Γέροντας Παΐσιος: Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!

- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλα­ση και Παράδεισος.

- Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παρά­δεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Πα­ράδεισο και την κόλαση τα ζη η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. 

Όταν κάποιος έχη τύψεις συνειδήσεως και νιώθη φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, η είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζη την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχη αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλοσύνη κ.λπ., τότε ζη τον Παρά­δεισο.

Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο. Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγμα­τα, λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβη τίποτε. Αν Του σπάσης τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβη. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Η, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και, δεν θέλεις να τελείωση. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Η βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στην πραγμα­τικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ' ό,τι την ημέρα. 

Έτσι και όταν πεθάνη ο άνθρωπος, αν πάη στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθήτε να ζη κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! 'Εδώ δεν μπορείς να αντέξης για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια -Θεός φυλάξοι- να είσαι μέσα στην θλίψη. Γι' αυτό κα­λύτερα να μην πάμε στην κόλαση. 'Εσείς τι λέτε;

- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

- Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι η όλοι στον Παράδεισο η κανένας στην κόλαση... Κα­λά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση.

Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και, να απόκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Η μετά θάνατον ζωή

Λόγοι Δ' Οικογενειακή ζωή

π.Εφραίμ Κατουνακιώτης: Η καλυτέρα προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην την ώρα

Το κομποσχοινάκι είναι θαυματουργό!

Η καλυτέρη προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην την ώρα. Δεν είναι μόνον,θέλω να διαβάσουμε Μετάληψη να μεταλάβουμε, τρόπον τινά, αύριο.  «Από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας...»· διαβάζουμε, ούτε καταλαμβάνουμε τι λέμε. Εσύ ο ίδιος να βρεις προσευχή, εσύ ο ίδιος· οπότε καταλαμβάνεις τι λες εις τον Θεό. Αυτό έχει μεγάλη δύναμη, να πούμε, μεγάλη δύναμη!

Ε, ας υποθέσουμε ότι αύριο θα μεταλάβουμε. Θα μεταλάβουμε. Θά 'ρθει ουσιωδώς ο Παράκλητος ν' αγιάσει τα Δώρα· πώς θα τον υποδεχθείς; «Στο έλεός Σου, στην ευσπλαχνία Σου, συγχώρεσέ με». Έχει δύναμη διότι το λες και το καταλαμβάνεις, από μέσα απ' την ψυχή σου βγαίνει αυτή η ευχή, να πούμε. Διότι πολλές φορές διαβάζουμε, αλλού τρέχει ο νους, αλλά αυτό που βγαίνει από μέσα σου, το καταλαμβάνεις τι λες.

O ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ... ΜΟΝΑΧΟΣ

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές. Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παίσιο να του πούν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.

Ο π. Παίσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του. Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παίσιο για ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.

Ο γέροντας Παίσιος τους διηγήθηκε: "Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Τού είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.

Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε".

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.

Χωρίς να ξέρουμε γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί να κάνει αυτό που θέλει να κάνει, με ποιό δικαίωμα να κρίνουμε την προσπάθειά του.

