάθος αξιολογήσεις κάνουν, αδικώντας έτσι τον εαυτό τους!...

Κάποτε, ένας ψαράς επήγε σε έναν ευλαβέστατο και άγιο μοναχό στο Άγιο Όρος Κυριακή βράδυ φρέσκα ψάρια για την εορτή πού θα είχε την άλλη ήμέρα, την Δευτέρα. Ο Γέροντας παραξενεύτηκε, και τον ερώτησε:
-Ποτέ τα έπιασες; Εκείνος απάντησε:
-Σήμερα το πρωί. Εiναι φρέσκα-φρέσκα! Τότε ο άγιος έκεiνος τού λέει:
-Παιδί μου, δεν μπορώ να τα αγοράσω. Εiναι αφορισμένα. Γιατί τα έπιασες την Κυριακή.
Ο ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ο Γέροντας:
Θέλεις να βεβαιωθείς γι' αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο μου. Και θα το ιδεiς. Δεν θα το φάει.Και πράγματι. `Ο γάτος δεν το έφαγε. Βέβαια αυτό δεν ήταν φυσικό. Οι γάτες «τρελαίνονται» για ψάρια. Καί δεν γνωρίζουν, σαν ζώα, καταστάσεις χάριτος. Ο γάτος εκείνος δεν έφαγε το ψάρι, κατά ειδική υπερφυσική ενέργεια τoυ Θεού. Όχι για την ψυχή του. Αλλά για την ψυχή τού ψαρά. Πού από άγνοια δεν σεβόταν την αργία τής Κυριακής. Αυτό, φυσικά, συγκλόνισε τον ψαρά, και στο εξής σεβόταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.
Εμείς τις σεβόμαστε;

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:Ο Θεός μας δεν είναι Θεός ισότητας!

 

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης.

Η ισότητα θα απέκλειε όλο το δίκαιο και όλη την αγάπη, θα απέκλειε όλο το ήθος.

Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του λόγω ισότητα; Και η μάνα αγαπά το παιδί της λόγω ισότητας; Και ο φίλος αγαπά τον φίλο λόγω ισότητας;

Η ανισότητα είναι η βάση του δικαίου και υποκινητής της αγάπης.

Όσο διαρκεί η αγάπη, κανένας δεν ξέρει για την ισότητα.

Όσο βασιλεύει το δίκαιο, κανείς δεν μιλάει για την ισότητα.

Όταν χάνεται η αγάπη, οι άνθρωποι μιλούν περί δικαίου και εννοούν την ισότητα.

Όταν μαζί με την αγάπη εξαφανίζεται και το δίκαιο, οι άνθρωποι μιλούν περί ισότητας και εννοούν την ανηθικότητα.

Δηλαδή, όταν εξαφανίζεται το ήθος το αντικαθιστά η ανηθικότητα.

Από τον τάφο της αγάπης ξεφυτρώνει το δίκαιο, από τον τάφο του δικαίου ξεφυτρώνει ισότητα.

Ὁ διάφανος τοῖχος

Μιά νέα κοπέλα πήγε νά χειρουργηθεί σέ νοσοκομείο της Συμφερούπολης. Ή κατάσταση της ήταν πολύ σοβαρή καί η εγχείρηση δύσκο­λη κι επικίνδυνη.Η γιατρός πού θά τη χειρουργούσε κάλεσε τή μητέρα τής ασθενούς καί της είπε:
- Η εγχείρηση είναι πολύ δύσκολη κι επικίνδυνη. Δέν μπορώ νά σάς εγγυηθώ τίποτα. Δέν ξέρω αν ή κόρη σας βγεί ζωντανή.
Δέν υπήρχε άλλη επιλογή. Η νέα οδηγήθηκε στό χειρουργείο.
Σ' όλη τη διάρκεια της εγχείρησης η μητέρα καθόταν στην αυλή του νοσοκο­μείου καί μέ δάκρυα στά μάτια προσευχόταν στον άγιο Λουκά τον Ιατρό καί στον άγιο Παντελεήμονα νά βοηθήσουν.
Σέ κάποια στιγμή μπροστά στά μάτια τής μητέρας εκτυλίχθηκε ένα καταπληκτικό γεγονός:

 ο τοίχος του νο­σοκομείου έγινε διάφανος, σάν τζάμι. Φάνηκε η αίθουσα του χειρουργείου. Στό χειρουργικό κρεβάτι ήταν η κόρη της καί γύρω η γιατρός που τη χειρουργούσε μέ τους συναδέλφους της. Δίπλα της στεκόταν η νοσοκόμα-εργαλειοδότρια πού κρατούσε τά χειρουργικά εργαλεία.
Καί τό ακόμα θαυμαστότερο: Δίπλα στή γιατρό είδε καί τους  Αγίους γιατρούς στους οποίους η ίδια προσευχόταν. Αριστερά στεκόταν ο  Άγιος Παντελεήμονας μέ μιά λαμπάδα αναμμένη. Δεξιά στεκόταν ο Άγιος Λουκάς, ό όποιος έπαιρνε κάθε τόσο τά εργαλεία από τη νοσοκό­μα καί τά έδινε στη γιατρό!
Η μητέρα έπεφτε από έκπληξη σε έκπληξη. "Ενιωσε ότι η προσευχή της εισακούστηκε. Όταν τελείωσε η εγχείρηση, η γιατρός βγήκε χαρού­μενη καί ενθουσιασμένη. Φώναξε τη μητέρα καί της είπε:
-       Πήγαμε πολύ καλά, ανέλπιστα καλά!
Τότε η μητέρα της διηγήθηκε τό θαυμαστό γεγονός πού έζησε. Η γιατρός έμεινε αποσβολωμένη. "Εκανε τό σταυρό της καί ομολόγησε:
-       Τώρα κατάλαβα. Όση ώρα χειρουργούσα καί ήθελα κάποιο χει­ρουργικό εργαλείο, δέν προλάβαινα νά τό πω στη νοσοκόμα. Μέ τό πού σκεφτόμουν ποιο εργαλείο θέλω, τό είχα στά χέρια μου. 

