Η ΜΠΟΛΝΤΌΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Μπορούμε να φανταστούμε να χρησιμοποιούμε μία μπολντόζα για να κόψουμε ένα λουλούδι;

Χρειάζεται τόσος "δυναμισμός" για να πετύχουμε έναν μικρό σκοπό;

Έτσι μοιάζουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι, προκειμένου να πετύχουν κάτι ή για να αποφύγουν τα εμπόδια, χρησιμοποιούν τέτοια σαρωτική δύναμη, που ισοπεδώνει γύρω της τα πάντα.

Αυτό εκείνοι συνηθίζουν να το λένε "αυτοπεποίθηση και σιγουριά" στον εαυτό τους και είναι υπερήφανοι γι' αυτό.

Μόλις όμως κάτι τους σταθεί εμπόδιο, ίσως απλά η αντίθετη άποψη του άλλου, τότε γίνεται σεισμός. Για να αντικρούσουν κάθε τι ενάντιο χρησιμοποιούν τέτοια δύναμη που, όταν κάποτε κοιτάξουν γύρω τους θα δουν μόνο ερείπια.

Τότε λένε "Μα γιατί σε εμένα αυτό; Τι έχω κάνει;"

Η δύναμη που αναλώνουμε σε κάτι πρέπει να είναι ανάλογη του εμποδίου και μάλιστα του ουσιαστικού εμποδίου. Εμπόδιο δεν είναι κάθε αντίθετη άποψη ή χαρακτήρας. Ούτε είναι κάθε άτομο που απλά λειτουργεί με ρυθμούς πιο αργούς από τους δικούς μας, πιο χαλαρά και λιγότερο αγχωτικά ίσως. Δεν είναι ο καθένας που βάζει τους δικούς του στόχους αντί να υιοθετήσει τους δικούς μας.

Και τελικά, είναι λίγα τα εμπόδια που πρέπει να παρακάμψουμε με μπολντόζα. Τα σκληρά, άγρια και δύσκολα. Τότε όμως οφείλουμε και εμείς να είμαστε δίκαιοι στην κρίση μας. Ένα εμπόδιο συχνά προστατεύει κάτι. Ένα φράγμα συγκρατεί νερό. Δεν το γκρεμίζεις γιατί θέλεις ένα ποτήρι νερό.

Ένας άνθρωπος που μας πάει κόντρα και μας χαλάει τα σχέδια, μπορεί να το κάνει για να προστατέψει κάποιον άλλο, πιο αδύναμο. Μία αντίθεση της ζωής μπορεί να συμβαίνει για να μας φέρει κάτι καλύτερο κάποτε.

Οφείλουμε να αξιολογήσουμε όχι μόνο τις δικές μας αξίες και προθέσεις αλλά και αυτές των άλλων.

Δεν είμαστε οι μόνοι άξιοι στην ζωή όπου όλοι οι άλλοι ή είναι φίλοι υπέρ μας ή εχθροί εναντίον μας. Είναι λάθος αξιολόγηση αυτή. Εγωιστική και κυριαρχική. Όταν δε εμφωλεύει και η αυταρχικότητα ή η εκδικητικότητα στις πράξεις μας, τότε γινόμαστε ο τέλειος δικτάτορας στην ζωή των άλλων. Και η δικτατορία αυτή δεν τελειώνει ποτέ.

Ένας τέτοιος ισοπεδωτικός άνθρωπος ξαφνικά μένει μόνος του, αβοήθητος, χωρίς αγάπη και εκτίμηση από τους άλλους. Με άλλα λόγια, θερίζει αυτά που έσπειρε. Καταστροφή έσπειρε; Ερημιά και ερείπια θα θερίσει. Αυτός τότε το ερμηνεύει αλλιώς και θεωρεί ότι απλά δεν υπάρχει φιλία, ότι δεν υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ γι' αυτό και βιώνει τόση μοναξιά και έλλειψη υποστήριξης ή ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, γι' αυτό και οι άλλοι τον κοντράρουν. Τι αλλαζονεία, Θεέ μου! Συχνά μάλιστα θεωρεί τους λιγότερο δυναμικούς κορόιδα, ανόητους, υποχωρητικούς και χαμένους, ηττημένους στην ζωή. Τι αυταπάτη, Θεέ μου.