Προς Πιστούς: "Και οι ιερείς έχουν δικαίωμα στην μετάνοια"! Μέρος Α

Η συκοφαντία και οι διώξεις είναι μέρος της ζωής των αγίων, γιατί πρώτος απ’ όλους τις γεύθηκε ο ίδιος ο Κύριός μας. Τις πρώτες ημέρες της επί γης παρουσίας Του φυγαδεύθηκε στην Αίγυπτο· όταν άρχισε το κήρυγμα στη συναγωγή της Ναζαρέτ, τον κυνήγησαν· όταν συναναστρεφόταν με πόρνες και τελώνες, Τον λοιδορούσαν ως αμαρτωλό· όταν θεράπευε δαιμονισμένους, Τον κατηγορούσαν ότι στο όνομα του Βεελζεβούλ εκβάλλει δαιμόνια· όταν θεράπευε ασθενείς την ημέρα του Σαββάτου, Τον κατηγορούσαν ότι παρεβίαζε το νόμο του Θεού· όταν μιλούσε για τη σχέση Του με τον Επουράνιο Πατέρα, Τον συκοφαντούσαν ων βλάσφημο· όταν Τον έβλεπαν επάνω στο Σταυρό, Τον κορόϊδευαν, ότι άλλους έσωσε και τον εαυτό Του δεν μπόρεσε να σώσει. Και από την εις ουρανούς ανάληψή Του έως την σημερινή εποχή της γενικής αποστασίας Τον κατηγόρησαν και Τον κατηγορούν με τα ανόητα δαιμονικά τους σενάρια οι βλάσφημοι επικριτές Του. Η εποχή μας είναι εποχή Αποκαλύψεως, είναι εποχή αντιχριστιανικού μένους και λύσσας κατά της αληθείας, κατά της σαρκωμένης αληθείας, κατά του Ιησού Χριστού δηλαδή. Ήδη βλέπουμε και θα βλέπουμε στα δύσκολα χρόνια που έρχονται απροκάλυπτες και αισχρές συκοφαντίες κατά του Παναγίου προσώπου του Κυρίου μας, που θα τον χαρακτηρίζουν –θου, Κύριε- πόρνο, ομοφυλόφιλο, τσαρλατάνο, απατεώνα, αγύρτη, ψεύτη και ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να κατασκευάσει το απάνθρωπο και αντίθεο σύστημα της νέας τάξης πραγμάτων, με σκοπό να κλονίσει την πίστη των χριστιανών και να τους οδηγήσει στην απιστία και την αιώνια κόλαση.

Οι επικρίσεις, οι μώμοι, οι μομφές, οι κατηγορίες, οι λοιδορισμοί, οι συκοφαντίες κατά του Χριστού και των αγίων Του, έβρισκαν και βρίσκουν πάντοτε γόνιμο έδαφος εντός της αθεΐας, της ασεβείας, της αιρέσεως. Αλλά το πλέον τραγικό, το πλέον λυπηρό και αποκαρδιωτικό είναι, όταν σπέρνονται μέσα στο ίδιο το χωράφι του Χριστού από τους ίδιους τους εργάτες· όταν το ίδιο το πλήρωμα της Εκκλησίας όχι μόνον αφήνει να φυτρώσουν τα ζιζάνια της συκοφαντίας, αλλά και τα περιποιείται, τα ποτίζει, αντί να τα ξεριζώσει.

Η εποχή μας αγαπά την συκοφαντία, αγαπά να διαστρεβλώνει τα πράγματα, γιατί είναι εποχή διαστρεβλωμένη από το πονηρό πνεύμα της διαβολής, αρέσκεται να διαβάλλει, να παρουσιάζει την αλήθεια ως ψέμα και το ψέμα ως αλήθεια. Γι’ αυτό και χρειάζεται από μέρους μας το θάρρος των αγίων, η υπομονή και η εμπιστοσύνη εκείνων προς τον Χριστό. Είναι εποχή αντιχρίστων διαβαλμάτων, τα οποία ως βέλη στοχεύουν στο σώμα της Εκκλησίας και στους συνεκτικούς δεσμούς αυτού του σώματος που είναι οι ποιμένες. Η εποχή μας σκέφτεται πονηρά: «Αν πλήξουμε τους ποιμένες, τους ιερείς, τότε το σώμα του Χριστού θα καμφθεί, θα μικρύνει, θα υποταχθεί στα σχέδιά μας, θα οδηγηθεί στην φθορά, στην αχρηστία και στην α-Χριστία».