π.Γ.Δ. Συμφερούπολη

Οι υπομένοντες τους πειρασμούς, μάρτυρες λογίζονται

Στην Καλύβα «Αγία Τριάς» της ίδιας Σκήτης, ασκητικά ζούσανε πέντε αδέρφια κατά σάρκα, οι όποιοι γίνανε Μοναχοί, και πήρανε τα ονόματα: Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος και Μακάριος.

Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού.

Με την πάροδο όμως του χρόνου, ξεθύμανε εκείνη ή πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδελφικό θάρρος, λίγο το θέλημα πού με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ο Διάβολος, άρχισαν να κάνει ό καθένας ότι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλον.

Έτσι μπήκε ανάμεσα τους, χωρίς να το καταλάβουν, ή ψύχρα, ακολούθησε γκρίνια και φιλονικίες, οι όποιες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα κτυπήματα τόσο, πού ό ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ότι άλλο μπορούσε του άλλου αδελφού, ώσπου να, τον υποτάξει στη δική του θέληση. Δε σεβόταν ό μικρός το μεγάλο, ούτε ό μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδελφό.

Οι καυγάδες και τα άσχημα επεισόδια συνεχίζοντας σχεδόν κάθε μέρα, ήταν σπάνιο πράγμα να πέρναγε ήμερα και να μην ακούνε, οι γειτονικοί ασκητές, τους αδελφούς αυτούς να καυγαδίζουν και να κτυπιόνται, Όποιος από τους γείτονες ή τους άλλους Πατέρες τολμούσε να επέμβει για να τους χωρίσει ή να μεσολαβήσει να ειρηνεύσουν και να μη μαλώνουν, έφευγε ξυλοδαρμένος κι έτσι κανείς δε μπορούσε να βοηθήσει τα αδέρφια αυτά.

Πέρασαν σαράντα χρόνια μαρτυρικής ζωής, πού τα πέντε αυτά αδέρφια καθημερινά μάλωναν. Οι Πατέρες της Σκήτης είχαν συνηθίσει στις καθημερινές αυτές φωνές τους και λέγανε: «Οί ταραχοποιοί αδελφοί πάλι μαλώνουν και σκοτώνονται».

Μετά από το χρονικό αυτό διάστημα των 40 χρόνων, πέρασε μια μέρα, πέρασε δεύτερη και τρίτη μέρα και, από τ” αδέρφια αυτά δεν ακούστηκαν οι συνηθισμένες φωνές τους, αλλά στη Καλύβα τους επικρατούσε άκρα σιγή.

Στους Πατέρες φάνηκε περίεργο πού δεν άκουγαν να μαλώνουν, άλλα κανείς δεν τολμούσε να πάει για να ιδεί τι συμβαίνει.

Την τρίτη προς την τέταρτη ημέρα, στον ύπνο του Δικαίου της Σκήτης παρουσιάζεται ή Αγία Άννα και του είπε: «Πηγαίνετε με τους Πατέρες να θάψετε, με δόξες και τιμές, τους πέντε Μάρτυρες του Χριστού, τα πέντε αδέρφια, πού για την αγάπη του Κυρίου γίνανε Καλόγεροι και από φθόνο του Διαβόλου μαλώνανε χωρίς αιτία και παρά τη θέληση τους, το βράδυ όμως κάθε ήμερα μετά το Απόδειπνο, συγχωρούσε από την καρδιά του ό ένας τον άλλον και δε βάστηξε ποτέ ή κακία μέσα τους ούτε μια ολόκληρη ήμερα, διότι εφάρμοζαν με ακρίβεια το ρητό πού λέγει: «Μη έπιδυέτω ό ήλιος επί τω παροργισμό υμών, οργίζεστε, και μη αμαρτάνετε» (Έφεσ. Δ” 24).

Ό Δίκαιος – πρόεδρος της Σκήτης – άμα άκουσε αυτά από την Αγιάννα, αμέσως κάλεσε τους Πατέρες σε γεροντική Σύναξη και πήγαν όλοι στην Καλύβα, πού ζούσαν τα πέντε αδέρφια, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή, μπήκαν μέσα και βρήκαν σε στάση πού βάνουμε μετάνοια μετά το Απόδειπνο μέσα στην εκκλησία και τους πέντε πεθαμένους να εκπέμπουν άρρητη ευωδιά και έπληρώθη σ” αυτούς το ρητό της Αγίας Γραφής πού λέγει «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. Εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε… και όπου εύρώ σε εκεί και κρίνω σε» (Ματθ. Ζ” 1,2).

Τότε όλοι οί Πατέρες, αφού πήραν ένα μάθημα ανεξικακίας από τους Μοναχούς αυτούς, με τιμές και θυμιάματα συνόδευσαν τους Μάρτυρες του Χριστού και κήδευσαν τα σώματα τους στο Κοινό Κοιμητήρι με τους άλλους Πατέρες και δόξασαν το Θεό, πού με κάθε τρόπο οικονομεί τη σωτηρία των ανθρώπων.

Η δεύτερη στάση των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Η δεύτερη στάση των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο θα ψαλλεί την Παρασκευή το απόγευμα στον  Ιερό  Ναό  κοιμήσεως  Θεοτόκου  Οινόης ώρα  7:30 μ.μ.  και  θα  ακολουθήσει  Ιερά Αγρυπνία  επ’ευκαιρία  της  εορτής  του  Αγίου  Γρηγορίου  του  Παλαμά. 

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η αγάπη είναι ο δρόμος προς την Σωτηρία.

 

Τό νά προσφέρεις στούς ἄλλους φαίνεται βαρύ, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει ἐλαφρύ.

Τό νά παίρνεις ἀπό τούς ἄλλους φαίνεται εὐχάριστο, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει δυσάρεστο.

Τό νά κακολογεῖς τούς ἄλλους φαίνεται ἀπολαυστικό, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει πικρό.

Γιά τήν ἀγάπη ἡ μεγαλύτερη ἀπόλαυση εἶναι ὁ καλός λόγος καί ὁ ἔπαινοςὅλων. 

Ὁ θυμός, πάλι, δίνει κάποιαν ἄγρια εὐχαρίστηση, ὄχι ὅμως στόν ἄνθρωπο τῆςἀγάπης, γιατί αὐτός δέν γνωρίζει τόν θυμό. 