Για να είμαστε αντικειμενικοί πρέπει να δούμε τα πράγματα και από την πλευρά του άλλου.

Το ερώτημα είναι: ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ;

Ή μήπως προτιμάμε να είμαστε σαρωτικοί;

Όταν κάποτε κουραστούμε να σαρώνουμε και κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε μόνο ερείπια.

ΕΡΕΙΠΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ!

Ας μην αναρωτηθούμε τότε "ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ; ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;"

Γιατί, μέσα στην μοναξιά μας, θα λάβουμε την απάντηση "ΜΑ, ΕΣΥ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ!"

Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.

Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.
Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του
αγωνιστή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σάς δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.

αγιος Νεκταριος Πενταπολεως !

Τό καλό εἶναι ποῦ δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεός.

Τό καλό εἶναι ποῦ δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεός.
Ὁ Καλός Θεός τόν σημερινό κόσμο τόν φυλάει μέ τά δυό Του χέρια, παλιότερα μόνο μέ τό ἕνα. Σήμερα, μέσα στούς τόσους κινδύνουν ποῦ ζῆ ὁ ἄνθρωπος, ὁ Θεός τόν φυλάει ὅπως ἡ μάνα τό μικρό παιδί, ὅταν ἀρχίζη νά περπατάη.
Τώρα μᾶς βοηθοῦν πιό πολύ ὁ..Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι, ἀλλά δέν τό καταλαβαίνουμε.
Ποῦ θά ἦταν ὁ κόσμος, ἄν δέν βοηθοῦσαν!… Τό μεγαλύτερο ποσοστό τῶν ἀνθρώπων παίρνει χάπια καί εἶναι σέ μία κατάσταση… Ἄλλος μεθυσμένος, ἄλλος ἀπογοητευμένος, ἄλλος ζαλισμένος, ἄλλος ἀπό τούς πόνους ξενυχτισμένος. Ὅλοι αὐτοί βλέπεις νά ὁδηγοῦν αὐτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, νά κάνουν ἐπικίνδυνες δουλειές, νά χειρίζωνται ἐπικίνδυνα μηχανήματα. Εἶναι ὅλοι αὐτοί σέ κατάσταση νά ὁδηγοῦν; Μποροῦσε νά εἶχε σακατευθῆ ὁ κόσμος. Πῶς μᾶς φυλάει ὁ Θεός καί δέν τό καταλαβαίνουμε!
Παλιά, θυμᾶμαι, πήγαιναν οἱ γονεῖς στά χωράφια καί πολλές φορές μᾶς ἄφηναν στήν γειτόνισσα νά μᾶς προσέχη μαζί μέ τά παιδιά τά δικά της. Ἀλλά τότε ἦταν ἰσορροπημένα τά παιδιά. Μία ματιά ἔριχνε ἡ γειτόνισσα καί ἔκανε τίς δουλειές της καί ἐμεῖς παίζαμε ἥσυχα. Ἔτσι καί ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι παλιά μέ μία ματιά παρακολουθοῦσαν τόν κόσμο.
Σήμερα καί ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι τόν ἕναν πιάνουν ἀπό ΄δῶ, τόν ἄλλον ἀπό ΄κεῖ, γιατί οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ἰσορροπημένοι.
Τώρα εἶναι μία κατάσταση… Θεός φυλάξοι!!!!ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Ο Θεός κάθε ώρα μας στέλνει ανθρώπους

...Να δεχόμαστε, λοιπόν, με σοβαρότητα κάθε άνθρωπο, που συναπαντούμε στον δρόμο της ζωής μας και να παίρνουμε στα σοβαρά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να κάνουμε έργο καλό και να'στε βέβαιοι ότι μ' αυτό τον τρόπο κάνετε αυτό που θέλει ο Θεός για σας στις συγκεκριμένες εκείνες περιστάσεις, την δεδομένη εκείνη ημέρα και ώρα.