Είναι γεγονός ότι το φορτίο των κληρικών της ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μεγάλο. Κι αυτό γιατί οι ιερείς κουβαλούμε όπως και ο Χριστός το μεγάλο βάρος των αμαρτιών του λαού του Θεού. Είμαστε οι αχθοφόροι των αμαρτιών σας, είμαστε οι τάφοι μέσα στους οποίους ρίχνετε οι πιστοί όλη την βρωμιά και την ακαθαρσία των αμαρτημάτων σας, αλλά χαιρόμαστε να υπηρετούμε την σωτηρία σας. Εσείς μας θέλετε πεντακάθαρους. Το ίδιο κι εμείς εσάς. Πολλοί από εσάς όμως είναι έτοιμοι να γκρεμίσουν αυτούς τους ωραίους τάφους, είναι έτοιμοι να ρίξουν επάνω μας λίθους αναθέματος, όταν βρούν την ευκαιρία, όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μονάχα επειδή νομίζουν πως εκείνοι είναι ηθικά ακέραιοι και έχουν όλο το δικαίωμα να λιθοβολούν τους άλλους. Εμείς οι ιερείς είμαστε ιατροί των ψυχών και των σωμάτων σας, όχι χάρη στη δική μας ιατρική γνώση, αλλά χάρη στην ιατρική επιστήμη της ιερωσύνης, την οποία λαμβάνουμε από τον μόνο ψυχών και σωμάτων Ιατρό, τον Αρχιερέα Χριστό. Προσφέρουμε λοιπόν αυτήν την ιατρική και θεραπευτική βοήθεια σε όλους ανεξαιρέτως, χωρίς ποτέ να σας κατηγορήσουμε, χωρίς ποτέ να σας μαλώσουμε ότι κακώς αρρωστήσατε πνευματικά, πάντοτε με σεβασμό στο ιατρικό σας απόρρητο, αλλά πολλοί από εσάς, αυτοί που αισθάνονται υγιείς και καθαροί ενώπιον του Θεού, άμωμοι και αναμάρτητοι, έχουν έτοιμα τα νυστέρια της συκοφαντίας, για να μας πλήξουν με κακία, όταν νομίσουν ότι εμείς πνευματικά ασθενούμε. Εμείς για τον λαό την επιείκεια, και ο λαός για εμάς την αυστηρότητα. Εμείς για τον λαό την οικονομία, και ο λαός για εμάς την ακρίβεια. Εμείς για το λαό την συγχώρηση μέσα από το πετραχήλι, και ο λαός για εμάς την ανηλεή πέτρα. Εμείς για τον λαό την θεραπεία, και ο λαός για εμάς την τιμωρία. Εμείς για τον λαό την ευχή, και ο λαός για εμάς την κατάρα. Εμείς για τον λαό την ευεργεσία, και ο λαός για εμάς την συκοφαντία.

Προς Πιστούς: "Και οι ιερείς έχουν δικαίωμα στην μετάνοια"! Μέρος β

Αλλά αυτό είναι το έργο μας, αδελφοί μου. Να σας ακούμε με υπομονή και κατανόηση, να σας εμπνέουμε τη συγχωρητικότητα, να συγχωρούμε αυτά, για τα οποία εμείς μένουμε ασυγχώρητοι από εσάς. Γιατί εμείς σας νιώθουμε ως συνανθρώπους μας, ενώ εσείς δεν μας θέλετε ανθρώπους, μας θέλετε άσαρκους, δίχως σώμα, και καλά κάνετε, μας θέλετε απαθείς, και καλά κάνετε, αλλ’ όμως κι εμείς είμαστε από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι. Οι κληρικοί είμαστε οι πρώτοι αμαρτωλοί σε μία τοπική κοινωνία, γιατί μαζί με τα δικά μας προσωπικά πάθη και αμαρτίες κουβαλούμε στους ώμους μας ως Κυρηναίοι σας τις πολλές και δυσβάσταχτες αμαρτίες σας· και μαζί με όλα αυτά, επειδή κρατούμε στα χέρια μας τον Χριστό, κουβαλούμε και τις αμαρτίες ολόκληρης της ανθρωπότητος, τις οποίες Εκείνος πήρε στους δικούς Του ώμους. Οι ιερείς, ακόμη κι αν δεν αμαρτάνουμε, ωφείλουμε να υποκρινόμαστε την αμαρτωλότητα. Ωφείλουμε από το ύψος της ιερωσύνης μας να κατεβαίνουμε μαζί σας στις αβύσσους της αμαρτίας, όπως και ο Χριστός κατέβηκε από το ύψος της θεότητος στον άδη της ανθρώπινης αισχρότητος, για να εξάγουμε ψυχές. Αν κάποιοι από τους κληρικούς φαίνονται αμαρτωλοί, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι κρυφοί άγιοι. Αλλά εν πάσῃ περιπτώσει ποιος όντως άγιος θα πει για τον εαυτό του ότι είναι άγιος; Ομολογούμε την αμαρτωλότητά μας και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτήν. Αγωνιζόμαστε να θεραπευθούμε, αλλά πολλοί από εσάς μας αρνείστε τη θεραπεία. Θέλετε να την οικειοποιείστε μόνο για τον εαυτό σας, γιατί δεν καταλάβατε ίσως ακόμη πως ο Χριστός δεν έβαλε αγγέλους να σας ποιμάνουν, να σας λειτουργούν, να σας εξομολογούν, γιατί ήθελε αυτό το έργο να το χαρίσει σε εκείνους που μπορούν να σας νιώσουν, γιατί αυτό το διακόνημα φέρνει αποτέλεσμα, όταν ένας όμοιός σας έχει τη δύναμη να κατανοήσει την ασθένεια της ανθρώπινης φύσεως.