Ἄν τόν λυπήσει ὁ συνάνθρωπός του, δέν θυμώνει, ἀλλά ξεσπάει σέ δάκρυα, παρακάλια καί ἱκεσίες. 

Ἄν δεῖ τόν συνάνθρωπό του νά ἁμαρτάνει, θρηνεῖ καί πονάει ψυχικά· μά ὁπόνος τοῦτος εἶναι γλυκός, γιατί τά δάκρυα καί ἡ λύπη τῆς ἀγάπης εἶναιἀνώτερα ἀπό κάθε γέλιο καί κάθε χαρά.

Τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυση, πού αἰσθάνονται ὅσοι κλαῖνε γιά τ’ ἀγαπημένα τους πρόσωπα, δέν τήν αἰσθάνονται ὅσοι γελοῦν.

Ἵσως θά μέ ρωτήσετε: Δέν φέρνει εὐχαρίστηση, ἔστω καί ἄτοπη, ὁποιαδήποτεἀγάπη; Ὄχι. Μόνο ἡ γνήσια ἀγάπη φέρνει καθαρή καί ἀνόθευτη χαρά. Καί γνήσια ἀγάπη δέν εἶναι ἡ κοσμική, ἡ ἀγοραία, πού ἀποτελεῖ μᾶλλον κακία καίἐλάττωμα, ἀλλά ἡ χριστιανική, ἡ πνευματική, ἐκείνη πού μᾶς ζητάει ὁ Παῦλος,ἐκείνη πού ἀποβλέπει στό συμφέρον τοῦ πλησίον. Αὐτήν τήν ἀγάπη εἶχε ὁἀπόστολος, πού ἔλεγε: «Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ; Ποιός ὑποκύπτει στόν πειρασμό καί δέν ὑποφέρω κι ἐγώ;» (Β΄ Κορ. 11, 29).

Τίποτα δέν παροργίζει τόσο τόν Θεό, ὅσο ἡ ἀδιαφορία μας γιά τόν πλησίον. Γι’ αὐτό πρόσταξε νά τιμωρηθεῖ αὐστηρά ὁ δοῦλος πού ἔδειξε σκληρότητα στούς συνδούλους του. Γι’ αὐτό εἶπε πώς οἱ μαθητές Του πρέπει νά ἔχουν γνώρισμά τους τήν ἀγάπη. Γιατί ἡ ἀγάπη φυσιολογικά ὁδηγεῖ στό ἐνδιαφέρον γιά τόν πλησίον.

Καί πάλι θά μέ ρωτήσετε:Φροντίζοντας γιά τόν πλησίον, δέν θά παραμελήσουμε τήν δική μας σωτηρία; Δέν ὑπάρχει τέτοιος κίνδυνος.Ἀπεναντίας, μάλιστα. Γιατί ἐκεῖνος πού ἐνδιαφέρεται γιά τούς ἄλλους, σέ κανέναν δέν προξενεῖ λύπη. Ὅλους τους συμπαθεῖ καί ὅλους τους βοηθάει, ὅσο μπορεῖ. Δέν ἁρπάζει τίποτε ἀπό κανένα. Οὔτε πλεονέκτης εἶναι, οὔτε κλέφτης, οὔτε ψεύτης. Κάθε κακό τό ἀποφεύγει καί τό καλό πάντα ἐπιδιώκει. Προσεύχεται γιά τούς ἐχθρούς του. Εὐεργετεῖ ὅσους τόν ἀδικοῦν. Δέν βρίζει καί δέν κακολογεῖ,ὅ,τι κι ἄν τοῦ κάνουν. Μέ ὅλα τοῦτα δέν συμβάλλουμε στή σωτηρία μας;

Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Αὐτόν τόν δρόμο ἄςἀκολουθήσουμε, γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.

από το βιβλίο: Θέματα Ζωής Α΄

Ιερά Μονή Παρακλήτου

Πότε είμαστε κύριοι των κτημάτων μας;

Τα κτήματά μας, τότε προ πάντων γίνονται δικά μας, όταν δεν τα έχουμε για μας τους ίδιους, αλλά βρίσκονται συνέχεια στην υπηρεσία των φτωχών.

Και πώς, εγώ θα σας το πω: Αν αποθέσεις τα χρήματά σου στο χέρι του φτωχού, δεν επιτίθεται ούτε ο συκοφάντης, ούτε τα βλέπει φθονερό μάτι, ούτε τα αφαιρεί ληστής, ούτε ο διαρρήκτης κάνει διάρρηξη για να σου τα αρπάξει, δεν σου τα αφαιρεί ο δούλος και δεν τρέπεται σε φυγή· διότι το ταμείο εκείνο είναι άσυλο. Αν, όμως, τα κρύψεις στο σπίτι σου, τότε αφήνεις τα χρήματα σου στη διάθεση και του ληστή και του διαρρήκτη και του φθονερού και του συκοφάντη και του δούλου και είναι εκτεθειμένα σ’ οποιαδήποτε ζημιά. Πολλές φορές, λοιπόν, ενώ είναι ασφαλισμένα με αμέτρητες πόρτες και μοχλούς και διέφυγαν τις εξωτερικές βλάβες, δεν διέφυγαν, τελικά, τους φύλακες, και αφού τα πήραν εκείνοι που τα φύλαγαν, τράπηκαν σε φυγή.

Βλέπεις ότι, τότε είμαστε περισσότερο κύριοι των κτημάτων μας, όταν τα παραδίνουμε στους φτωχούς;

Ο τόπος εκείνος δεν είναι μόνον πιο ασφαλής για τη φύλαξη, αλλά είναι και τόπος, που γίνεται αιτία μεγαλύτερου κέρδους και ωφέλειας. Διότι, αν τα δανείσεις σε άνθρωπο, θα κερδίσεις το ένα εκατοστό, αν, όμως, τα δανείσεις στο Θεό μέσω του φτωχού, θα κερδίσεις, όχι μόνο το ένα εκατοστό, αλλά εκατό φορές περισσότερα. Και, αν σπείρεις εύφορο χωράφι, όταν σου δώσει μεγάλη παραγωγή, θα πάρεις δεκαπλάσιους καρπούς, αν, όμως, σπείρεις στον ουρανό, εκτός από του ότι θα γίνουν εκατό φορές περισσότερα, θα λάβεις και ζωή αιώνια και άφθαρτη και αθάνατη. 