Αν αγαπούσαμε τον Θεό περισσότερο, πόσο εύκολα θα Του εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο ολόκληρο με όλες τις αντινομίες του και τις ακατανόητες πλευρές του! Όλες οι δυσκολίες οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον αρκετά. Εκεί όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορούν να υπάρχουν δυσκολίες.

Απόσπασμα απ'το βιβλίο "Πνευματικά κεφάλαια" του π. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ: ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΙΑ ΑΡΜΟΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ

* Ας εννοήσουμε το σύντομο της ζωής μας και ας δουλεύσουμε τον Θεό, με αγάπη, με προθυμία και με ταπείνωσι.

* Καμμιά χαρά κοσμική δεν μένει χωρίς μεταμέλεια. Μόνον η χαρά που προέρχεται από τον Θεό είναι γνήσια και ειλικρινής. Δόξες και χρήματα, όλα είναι ψεύτικα. Όλα αυτά ο θάνατος τα βάζει στην αρμόζουσα θέσι τους.

* Ποιος μετενόησε και δεν σώθηκε; ποιος είπε το ημάρτησα και δεν συγχωρήθηκε; ποιος έπεσε και εζήτησε βοήθεια και δεν σηκώθηκε; ποιος έκλαυσε και δεν παρηγορήθηκε από τον Θεό;

* «Ημάρτηκα», είπεν ο άνθρωπος; ευθύς ο Θεός συγχωρεί· παραβλέπει ο Κύριος το αμάρτημά σου.
Ο άγιος Αυγουστίνος πόσον ελύπησε την αγία εκείνη μητέρα του! Και όμως κατόπιν εις ποίαν αγιότητα και έρωτα Θεού έφθασε!

* Με την μετάνοια όλα διορθώνονται. Ουδέν υπάρχει, το οποίον να νικά την ευσπλαχνία του Θεού. «Και τον πρώτον ελεεί και τον έσχατον θεραπεύει· κακείνω δίδωσι, και των άλλων χαρίζεται». Όλα η αγάπη του Θεού τα σκεπάζει και τα διορθώνει. Ουδείς αναμάρτητος, ειμή εις ο Θεός....

* Εν όψει των κρισίμων στιγμών που διερχόμεθα, θα πρέπη να ετοιμαζώμεθα ιδιαίτερα με την εξομολόγησι. Η Εκκλησία μας παραδέχεται τρία βαπτίσματα. Το κανονικό βάπτισμα, της μετανοίας και του μαρτυρίου.

* Μετά την εξομολόγησι, συνεχίζεται η ετοιμασία για την εφαρμογή των εντολών του Θεού, η θεία κοινωνία και η καλλιτέρευσις της ζωής. Τότε ο θάνατος δεν θα μας απασχολήση. Πρέπει πάντοτε να έχωμε την μνήμη του κριτηρίου, διότι η συνείδησις γίνεται πιο καθαρά, πιο λεπτή.

* Τα βάσανα της ζωής μια ήμερα θα λήξουν, διότι ο κόσμος παρέρχεται· μόνον ό,τι πράξη κανείς για την ψυχή, εκείνο αιώνια θα μείνη ή προς ύψος ή προς βάθος και απώλεια.

* Ο Θεός δωρεάν μας σώζει. Οι κόποι μας δείχνουν την προαίρεσί μας. Μαζί με τον κόπο μας να λέμε, εάν δεν μας φυλάξη ο Θεός, τα έργα μας είναι άνεμος και φεύγουν κούφια.

* Ο Θεός μας συγχωρεί κάθε αμαρτία, αρκεί μόνο να μετανοήσουμε ειλικρινά. Δεν υπάρχει αμάρτημα που να νικά την ευσπλαχνία του Θεού.

* Μπορεί να αριθμήσης την ευσπλαχνία του Θεού; Τα αμαρτήματα του χειρότερου ανθρώπου μπροστά στην ευσπλαχνία του Θεού είναι ως μια «φούχτα αμμούδα» μέσα στον ωκεανό· δεν υπάρχει αμαρτία που να νικά την ευσπλαχνία του Θεού.