 «Οὐδεὶς ἀναμάρτητος», αδελφοί μου, παρά μονάχα ο Χριστός. Μόνον εκείνος έχει δικαίωμα «πρῶτος τὸν λίθο βαλεῖν» και κανένας άλλος. Αλλά εκείνος ποτέ δεν ρίχνει λίθο, αλλά πάντοτε ρίχνει βλέμμα οικτιρμών και συμπαθείας, απλώνοντας χέρι βοηθείας στους αιτουμένους το έλεος. Κι αν οι κληρικοί είμαστε αμαρτωλοί, αυτό δεν συνεπάγεται εξάπαντος ασέβεια. Άλλα ασεβής, άλλο αμαρτωλός. Ένας ασεβής κληρικός πρέπει να εκδιώκεται από το λειτούργημά του, ένας αμαρτωλός, ένας εμπαθής, ένας πνευματικά ατελής, να θεραπεύεται μέσα από αυτό το λειτούργημα. Εμείς δεν ντρεπόμαστε και δεν φοβόμαστε να πούμε ότι είμαστε χειρότεροι όλων σας, χειρότεροι ακόμη κι από τον διάβολο, γιατί αισθανόμαστε ότι, ακόμη κι αν δεν έχουμε διαπράξει θανάσιμα και σοβαρά αμαρτήματα, εντούτοις οι αμαρτίες μας, ακόμη κι αν είναι μικρές και ασήμαντες, φαντάζουν στα μάτια τινών εξ ημών μεγάλες, εξαιτίας της οξυμένης ιερατικής συνειδήσεως, των οξυμένων πνευματικών αισθητηρίων, εξαιτίας του μεγάλου έρωτά μας προς τον Χριστό, ενώ παράλληλα δίνουμε ελαφρυντικά σε όλους, ακόμη και σε αυτόν τον αρχηγό των δαιμόνων, γιατί εκείνοι οι ταλαίπωροι αμάρτησαν μία φορά και δεν έχουν την εμπειρία του σαρκωμένου Θεού. Εμείς γευόμαστε την επίγνωση της αληθείας Του, τρώμε το Σώμα Του και πίνουμε το Αίμα Του, αγγίζουμε και ψηλαφούμε αυτό το Σώμα. Εμείς οι ιερείς, ακόμη κι αν είμαστε ηθικά ακέραιοι, πράγμα ομολογουμένως δύσκολο, ακόμη κι αν είμαστε καθαροί ενώπιον του Θεού, οφείλουμε να αισθανόμαστε τους εαυτούς μας ως ελλειπείς, ως χειρότερους όλων, γιατί έτσι μόνον θα μπορέσουμε να σας εμπνεύσουμε την ταπείνωση και την ανάγκη του αγώνα για την πνευματική κάθαρση. 