Και εδώ, βέβαια, είναι μεγάλος ο κόπος εκείνων που σπέρνουν τα σπέρματα, ενώ εκεί φυτρώνουν εκείνα που σπάρθηκαν χωρίς άροτρο και βόδια και γεωργούς και όλη την άλλη ταλαιπωρία· και, αν σπείρουμε εκεί, δε θα φοβηθούμε ούτε την ξηρασία, ούτε την πτώση της υπερβολικής βροχής, ούτε την ερυσίβη, ούτε το χαλάζι, ούτε το στρατόπεδο των ακρίδων, ούτε τις πλημμύρες των ποταμών, ούτε τίποτε άλλο, αλλά τα σπέρματα που στέλνονται εκεί, βρίσκονται πάνω από οποιαδήποτε βλάβη.

Όταν, λοιπόν, ούτε κόπος υπάρχει, ούτε υποψία, ούτε κίνδυνος, ούτε κάποια αποτυχία, και εκείνα, πού φυτρώνουν, γίνονται πολύ περισσότερα από εκείνα που σπέρνονται, και βλαστάνουν τόσα αγαθά, «Όσα ούτε ανθρώπινο μάτι είδε, ούτε αυτί άκουσε, ούτε ανθρώπινος νους φαντάσθηκε» (Α΄ Κορ. 2,9), πώς δεν θα ήταν απόδειξη της χειρότερης αδιαφορίας, να εγκαταλείπει κάποιος το περισσότερο και εγκαταλείποντας το σίγουρο και ασφαλισμένο, να επιδιώκει το άστατο, το γεμάτους κινδύνους, και που, πολλές φορές, περιέχει και αποτυχίες; Ποιά συγγνώμη θα υπάρξει για μας που κάνουμε αυτά, ποιά απολογία;

Οπωσδήποτε, βέβαια, προβάλλουμε για δικαιολογία τη φτώχεια. Αλλ’ όμως, δεν είμαστε φτωχότεροι από τη χήρα εκείνη (Λουκ. 21,1-4), που είχε μόνο δύο λεπτά και τα πρόσφερε και αυτά !

Ας δείξουμε, λοιπόν, ζήλο για τον πλούτο εκείνης, ας μιμηθούμε τη μεγαλοψυχία της προαιρέσεώς της, για να επιτύχουμε και τα αγαθά, που επιφυλάσσονται για εκείνην, τα οποία εύχομαι όλοι μας να αξιωθούμε…

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Λόγος Α ‘ ΕΠΕ 8,26-30)

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:Ο πόλεμος και τα όπλα του χριστιανού.

 

Στα χρόνια μας δεν γίνεται διωγμός των χριστιανών, όπως σε παλαιότερες εποχές, από ειδωλολάτρες αυτοκράτορες ή άλλους άπιστους ανθρώπους, και εύχομαι να μη γίνει ποτέ.

Διεξάγεται όμως, ένα πνευματικός πόλεμος ανάμεσα στους πιστούς και τους δαίμονες. Τώρα, όπως λέει ο απόστολος, «δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό» (Εφ.6:12).

Ο πόλεμος αυτός είναι αδιάκοπος και ιδιόμορφος, καθώς γίνεται με τα πάθη και τις επιθυμίες –τη φιληδονία, τη φιλαργυρία, την οργή, το φθόνο, την κακία σε κάθε μορφή της-, γι’ αυτό απαιτεί ειδικό οπλισμό: «Σταθείτε σε θέση μάχης», συνεχίζει ο απόστολος, «αφού ζωστείτε στη μέση σας σαν ζώνη την αλήθεια, αφού φορέσετε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη, αφού στα πόδια σας βάλετε σαν υποδήματα την ετοιμότητα για την τήρηση του Ευαγγελίου της ειρήνης, αφού κρατήσετε σαν ασπίδα την πίστη, αφού δεχθείτε σαν περικεφαλαία την ελπίδα της σωτηρίας και αφού πάρετε στο χέρι τη μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή το λόγο του Θεού» (πρβλ. Εφ. 6:14-17).

 Να ποια είναι η θεϊκή πανοπλία του χριστιανού, η πανοπλία με την οποία αντιμετωπίζει τον πόλεμο του διαβόλου, αντιμάχεται τους δαίμονες, νικάει τα πάθη, κατακτά τις αρετές, μπαίνει νικητής και τροπαιοφόρος στη Βασιλεία των Ουρανών.

Σ’ αυτή τη Βασιλεία ας αποβλέπουμε, αδελφοί μου, θυσιάζοντας για χάρη της τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μας αν χρειαστεί. Γι’ αυτή τη Βασιλεία ας πετάξουμε από πάνω μας την αμαρτία. Η αμαρτία είναι σκοτάδι, είναι ζόφος, είναι θάνατος. Όταν μας τυλίγει δεν βλέπουμε μπροστά μας. Έτσι, μολονότι βαδίζουμε σ’ έναν φαρδύ και ευρύχωρο δρόμο, το δρόμο της φιλαυτίας και των απολαύσεων, τελικά γκρεμιζόμαστε στο βάραθρο της ψυχικής απώλειας.

Η αρετή, απεναντίας, είναι φως, είναι λαμπρότητα, είναι ζωή. Όταν την αποκτούμε, οδηγεί τα βήματά μας με ασφάλεια. Έτσι, μολονότι βαδίζουμε σ’ έναν στενό και κακοτράχαλο δρόμο, το δρόμο της ταπεινοφροσύνης και των στερήσεων, τελικά φτάνουμε στον παράδεισο της αιώνιας τρυφής.

από το βιβλίο: "Θέματα Ζωής"

εκδ.: Ιερά Μονή Παρακλήτου

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΚΟ, ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑ ΒΓΕΙ...

Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ πίστευαν, έχασαν τήν πίστη τους;
Αν δέν προσέχει κανείς στά θέματα της πίστεως καί της λατρείας, σιγά-σιγά ξεχνιέται καί μπορεί νά γίνη αναίσθητος, νά φθάση σέ σημείο νά μήν πιστεύη τίποτε.
Μερικοί, Γέροντα, λένε ὅτι ἡ πίστη τους κλονίζεται, ὅταν βλέπουν νά ὑποφέρουν καλοί ἄνθρωποι.

Ἀκόμη κι αν κάψη ο Θεός όλους τους καλούς, δεν πρέπει να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, αλλά να σκεφθή πως ο Θεός ό,τι κάνει, από αγάπη το κάνει. Ξέρει ο Θεός πώς εργάζεται.
Για να επιτρέψη να συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη.

Γέροντα, σήμερα ακόμη καί τά πιστά παιδιά αμφιταλαντεύονται, γιατί στά σχολεῖα υπάρχουν καθηγητές πού διδάσκουν τήν αθεΐα.

Γιατί να αμφιταλαντεύωνται; Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη δεκαεννιά χρονῶν ῆταν και διακόσιους φιλοσόφους τους αποστόμωσε με την κατά Θεόν γνώση και την σοφία της. Ακόμη και οι Προτεστάντες την έχουν προστάτιδα της επιστήμης.

Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις∙ πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός.

Γέροντα, παλιά προσευχόμουν με πίστη στον Θεό και ό,τι ζητούσα μου το έκανε. Τώρα δεν έχω αυτήν την πίστη. Πού οφείλεται αυτό;

Στην κοσμική λογική που έχεις. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Εάν συν δύο δεν κάνει πάντα τρία κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ο άνθρωπος δεν έχη καλή διάθεση, τίποτε δεν καταλαβαίνει.Να, και για την Σταύρωση του Χριστού, τόσες λεπτομέρειες είχαν πει οι Προφήτες- μέχρι και τί θα κάνουν τα ιμάτιά Του, τί θα κάνουν τα χρήματα της προδοσίας, ότι θα αγοράσουν μ’ αυτά τον αγρό του Κεραμέως, για να θάβουν τους ξένους-, αλλά, οι Εβραίοι πάλι δεν καταλάβαιναν. «Ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»…

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Ο κόπος για το Χριστό

Στα πρώτα βήματα της προσπάθειάς μου να γνωρίσω το Χριστό, έκανα κάποιες φορές πράγματα για το Χριστό που μου έφερναν κόπωση, κούραση. Κάτι σαν σφίξιμο στην καρδιά. Πήγα τότε στον πνευματικό μου και του το είπα. Και μου είπε: "Παιδί μου, ο Χριστός είναι ελευθερία. Να μην κάνεις πράγματα για το Χριστό με το ζόρι". Και "έτυχε" να πέσει στα χέρια μου την ίδια μέρα το υπέροχο βιβλίο του γέρ.Πορφυρίου "Βίος και Λόγοι" και ξεφυλλίζοντας για πρώτη φορά τις σελίδες του, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα:

Όταν αγαπάεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά μεχαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος για να ζεις το Χριστό. Αλλ'αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις(...). Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Παραμονή εκλογών, βρίσκομαι στο Αεροδρόμιο η ώρα τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Στις τρεις και μισή πάω για επιβίβαση. Κόσμος πολύς. Στο ταξί μπήκε ένα παλικάρι.
-Καλημέρα! Πειραιά, παρακαλώ.
-Λεβέντη μου, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη βρέθηκες!

-Γιατί το λέτε αυτό;
-Καλύτερη διαδρομή δεν θα μπορούσε να μου τύχει! Στον Πειραιά μένω και εγώ!
-Α, ωραία! Σε πάω στο σπίτι σου, ε;

-Ακριβώς. Είμαι άυπνη δεκαπέντε ώρες νομίζω πως έχω κι εγώ δικαίωμα ξεκούρασης και ύπνου.
-Δεκαπέντε ώρες οδηγείτε;
-Όχι, δεκαπέντε ώρες είμαι μέσα στο ταξί.
-Πώς αντέχεις τόσες ώρες; Και δεν φοβάσαι τη νύχτα;
-Όταν έχεις δυνατή πίστη στον Θεό, δεν φοβάσαι τίποτε, νιώθεις ασφαλής.
-Έχεις δίκιο, βλέπω και τις εικόνες σου, ακούς και τον σταθμό της Εκκλησίας. Τα λόγια σου εκπέμπουν σιγουριά. Πράγματι, έχεις τον Θεό δίπλα σου! Χαίρομαι, όταν ακούω και βλέπω ανθρώπους, που πιστεύουν δυνατά, όπως και εσύ. Δεν ήταν τυχαίο που μπήκα στο ταξί σου, ήταν θέλημα Θεού.

Πιστεύεις στα θαύματα;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Θέλεις να σου πω ένα θαύμα, που έγινε στην οικογένειά μου;
-Με μεγάλη μου χαρά!
-Εργάζομαι στο Ισραήλ, στην Ελληνική Πρεσβεία. Είμαι κοντά στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού και τώρα ήρθα, για να ψηφίσω.
-Το θαύμα περιμένω να ακούσω.
-Μη βιάζεσαι, θα στα πω όλα από την αρχή άλλωστε έχουμε δρόμο να κάνουμε.
-Συγγνώμη.

-Αυτό το ταξίδι ήταν και μία ευκαιρία να δω και τη μητέρα μου και ύστερα να πάω Κύπρο, να δω την οικογένειά μου.
-Τώρα με μπέρδεψες.
Εδώ γέλασε.
-Έχεις δίκιο, είμαι παντρεμένος με Κύπρια, έχουμε δυο παιδιά το δεύτερο παιδί μου δεν το έχω δει ακόμη, αύριο σαραντίζει. Είναι κοριτσάκι δεν μπόρεσα να είμαι στην γέννησή του δίπλα στη γυναίκα μου
και καταλαβαίνεις την αγωνία μου.
-Εγώ καταλαβαίνω την αγωνία σου τη δική μου αγωνία δεν καταλαβαίνεις εσύ.
Εδώ γελάσαμε και οι δύο.