* Τώρα ο Θεός φωνάζει διά μέσου των αγίων Γραφών, των ιεροκηρύκων, των πνευματικών πατέρων· «Μετανοείτε, ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 3, 2), αλλά δυστυχώς κωφεύουν στα θεία Του προστάγματα με διάφορες προφάσεις οι έξυπνοι!

* Η υψοποιός ταπεινοφροσύνη είναι πανίσχυρος αρετή, που καταστρέφει ριζικά το κακό και εξουδετερώνει σε τέλεια αδράνεια την ενέργεια των πειρασμικών παγίδων.

* Ο πονηρός πολέμιος της ψυχής μας δεν αδρανεί, δεν του διαφεύγει τίποτε. Αυτός ξεύρει την ανυπολόγιστη άξια του χρόνου και προσπαθεί με τις περιττές μέριμνες, με τα θέλγητρα του κόσμου και τις αναπαύσεις, να δημιουργήση στερεά άγνοια και λησμοσύνη, ώστε να φέρη την τελευταία ώρα τελεία απελπισία και έτσι ο πανούργος να κερδίση τις αθάνατες ψυχές, για τις οποίες ο Χριστός απέθανε επί του Σταυρού!

* Μη λησμονήτε την πολλή εμπειρία του διαβόλου και την ιδική μας ασθένεια. Όπως το φθινοπωρινό φύλλο, που πέφτει με τον ελάχιστο άνεμο, έτσι και εμείς πέφτουμε και στον μικρότατο πειρασμό και δοκιμασία, όταν η χάρις του Θεού δεν συμμαχή μαζί μας· η δε χάρις του Θεού συμμαχεί μαζί μας μόνον όταν το ταπεινό φρόνημα ποδηγετή κάθε μας σκέψι και έργο. Με την αληθινή και γνήσια ταπεινοφροσύνη φυλάσσεται ο καρπός της ψυχής.

* Ο διάβολος είναι η πηγή κάθε ψεύδους, απάτης, πονηρίας και κακίας.

* Καθώς στον πεπατημένο δρόμο δεν φυτρώνει τίποτε, έτσι στο πεπατημένο ταπεινό φρόνημα δεν φυτρώνει καμία πλάνη.

* Όταν αγωνίζεται κανείς κατά της αμαρτίας με ταπείνωσι και φόβο Θεού και με εργασία πνευματική και με την καθοδήγησι εμπείρου πνευματικού, αδύνατον να τον αφήση ο Θεός να χαθή.

* Η πάλη μας είναι με αρχές, με εξουσίες, με δυνάμεις σκοτεινές και παμπόνηρες, με πολύ εμπειροπόλεμες παρατάξεις. Επίσης και με την σάρκα και με τον κόσμο των παθών, που μοιάζουν με πληγές, που πονούν τρομερά και χρειάζεται τρόπος, χρόνος, υπομονή και επιμέλεια για να θεραπευθούν.

* Όποιος φυλάσσει τα θεία προστάγματα, και ο Θεός φυλάσσει αυτόν από κάθε κακό.

* Όποιος αγαπά τον Θεό, θυσιάζει τα πάντα, μόνον και μόνον για να αναπαύση τον Θεό.

* Χωρίς να λυπούμεθα ξοδεύουμε τον χρόνο. Όταν φύγουμε από αυτό τον κόσμο, θα καταλάβουμε την ζημιά, που πάθαμε αφήνοντας να μας φύγη ο χρόνος...

* Εύχομαι η χάρις του Θεού να σε επισκίαση και να σου δώση την αρμόζουσα δύναμι, για να αντιμετώπισης τον κάκιστον εγωισμό, την δεινή αφετηρία όλων των κακών κινήσεων της πολύμορφης κακίας.

* Μη χάνετε το θάρρος σας γι' ένα καινούργιο αγώνα, αποκρούοντας έτσι κάθε λογισμό δειλίας και αποθαρρύνσεως.
Πρέπει συνέχεια να ανανεώνουμε τις δυνάμεις μας, να ανασυγκροτούμε μέτωπο αντιστάσεως, καθώς κάμνει και ο διάβολος...