Έλεγε ο αρχαίος φιλοσοφος Σωκράτης ότι το μόνο πράγμα που ήξερε ήταν ότι δεν ήξερε τίποτε. Και χάρη σε αυτήν την αλήθεια έμπαινε στη διαδικασία της αυτογνωσίας, για να ανακαλύψει τον εαυτό του. Όποιος λέγει ότι ξέρει, δεν χρειάζεται να ψάξει. Ομοίως όποιος λέγει ότι είναι καθαρός ενώπιον του Θεού, δεν χρειάζεται να αγωνιστεί. Εμείς και είμαστε και λέμε πως είμαστε αμαρτωλοί, άνθρωποι αγωνιστές, με πάθη και αμαρτίες, αλλά δεν προδίδουμε τον Χριστό. Κάποιοι Τον προδίδουμε, αλλά ήδη καταδικάζουμε τον εαυτό μας. Άλλοι όμως δεν ζούμε για τον εαυτό μας, αλλά γιά χάρη σας. Από εσάς, το πλήρωμα της Εκκλησίας, παίρνουμε υπόσταση. Είμαστε υπηρέτες σας. Για χάρη σας αφήνουμε την ιδιωτική ζωή, για χάρη σας ντυνόμαστε μέσα στα μαύρα, για χάρη σας γινόμαστε φωτιά, αλλά πολλοί από εσάς μας στέλνετε από νωρίς στο εξώτερο πυρ, ανάβοντας τη φωτιά της συκοφαντίας, μη κατανοώντας ότι τελικά αυτή η φωτιά κατατρώγει αυτόν που την ανάβει. Γιατί η συκοφαντία και η άδικη κατηγορία, τα ανόητα κουτσομπολιά και ανυπόστατα σχόλια κατά ιερέων, είναι πλεκτάνη του διαβόλου, σχέδιο κατά της σωτηρίας με πρώτα θύματα αυτούς που γίνονται παιχνίδι στα χέρια του αρχαίου ψιθυριστή.

Κι αν ο Κύριος λέγει «τὴν ὀρθὴν κρίσιν κρίνατε», εξάπαντος αυτή η «κρίσις», η ορθή κριτική κατά σφαλμάτων, εγκλημάτων αν προτιμάτε, κληρικών που έχουν σκανδαλίσει το ποίμνιο, αποικοδομώντας την πίστη των χριστιανών, θα πρέπει να γίνεται με πόνο και αγάπη για την Εκκλησία, με διάκριση και πάντοτε με σκοπό την οικοδομή του εκκλησιαστικού σώματος, ακόμη δε και του ιδίου του σκανδαλίσαντος. Τα αποστήματα στον εκκλησιαστικό χώρο πρέπει να θεραπεύονται με πνευματική αντιβίωση, πρωτίστως μάλλον να προλαμβάνονται.

Μόλις εχθές το βράδυ στην αίθουσα του Ναού με τον πατέρα Κωνσταντίνο και με άλλους αγαπητούς πνευματικούς συνδαιτημόνες συζητούσαμε το θέμα της συγχωρήσεως της μοιχείας, σε περίπτωση που το πρόσωπο που μοίχευσε, άνδρας ή γυναίκα, μετανοήσει για το αμάρτημά του. Επέμενα πως η ειλικρινής μετάνοια διαγράφει τα πάντα και δεν έχει όρια! Ακούστηκαν κάποιες απόψεις που για το κοσμικό δίκαιο είναι ορθές, αλλά εξάπαντος λάθος για το δίκαιο κατά Θεόν. Είπε κάποιος πως, αν μάθαινε πως η γυναίκα του τον απατούσε, θα την χώριζε αμέσως και μάλιστα το τεκμηρίωνε και αγιογραφικά! Μου ανέφεραν επίσης την περίπτωση κάποιου ανθρώπου από την τοπική κοινωνία που έπιασε την γυναίκα του να μοιχεύει με τον καλύτερο φίλο του και τον σκότωσε. Δικαίως θα πουν κάποιοι, αδίκως όμως θα πει ο Θεός, Αυτός που μας καλεί σε μετάνοια για τα μεγαλύτερα και πιο ειδεχθή εγκλήματα, Αυτός που μπορεί να συγχωρέσει ακόμη και όλους τους δαίμονες και κολασμένους, παρότι γνωρίζει την αμετανοησία τους, Αυτός, στον Οποίον προσευχόμαστε με το άφες ημίν τα οφειλήματα ήμών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Ο φονιάς στέρησε από τον μοιχό την μετάνοια, το δικαίωμα της οποίας κράτησε στην άκρη για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι είμαστε σκληροί με τους άλλους και επιεικείς με τον εαυτό μας. Τα λάθη μας τα προσπερούμε, τα λάθη των άλλων τα κρατούμε. Για τα πρώτα θέλουμε επιείκεια, για τα δεύτερα θέλουμε δικαιοσύνη. Κι αυτό διότι δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι είμαστε αγωνιστές, είμαστε καλεσμένοι στην αγιότητα και πως όλοι μα όλοι έχουμε δικαίωμα στην μετάνοια και υποχρέωση συνάμα να σεβόμαστε το δικαίωμα και των άλλων να μετανοήσουν.