-Ε, θα σε παιδέψω λίγο, Πειραιωτάκι, δεν θα στο πω μπαμ και κάτω. Που λες, έχει πεθάνει ο πατέρας μου και η μητέρα μου μένει μόνη. Δεν της είπα πως θα έρθω, θα της κάνω έκπληξη.
-Ωραία έκπληξη μέσα στα άγρια μεσάνυχτα! Άντε, πάμε παρακάτω.
-Αύριο θα πάω να ψηφίσω και το βράδυ πετάω για Κύπρο. Άμα μπορείς, έλα να με πας στο Αεροδρόμιο.
-Βρε τον άνθρωπο, δεν έχει τον Θεό του! Θα μου βγάλει την ψυχή, μέχρι να μου πει το θαύμα!
-Άντε, τώρα θα σου πω το θαύμα, φθάνει το παίδεμα. Μπορώ να καπνίσω;
-Έλα μπροστά να καπνίσεις, πίσω δεν το επιτρέπω.

Ήρθε δίπλα μου.
-Θα μου πεις πώς σε λένε;
-Νίκο.
-Ωραία! Εμένα Ράνια.
-Χαίρω πολύ.
-Λοιπόν, Νίκο, θα περιμένω πολύ ακόμη;
Ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
-Ψυχοβγάλτης είμαι, ε;
-Αν είσαι...!

-Περίμενε, θα ανάψω τσιγάρο και θα σου πω. Λοιπόν, Ράνια, η κουνιάδα μου δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Κύπρο, ήρθε στην Ελλάδα, πήγε Λονδίνο, Αγγλία όμως όλοι της είπαν ένα μεγάλο όχι δεν μπορείς να γεννήσεις παιδί. Ωστόσο είχε φτάσει σαράντα ετών. Οι προσευχές και τα τάματα αμέτρητα. Ώσπου ο καλός Θεός τη λυπήθηκε. Στα σαράντα της έμεινε έγκυος.

Καταλαβαίνεις τη χαρά μας. Την προσέχαμε όλοι σαν να ήταν κάτι πολύτιμο. Μη βήξει, μη φτερνιστεί, μην κατέβει μόνη της σκαλιά, τι θα φάει την είχαμε μη στάξει και μη βρέξει! Ώσπου ήρθε η ώρα να γεννήσει και ήμασταν όλοι κοντά της.

Στο σαλόνι που περιμέναμε έρχεται μια νοσοκόμα με έναν άγγελο στα χέρια. Ήταν τόσο όμορφο μωρό, που ομορφότερο δεν είχα ξαναδεί. Ο γιος μου δεν ήταν τόσο ωραίος, όταν μου τον έφεραν να τον δω.

Την επομένη ημέρα όμως μας ήρθε η δυσάρεστη είδηση. Ο γιατρός κάλεσε τον μπατζανάκη μου στο γραφείο του και του είπε πως το παιδί γεννήθηκε με ένα νεφρό και απ' αυτό το μισό ήταν χαλασμένο.

Έπρεπε να αρχίσει αιμοκάθαρση. Η είδηση μας ήρθε κεραυνός στο κεφάλι!

Το τρέξαμε όπου μπορείς να φανταστείς σ' όποιον γιατρό μάς έλεγαν, εμείς τρέχαμε. Πήγαμε στο εξωτερικό, πήγαμε παντού, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Οι προσευχές νύχτα-μέρα δεν σταματούσαν.

Όταν το παιδί έφτασε δύο ετών, η κουνιάδα μου είδε ένα όνειρο. Μη με ρωτήσεις τι. Δεν έχω καταλάβει καλά. Μου ζήτησε να έρθει στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσει.

Πράγματι ήρθε μαζί με το παιδί. Την έστειλα με μια ξεναγό να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο. Τι έγινε εκεί; Άκου τι μου είπαν. Όταν μπήκαν μέσα στην Εκκλησία, το μωρό έκλαιγε συνέχεια. Της λέει μια
κυρία: «Γιατί κλαίει έτσι το παιδί σας;»

-«Είναι άρρωστο», της απάντησε η κουνιάδα μου. Και τότε η κυρία της είπε:
-«Βάλτε το παιδί σας πάνω στον Πανάγιο Τάφο και θα σταματήσει το κλάμα!»

Η κουνιάδα μου το ξάπλωσε πάνω στον Πανάγιο Τάφο. Όμως το παιδί σφάδαζε στο κλάμα. Εκείνη στεκόταν σα μαρμαρωμένη, δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το παιδί είχε αρχίσει να μελανιάζει κάποια στιγμή κατάφερε και το πήρε στην αγκαλιά της. Όμως δεν μπορούσε να αναπνεύσει και το πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εκεί του έβαλαν οξυγόνο. Την ίδια μέρα έφυγε για την Κύπρο.

Την επομένη το παιδί έπρεπε να πάει για αιμοκάθαρση. Εκεί, στα Ιεροσόλυμα, έχω γνωριστεί με έναν καλόγερο ασκητή, που όλο μου μιλάει για θαύματα. Όταν έφυγε η κουνιάδα μου, πήγα και τον συνάντησα και άρχισε πάλι να μου μιλάει για τον Θεό και για τα θαύματα, ώσπου ξαφνικά τον ακούω να λέει: «Πω, πω! Τι χειρουργείο ήταν αυτό! Το παιδί σφάδαζε στο κλάμα από τους πόνους!»

-«Ποιο παιδί, γέροντα;»
-«Το ανιψάκι σου, βρε! μου απάντησε. Άγγελοι το χειρούργησαν και του έβαλαν δύο γερά νεφρά!!!»
«Α, ο γέροντας τρελάθηκε», είπα μέσα μου, «και όλα τα θαύματα που μου λέει φαντασίες του είναι». Όταν σηκώθηκα να φύγω, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε:
-«Άντε, θα κάνεις και κόρη!»