Θάρρος και ανδρεία αρμόζει στους αγωνιστάς, επειδή δεν αγωνίζονται για εφήμερα στεφάνια, που μαραίνονται, αλλά για αιώνια και άφθαρτα!

* Όλους μας στηρίζει το έλεος του Θεού και εάν υπερηφανευθούμε, σηκώνει ο Θεός την χάρι Του και γινόμαστε εμείς χειρότεροι από τους άλλους.

* Επειδή έχουμε φανερά, είτε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κρυμμένη υπερηφάνεια, θέλοντας ο Θεός να μας καθαρίση από αυτή την δυσώδη κατάστασι, ξεσηκώνει φουρτούνα για να πετάξη όλα τα «κατακάθια», που μαζεύτηκαν κατά τον καιρό κυρίως της αμέλειας ψυχής...
Χρειάζεται από μέρους μας προσοχή, να μη μαζεύωνται ακαθαρσίες, για να μη χρειάζωνται και ανάλογες φουρτούνες.

* Με την ταπείνωσι γίνεται η πιο σύντομη επαφή με το θείον· η δε ανάπαυσι της ψυχής, είναι το γνησιώτερο γνώρισμα της υγιούς ψυχής.

* Χωρίς αληθινή ταπεινοφροσύνη, δεν κατορθώνεται κανένα αξιόμισθο αγαθό.

* Η ταπείνωσις είναι θαυμάσια αρετή, που ευωδιάζει εκείνον που την έχει. Όποιος έχει ταπείνωσι έχει και υπακοή, αγάπη, υπομονή και κάθε αρετή. Όταν θυμώνουμε ή οργιζώμαστε ή κατακρίνουμε ή δεν υπακούουμε, γίνεται φανερό ότι έχουμε και ανάλογη υπερηφάνεια και εγωισμό. Όσο προοδεύουμε στην ταπείνωσι, τόσο τα κακά γεννήματα του εγωισμού θα υποχωρούν.

* Η ταπείνωσις είναι η πιο χαριτωμένη αρετή· χρυσοΰφαντος στολή· μακάριος όποιος την ενδυθή, θα απόκτηση μια ανέκφραστη πνευματική ομορφιά. Αντίθετα το πιο βρώμικο πάθος είναι η υπερηφάνεια και ο εγωισμός.

* Εκείνος είναι μεγάλος, που έχει περισσότερη ταπείνωσι.

* Οι δαίμονες τρέμουν και φεύγουν μακριά όταν βλέπουν ταπείνωσι, υπακοή και αγάπη σε όλους.

* Το πνεύμα της λύπης θέλει αυτοπαρηγορία, για να νικάς τις απελπιστικές έννοιες του πονηρού. Όταν επακροάζεσαι τα όσα το πονηρό πνεύμα της λύπης υποβάλλει, ποτέ δεν θα μπόρεσης να δης την χαρά της ελπίδας.

* Σε όλες τις πνευματικές επιδιώξεις χρειάζεται να προηγήται η ταπείνωσις..., αλλά και την ταπείνωσι πρέπει ο Θεός να την χαρίση στον άνθρωπο.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου "ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΧΑΡΙΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ»

- Γέροντα, πως μπορείς να αντιμετωπίσεις τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;

- Με την υπομονή!

- Και αν δεν έχεις;

- Να πας να αγοράσεις! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ!… Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πεις, δεν γίνεται τίποτε. Καλύτερα εκείνη την στιγμή να σιωπήσεις και να λες την ευχή. Με την ευχή θα καλμάρει ο άλλος, θα ηρεμήσει και θα μπορέσεις μετά να συνεννοηθείς μαζί του. Βλέπεις, και οι ψαράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχει μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλωσυνέψει ο καιρός.

- Που οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;

- Στην πολλή… εσωτερική τους ειρήνη! Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. «Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται», λέει το Ευαγγέλιο. ΓΙ’ αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν στην υπομονή οι άνθρωποι.

Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Και βλέπω πως με την υπομονή σώζεται η οικογένεια. Είδα θηρία να γίνονται αρνιά. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά. Μια φορά, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, είχα δει στην Κόνιτσα μια γυναίκα που έλαμπε το πρόσωπό της. Ήταν μητέρα πέντε παιδιών. Μετά θυμήθηκα ποια ήταν. Ο άνδρας της ήταν μαραγκός και έπαιρνε πολλές φορές δουλειές μαζί με τον μάστορά μου.

Μια κουβέντα του έλεγαν οι νοικοκυραίοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αυτό να το κάνουμε έτσι;», γινόταν θηρίο. «Εμένα θα μου κάνεις τον δάσκαλο;», τους έλεγε. Έσπαζε τα εργαλεία του, τα πετούσε και έφευγε. Αφού παρατούσε την δουλειά του και τα έσπαζε όλα σε ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στο σπίτι του τι έκανε! Αυτή λοιπόν ήταν του μαστρο-Γιάννη γυναίκα. Με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες μια μέρα να καθίσεις, και αυτή χρόνια ζούσε μαζί του. Κάθε μέρα περνούσε μαρτύριο, και όμως όλα τα αντιμετώπιζε με πολλή καλοσύνη και έκανε υπομονή. Επειδή ήξερα την κατάσταση στο σπίτι, όταν την συναντούσα, την ρωτούσα: «Τι κάνει ο κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;».

«Ε, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πως τα περνάτε;». «Πολύ καλά, Πάτερ!», μου έλεγε. Και το έλεγε με την καρδιά της. Δεν υπολόγιζε που έσπαζε τα εργαλεία του -και αξίας εργαλεία- ούτε που αναγκαζόταν η καημένη να ξενοδουλεύει, για να τα βγάλουν πέρα. Βλέπετε με πόση υπομονή, με πόση καλοσύνη και με πόση αρχοντιά τα αντιμετώπιζε όλα! Ούτε τον κατηγορούσε καθόλου! Γι’ αυτό ο Θεός την χαρίτωσε και έλαμπε το πρόσωπό της. Μεγάλωσε και τα πέντε παιδιά της και έγιναν πολύ καλά παιδιά. Μπόρεσε και κράτησε και τα παιδιά της.

- Γέροντα, πως μπορούσε να δικαιολογεί τον άνδρα της;

- Με έναν καλό λογισμό: «Άνδρας μου είναι, έλεγε, θα πει και καμιά κουβέντα. Και εγώ, αν ήμουν στην θέση του, μπορεί να έκανα τα ίδια». Εφήρμοζε το Ευαγγέλιο, γι’ αυτό ο Θεός έστελνε την θεία Χάρη Του. Και αν κοσμικοί άνθρωποι κάνουν υπομονή και χαριτώνονται, πόσο μάλλον πρέπει να κάνουμε υπομονή εμείς οι μοναχοί, που έχουμε όλες τις προϋποθέσεις, όλες τις δυνατότητες για πνευματική ζωή.

Όπως έχω καταλάβει, τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, όχι μόνο στις οικογένειες αλλά και στα κράτη, γίνονται από τιποτένια πράγματα. Στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμείται τις αρετές του, αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του. Για μια τέτοια αντιμετώπιση πολύ βοηθάει να σκέφτεται κανείς ότι ο Χριστός θυσιάσθηκε για τις αμαρτίες μας και μας ανέχεται όλους, δισεκατομμύρια ανθρώπους, αν και είναι αναμάρτητος -ενώ εμείς, όταν ταλαιπωρούμαστε από τις ιδιοτροπίες των άλλων, εξοφλούμε αμαρτίες.

Τα οικονομάει έτσι ο Καλός Θεός, ώστε ο ένας, με το χάρισμα που έχει, να βοηθάει τον άλλον, και, με το κουσούρι που έχει, να ταπεινώνεται στον άλλον. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τα χαρίσματά του, αλλά έχει και μερικά κουσούρια και πρέπει να αγωνίζεται να τα κόψει.