Αγαπητοί μου αδελφοί. Στη σημερινή εποχή το παράδειγμα των αγίων, που έμεναν σταθεροί στην πίστη του Χριστού, συνεχίζουν πολλοί κληρικοί της αγίας Ορθοδοξίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Να γνωρίζετε ότι η από μέρους της πλειονότητος των κληρικών επιλογή της ιερωσύνης είναι απολύτως συνειδητή. Γι’ αυτό και ο δαίμων της συκοφαντίας δεν ησυχάζει. Σήμερα πολλοί ψάχνουν να κατηγορήσουν την Εκκλησία, επειδή ο λόγος της Εκκλησίας είναι κόλαφος στο αμαρτωλό κατεστημένο. Εμείς επιλέξαμε συνειδητά να σας υπηρετούμε, να σας διακονούμε, να γίνουμε δούλοι Χριστού και δούλοι σας, χωρίς να καμπτόμεθα από την πολεμική εναντίον μας. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για χάρη σας. Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε τα πάντα εν πάσι, ώστε να σωθεί έστω και ένας από εσάς.

Αφήστε μας να πάρουμε επάνω μας τους δικούς σας πόνους, τη θλίψη, την αμαρτία σας. Επιλέξαμε να είμαστε το χαλί, επάνω στο οποίο θα σκουπίζετε τη λάσπη των υποδημάτων σας, τη λάσπη των αμαρτημάτων μας. Πατήστε επάνω μας, εμπιστευθείτε μας, πατήστε μας, άδελφοί μου, αλλά μην μας ξεσκίζετε, μην ξεσκίζετε αυτούς, στους οποίους ο Κύριος εμπιστεύθηκε την σωτηρία σας.

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

	1		2		3		4		5		6		7		8		9	10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10

  

ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ

1. Και έτσι χαρακτηρίζεται ο Ιησούς 2. Στη κοιλάδα αυτή σκότωσε ο Δαβίδ τον Γολιάθ – Αρχή χωρίς …τέλος  3. Από τους πιο ένδοξους βασιλιάδες του Ισραήλ – Στη Κ.Δ. γίνεται αναφορά για το δίλεπτο της (ονομ.) 4. Ανιψιός του Δαβίδ, γιος της αδερφής του Αβιγαία 5. Πατέρας του Αβραάμ 6. Ιερέας της Π.Δ., οδήγησε τους Ισραηλίτες από τη Βαβυλώνα στο Ιεροσόλυμα 7.Δεικτικό – Αρχικά χρηματιστηρίου 8. Σύζυγος του Λευίτη Ελκανά 9.Καινούργιο – Αρχικά αεροπορικής υπηρεσίας 10. Γιος του Ελισσμά (Β’ Βασ. 25)

ΚΑΘΕΤΑ

1. Εκεί πηγαίνουν οι ψυχές των ασεβών (αντίστρ.) – “Εγώ και ο Πατέρας είμαστε …” 2. Οι κάτοικοί της βοήθησαν στη καταστροφή της Βαβυλώνας (Ησ. 22) – Ο πιο γνωστός …ναυπηγός 3. ’γγελος της αβύσσου (Αποκ. 9) 4. Ίσο χωρίς …τέλος – Πεθερός του Ησαύ 5. Ένας από τους εξεγερθέντες κατά του Μωυσή και του Ααρών (Αρ. 16) – Η πρώτη λέξη της Αγίας Γραφής 6. Τρίτος, μετά τον Σολομώντα, βασιλιάς του Ιούδα – ’ρθρο 7. Παππούς του Αβραάμ 8.Την ημέρα της κρίσεως οι άπιστοι θα παρακαλούν να σκεπαστούν από αυτά – Βασιλιάς της Γαθ, πόλη στην οποία διέφυγε ο Δαβίδ για να κρυφτεί από τον Σαούλ (Α’ Σαμ. 21) 10. Ο Κύριος πήρε το όνομα της πόλης αυτής              

Ο ΑΡΤΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΕΤΡΑ!

Στην εποχή του ιερού Χρυσοστόμου (4ος αι.) ζούσε κάποιος πλούσιος, πού ανήκε μαζί με τη γυναίκα του, στην αίρεση του Μακεδονίου.
Κάποτε, ακούγοντας τη διδαχή του άγίου, μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, άγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Ή γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα, με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση.