Έφυγα λυπημένος, με τη βεβαιότητα ότι ο γέροντας είχε χάσει τα μυαλά του εκεί στην ερημιά και στη μοναξιά του. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου να πάω στην Πρεσβεία, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η γυναίκα μου. Μου μιλούσε και έκλαιγε δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, μόνο μια φράση ξεχώρισα:

-«Νίκο, το παιδί μας είναι καλά!» Προσπάθησα να την ηρεμήσω, για να καταλάβω τι μου λέει. Και μου είπε τα ίδια λόγια του γέροντα:
-«Το παιδί μας έχει δύο γερά νεφρά!»

Έπαθα σοκ! Γύρισα πίσω και πήγα στον γέροντα. Το μυαλό μου μπερδεμένο, οι σκέψεις μου άτακτες, πετούσαν εδώ και εκεί. Έφτασα στον γέροντα και για πρώτη φορά γονάτισα μπροστά του και του φιλούσα τα χέρια.
-«Είσαι άγιος!» ψιθύρισα
-«Παιδί μου, μην το ξαναπείς αυτό. Άγιος είναι μόνο ο Θεός!»

Σε μια εβδομάδα μου ήρθε η επόμενη ευχάριστη είδηση. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Με το: «Νίκο, αγάπη μου», που μου είπε, θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα.
-« Μη πεις τίποτα άλλο. Είσαι έγκυος!»
-«Ναι, πού το ξέρεις;»
-«Μου το είπε ο καλόγερος, ο φίλος μου, και είναι κοριτσάκι!»

Από το θαύμα που έγινε στο ανιψάκι μου πίστεψα πολύ βαθιά στον Θεό. Κανείς και για τίποτε αυτή την πίστη δε θα την κλονίσει. Αν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις στα Ιεροσόλυμα, θα χαρώ να έρθεις να με βρεις, θα με ζητήσεις στην Πρεσβεία. Θα πεις θέλω το Νίκο τον Πειραιώτη.

Ωστόσο έχουμε φτάσει στον Πειραιά εγώ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά ούτε και να κατέβω να βγάλω τη βαλίτσα του Νίκου από το πορτ-μπαγκάζ.

Πώς να βαδίζεις (γέρ. Παΐσιος)

Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. 

Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης)

ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: "Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ.."

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ
Ανάμεσα στα βιβλία που η Εκκλησία μας καθόρισε να διαβάζονται τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι και το βιβλίο του Προφήτου Ησαΐου.

Τον ονόμασ

αν πέμπτο Ευαγγελιστή. Ο Προφήτης Ησαΐας μάς αναφέρει στο περίφημο βιβλίο του, συν τοις άλλοις, και προφητεύει για την ενανθρώπηση και το πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Στο κεφάλαιο ΞΕ’ στίχ. 24, βρίσκουμε την απάντηση που δίνει ο Θεός στα προβλήματα του καιρού μας :

Ρωτάμε πολλές φορές, γιατί δεν απαντά ο Θεός;

Μήπως ο Θεός δεν μας ακούει;

Έπαψε να ασχολείται με τον κόσμο μας και με τον καθένα μας ξεχωριστά;

Στο στίχο όμως αυτό παρουσιάζεται ο ίδιος ο Θεός να διαβεβαιώνει αυτούς που θα απευθύνονται σ’ Αυτόν ότι πριν Του μιλήσουν, Αυτός θα ακούσει το αίτημά τους και θα ενδιαφερθεί για το θέμα τους.

«Πριν ή κέκραξαι αυτούς, εγώ υπακούσομαι αυτών, έτι λαλούντων αυτών ερώ, τι εστί;» δηλαδή, ενώ ακόμη θα μιλούν σε μένα, θα τους διακόψω, για να τους ρωτήσω : τι συμβαίνει; (Ησ. ξε΄ 24)
Παρεμβαίνει, λοιπόν, ο Θεός στη ζωή μας και μας ακούει.

Μας παρακολουθεί με πολλή αγάπη και ικανοποιεί τα αιτήματά μας, αρκεί αυτά να είναι σύμφωνα με το θέλημά Του.

Πριν ολοκληρώσουμε τα λόγια μας, η στοργική Του φροντίδα και το άγρυπνο ενδιαφέρον Του έρχεται σαν ένα δροσερό αεράκι να δροσίσει το μέτωπό μας, να μας ενισχύσει στη δοκιμασία μας, να διαλύσει τους πειρασμούς μας και να μας εξάγει σε αναψυχή.

Ο Θεός, θα πει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «έστηκεν διηνεκώς αναμένων». Στέκεται ανά πάσα στιγμή έτοιμος να ακούσει τα αιτήματα της καρδιάς μας, αρκεί με προθυμία να βρισκόμαστε κάτω από το θέλημά Του.

Ζητά όμως την αρετή, τη δικαιοσύνη, την αποφυγή της αδικίας, τη φροντίδα των πτωχών, τη φιλοξενία των ξένων και καθετί που σαν θυμίαμα θα ανεβαίνει στο θρόνο της μεγαλοσύνης Του.

Τότε θα έχεις άνθρωπε την προστασία του Θεού, θα συμπληρώσει ο Ιερός Χρυσόστομος.

Τότε θα εκπληρώνεται ο λόγος του Προφήτου Δαυίδ «Εκέκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισήκουσεν αυτών, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ερρύσατο αυτούς» (Ψαλ. λγ΄ [33] 18).

Ας μην φοβόμαστε λοιπόν, αυτήν την τραγωδία που βιώνει ο τόπος μας και τα προβλήματα που αυξάνονται καθημερινά στην πολύπαθη Πατρίδα μας.

Ο Θεός είναι μαζί μας, έτοιμος πάντα να μας ακούσει και να μας δώσει τη Χάρη Του.

Οι ξένοι; Μας άφησαν, μας εγκατέλειψαν, μας πρόδωσαν!

Εμείς όμως έχουμε το Θεό!

«Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ημών ο Θεός». 

Ευχαριστείς το Θεό;

 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

«Όταν λοιπόν ερχόμαστε για προσευχή, πρώτα ας ευχαριστούμε το Θεό υπέρ της οικουμένης και των κοινών αγαθών».