Σε μία μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, πού συνήθιζαν νά κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το έξής περιστατικό: Ή γυναίκα του πλουσίου πήγε κρυφά στους ιερείς των αιρετικών για νά κοινωνήσει.

Δεν κοινώνησε όμως, αλλ` αφού πήρε στα χέρι της τον άρτο τον έδωσε κρυφά στη δούλη της να τον φυλάξει χωρίς κανείς άλλος ν' αντιληφθεί κανείς αυτό που έκανε.

Όταν αργότερα γινόταν ή Θεία Λειτουργία των Ορθοδόξων, ή γυναίκα πήγε φανερά με τον άνδρα της στην εκκλησία για νά κοινωνήσει.

Σαν ήρθε ή σειρά της, πήρε τον άγιο Άρτο από το χέρι τού Ιερού Χρυσοστόμου, άλλα δεν τον έβαλε στο στόμα της μετάλαβε κρυφά τον άρτο των αιρετικών.

Αμέσως όμως συγκλονίστηκε από ένα Θαύμα: Ο άρτος των αιρετικών μετατράπηκε σε πέτρα μέσα στο στόμα της!

Ή γυναίκα φοβήθηκε. με δυνατή φωνή διηγήθηκε σ` όλους το περιστατικό και πίστεψε ολόψυχα στην ορθόδοξη εκκλησία.

Ο άγιος 'Ιωάννης τοποθέτησε την πέτρα εκείνη στο σκευοφυλάκιο, για νά θυμίζει το Θαύμα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

Φοβίες, "ελεγχόμενοι φόβοι" και ο Φόβος του Θεού.

Φόβος. Ένα πανανθρώπινο συναίσθημα το οποίο έχουν γευτεί όλοι οι άνθρωποι. Ένα συναίσθημα το οποίο το ανθρώπινο γένος θέλει να δαμάσει ή και να εξαφανίσει. Πολλοί είναι οι φόβοι που έχουν οι άνθρωποι: το άγνωστο ή και το γνωστό, η μοναξιά, η απώλεια ελευθερίας, ο θάνατος, ο πόνος, το μέλλον…

Το παράδοξο όμως είναι ότι πολλές φορές οι άνθρωποι επιδιώκουμε τον φόβο. Επιδιώκουμε να νιώσουμε έναν «ελεγχόμενο φόβο» το οποίο ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούμε να παύσουμε. Έτσι λοιπόν εκατομμύρια άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν ταινίες τρόμου και φόβου, να δοκιμάζουν επικίνδυνες δραστηριότητες (π.χ.να πηδούν πάνω από γέφυρες στο κενό δεμένη με σχοινί) κτλ.

Γιατί λοιπόν ενώ οι άνθρωποι απεχθάνονται τον φόβο, από την άλλη μεριά αρέσκονται-επιζητούν τον «ελεγχόμενο φόβο»;

Όντως το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα.

   Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής.

Ο φόβος όπως και κάθε τι στον άνθρωπο δόθηκε από τον Δημιουργό Θεό ώστε να χρησιμοποιείται για την τελείωσή του.

Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος έχει μέσα στην φύση του τον φόβο…τον φόβο του Θεού ο οποίος στην ουσία του δεν είναι φόβος αλλά ένα αίσθημα σεβασμού και βίωσης της πανταχού παρουσίας του Θεού.

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος σημειώνει: «Ὁ φόβος ποὺ ἔχουμε νὰ μὴν πέσουμε στὴν ἁμαρτία εἶναι ἀρετή. Ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ». Δηλαδή ο άνθρωπος έχοντας συναίσθηση της παρουσίας του Θεού δεν τολμά να αμαρτήσει... και έτσι ο φόβος του Θεού αντανακλά ευεργετικά επάνω του κρατώντας τον σε πνευματική εγρήγορση.

Από την μία λοιπόν έχουμε τον φόβο του Θεού ο οποίος μας βοηθά να γίνουμε ενάρετοι, και από την άλλη έχουμε τους ανθρώπινους φόβους οι οποίοι μας αιχμαλωτίζουν και μας καθιστούν ανίκανους να εξελιχθούμε όχι μόνο πνευματικά αλλά και κοινωνικά, επαγγελματικά, υπαρξιακά.

Ο Χριστός αδελφοί μου μας ελευθέρωσε από τους φόβους που γεννήθηκαν με την πτώση του ανθρώπου. Αυτός που πιστεύει στον Χριστό είναι ελεύθερος από κάθε είδους φόβου, διότι ο άνθρωπος που γίνεται οικείος του Χριστού αποκτά την Αγάπη η οποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβο» (Α´ Ἰω. δ´ 18).

Οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να δαμάσουν τον φόβο καταφεύγουν στο να δημιουργούν στον εαυτό τους «ελεγχόμενους φόβους» που προαναφέραμε. Όμως αυτό είναι μία ψεύτικη νίκη κατά του φόβου. Ο άνθρωπος ο οποίος χωρίς φόβο βλέπει μία ταινία στην οποία κινηματογραφούνται θάνατοι ανθρώπων δεν σημαίνει ότι έχει ξεπεράσει τον φόβο του Θανάτου…

Ο φόβος του Θεού είναι αυτός τελικά που θα μας απαλλάξει από τους επιμέρους φόβους μας.

Ο φόβος του Θεού χωρίζεται σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησία μας σε δύο είδη:  Εἶναι ὁ φόβος τῶν εἰσαγωγικῶν καὶ ὁ φόβος τῶν τελείων.

Ὁ φόβος τῶν εἰσαγωγικῶν ἢ τῶν ἀρχαρίων, ποὺ ὑπάρχει μέσα μας καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ πέσουμε στὴν ἁμαρτία ἐξαιτίας τῆς κολάσεως. «Εἰσαγωγικὸς ἐστὶν ὁ ἀπέχων τῆς κακίας». Αὐτός, ποὺ ἔχει αὐτὸν τὸν φόβο φοβᾶται σὰν δοῦλος τὰ κολαστήρια, τὶς τιμωρίες καὶ τὶς καταδίκες.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ τέλειοι, ποὺ ἔχουν καὶ αὐτοὶ φόβο, ἀλλὰ μὲ ἄλλη μορφή. Φοβοῦνται μήπως παραβοῦν κάποια ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν λυπήσουν! Φοβοῦνται μήπως ὑποστοῦν τροπὴ ἢ ἀλλοίωση στὴν πνευματική τους ζωὴ καὶ πέσουν στὴν ἁμαρτία.

Ὁ φόβος τῶν εἰσαγωγικῶν ἐξαφανίζεται, ὅταν συγχωρηθοῦν τὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ὁ δεύτερος, τῶν τελείων, παραμένει συνεχῶς στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἁγιάζει περισσότερο.

Ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ καταλαβαίνουμε πὼς μποροῦμε νὰ ὠφεληθοῦμε τὰ μέγιστα ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Μία εὐχὴ τῆς θείας Λειτουργίας τὸ τονίζει αὐτὸ ἐμφατικά. «Ἔνθες ἡμῖν καὶ τῶν μακαρίων σου ἐντολῶν φόβον, ἵνα τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας πάσας καταπατήσαντες, πνευματικὴν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τὰ πρὸς εὐαρέστησιν τὴν σὴν καὶ φρονοῦντες καὶ πράττοντες».*

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός και Δημιουργός μας πολύ σοφά έβαλε μέσα μας το αίσθημα του φόβου, το οποίο όμως θα πρέπει θεαρέστως να το χρησιμοποιούμε για να προοδεύουμε πνευματικά και όχι για να ικανοποιούμε τον εγωισμό μας προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ότι νικήσαμε τον φόβο γευόμενοι «ελεγχόμενους φόβους». Οι πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει πρόβλημα να μπαίνει στην διαδικασία ενός ελεγχόμενου φόβου, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα διακατέχονται από φόβους και φοβίες τις οποίες πασχίζουν να αποτινάξουν από πάνω τους.

Η λύση αγαπητοί μου να νικήσουμε τον φόβο είναι να συμπεριφερθούμε σοφά και συνετά στην ζωή μας ώστε να γίνουμε οικείοι του Θεού και πολίτες της Βασιλείας Του.

Ο Προφήτης Δαβίδ λέγει ότι: «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου»….και δεν έχει άδικο