Γιατί, αν και οι ευεργεσίες του Θεού είναι κοινές, αλλά κι εσύ σώθηκες με την κοινή ευεργεσία. Ώστε και για τη δική σου σωτηρία οφείλεις κοινή χάρη, και για την κοινή σωτηρία θα ενεργούσες σωστά αν εξέφραζες προς το Θεό μια όλως ιδιαίτερη ευχαριστία. Καθ’ όσον τον ήλιο τον άναψε όχι μόνο για σένα, αλλά και για όλους τους ανθρώπους, αλλά όμως μέσα στο επί μέρους έχεις το όλο. Γιατί έγινε τόσο μεγάλος για το κοινό. Και βλέπεις εσύ μόνος τόσο, όσο είδαν όλοι οι άνθρωποι.

Επομένως οφείλεις τόση ευχαριστία, όση όλοι οι άνθρωποι, και πρέπει να ευχαριστείς το Θεό και για τα κοινά αγαθά, και για την αρετή των άλλων. Καθ’ όσον πολλά καλά τα δεχόμαστε εξ’ αίτιας των άλλων.

Και πράγματι, αν βρίσκονταν στα Σόδομα δέκα μόνο δίκαιοι, δεν θα πάθαιναν εκείνα που έπαθαν. Ώστε πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό και για την παρρησία των άλλων. Καθ’ όσον ο νόμος αυτός είναι αρχαίος, φυτεμένος στην Εκκλησία απ’ την αρχή.

Έτσι και ο Παύλος ευχαριστεί το Θεό υπέρ των Ρωμαίων, υπέρ των Κορινθίων, υπέρ όλης της οικουμένης…».

(Απ’ την Β΄ Ομιλία του «Εις την Β’ προς Κορινθίους»)

«Αγρυπνώντας σε αυτήν με ευχαριστία». 

Αυτό λοιπόν, λέγει, ας είναι το έργο σας, να ευχαριστείτε στις προσευχές σας, και για τα φανερά και για τα κρυφά, και για τις ευεργεσίες που μας κάνει με τη θέλησή μας και χωρίς τη θέλησή μας, και για τη Βασιλεία των Ουρανών και για τη γέεννα του πυρός, και για τις θλίψεις και για τις ανέσεις μας.

Γιατί έτσι είναι η συνήθεια στους Αγίους να προσεύχονται και για τις κοινές ευεργεσίες να ευχαριστούν. Γνωρίζω εγώ κάποιον άγιο άνδρα που προσεύχεται με αυτόν τον τρόπο.

Τίποτα δεν έλεγε πριν από τα λόγια αυτά, άλλ’ ότι :

Σ’ ευχαριστούμε για όλες τις ευεργεσίες Σου που απ’ την πρώτη ημέρα μέχρι σήμερα έγιναν σε μας τους ανθρώπους.

Για όσες γνωρίζουμε και όσες δεν γνωρίζουμε,
για τις φανερές και για τις κρυφές,
γι’ αυτές που έγιναν με έργο,
γι’ αυτές που έγιναν με λόγο,
γι’ αυτές που έγιναν εκούσια,
γι’ αυτές που έγιναν ακούσια,
για όλες που έχουν γίνει σε μας τους ανάξιους.

Για τις θλίψεις,
για τις ανέσεις,
για τη γέεννα του πυρός,
για την κόλαση,
για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Σε παρακαλούμε να φυλάξεις τη ψυχή μας αγία, με καθαρή συνείδηση, με τέλος άξιο της φιλανθρωπίας Σου.

Εσύ που μας αγάπησες, ώστε να παραδώσεις για χάρη μας το μονογενή Υιό σου, αξίωσε μας να γίνουμε άξιοι της αγάπης Σου.

Δώσε σοφία στο λόγο σου και στο φόβο σου.
Χριστέ, που είσαι μονογενής, βάλε μέσα μας τη δύναμή Σου.
Εσύ που έδωσες για χάρη μας το μονογενή Υιό σου, και εξαπέστειλες το Πνεύμα Σου το Άγιο για την άφεση των αμαρτιών μας, εάν με τη θέλησή μας ή χωρίς τη θέλησή μας κάναμε κάποια αμαρτία, συγχώρησε την και μη τη λογαριάσεις.

Θυμήσου όλους που επικαλούνται το όνομά Σου αληθινά.
Θυμήσου όλους που θέλουν το καλό μας ή και το κακό μας, γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι.

Έπειτα προσθέτοντας την προσευχή των πιστών, σταματούσε εδώ, αφού σαν επίλογο και σύνδεσμο έδινε την ευχή του για όλους.

Γιατί ο Θεός μας δίνει πολλές ευεργεσίες και χωρίς τη θέλησή μας, πολλές φορές και χωρίς να γνωρίζουμε, που είναι και οι μεγαλύτερες. Κι όταν λοιπόν προσευχόμαστε γι’ αυτά που δεν πρέπει κι Αυτός κάνει τα αντίθετα, είναι φανερό ότι και χωρίς να το γνωρίζουμε μας ευεργετεί».

(Αγ. Ιωαν. Χρυσοστόμου, από την I’ ομιλία του «Προς Κολασσαείς»)

Σημασία στην προσευχή δεν έχει η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση

Περιφρονήστε τα πάθη, μην ασχολείσθε με τον διάβολο. Στραφείτε στον Χριστό.

Η θεία χάρις μας διδάσκει το δικό μας χρέος. Για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα. Η χάρις του Θεού θέλει θείο έρωτα. Η αγάπη αρκεί, για να μας φέρει σε κατάλληλη «φόρμα» για προσευχή. Μόνος Του θα έλθει ο Χριστός και θα εγκύψει στην ψυχή μας, αρκεί να βρει ορισμένα πραγματάκια που να Τον ευχαριστούν. Αγαθή προαίρεση, ταπείνωση και αγάπη. Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Ο παραμικρός γογγυσμός κατά του πλησίον επηρεάζει την ψυχή σας και δεν μπορείτε να προσευχηθείτε. Το Πνεύμα το Άγιον, όταν βρίσκει έτσι την ψυχή, δεν τολμάει να πλησιάσει.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.

Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.

Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μια αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία, αλλά δεν είναι υγιές.

Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.

Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία; να μην σκέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ…» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλιβίτου, Βίος και Λόγοι