Έδωσα ένα ξεσκόνισμα σε κάποιον! Να δείτε υπακοή που του κάνει η γυναίκα του, αν και έχει πολλές ικανότητες! μπροστά της εκείνος είναι ένα παιδί. Αυτή, με την υπακοή που κάνει, συνέχεια δέχεται, αποθηκεύει, θεία Χάρη, ενώ εκείνος με τον εγωισμό του συνέχεια διώχνει την θεία Χάρη και αδειάζει. Τελικά ποιος είναι κερδισμένος; Βλέπεις, το μυστικό είναι η ταπείνωση. Όλη η βάση εκεί είναι. Υπακοή, ταπείνωση. Αν εκείνος αναγνώριζε την αδυναμία του και ζητούσε βοήθεια από τον Θεό, θα ερχόταν και σ’ αυτόν η θεία Χάρις.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)

ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ...

Του Γέρ. Ιωσήφ του Ησυχαστού

Και γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα χρειάζεται το «γνώθι σαυτόν». Δηλαδή να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι. Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον Κύριο.

Διαφορετικά αν δεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο. Διότι δεν λέει ο Προφήτης· «ίδε, Κύριε, τον κόπον μου», αλλά «ίδε, λέγει, την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου». Ο κόπος είναι για το σώμα, η ταπείνωση για τη ψυχή και πάλι τα δύο μαζί, κόπος και ταπείνωση, για όλον τον άνθρωπο.

Ποιός νίκησε το διάβολο; Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και τα ελαττώματα, που έχει. Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει. Αυτός δεν βλέπει στους άλλους χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα- δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα.

Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ελάττωμα των ανθρώπων του καιρού μας που δεν αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου. Ο ένας στερείται πολλά, μα οι πολλοί τα έχουν όλα. Αυτό που έχει ο ένας δεν το έχει ο άλλος. Και, αν αυτό το αναγνωρίζουμε, υπάρχει πολλή ταπείνωση. Γιατί έτσι τιμάται και δοξάζεται ο Θεός, ο οποίος με πολλούς τρόπους στόλισε τους ανθρώπους και έκανε όλα τα δημιουργήματά του άνισα, δηλ. διαφορετικά. Όχι όπως προσπαθούν οι ασεβείς να φέρουν ισότητα ανατρέποντας την θεία Δημιουργία.

Ο Θεός «τα πάντα εν σοφία εποίησεν»

Γι’ αυτό, παιδί μου, τώρα που είναι αρχή φρόντισε να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου, για να βάλεις θεμέλιο στερεό την ταπείνωση. Φρόντισε να μάθεις την υπακοή, να αποκτήσεις την ευχή. Γι’ αυτό πρώτα γνώριζε, παιδί μου, ότι κάθε αγαθό από το Θεό έχει την αρχή. Δεν γίνεται αγαθός λογισμός που να μην έχει αιτία το Θεό, ούτε πονηρός που να μην έχει αιτία το Διάβολο. Ό,τι καλό λοιπόν διανοηθείς, πεις, κάνεις, όλα είναι της δωρεάς του Θεού. «Παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαίνον». Όλα είναι της δωρεάς του Θεού· δικό μας δεν έχουμε τίποτε.

Καθένας λοιπόν που επιθυμεί και ζητεί να λάβει τη χάρη, να του δώσει δωρεάν ο Θεός, πρέπει πρώτον να γνωρίσει καλά την ύπαρξή του, το «γνώθι σαυτόν». Και αυτή είναι η όντως αλήθεια. Γιατί κάθε πράγμα έχει αρχή. Και αν δεν αρχίσεις καλά δεν θα έχεις τέλος καλό.

Και αρχή λοιπόν και αλήθεια είναι να γνωρίσει κανείς ότι είναι μηδέν – 0 – και εκ του μηδενός δημιουργήθηκαν τα πάντα. «Είπε και εγεννήθησαν ενετείλατο και εκτίσθησαν». Είπε και έγινε γη. Και αφού πήρε πηλό έπλασε άνθρωπο. Άψυχο, άνουν ένα πήλινο άνθρωπο. Αυτή η ιδία σου ύπαρξη. Αυτό είμαστε όλοι μας.

Χώμα και λάσπη. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα σ’ εκείνον που θέλει να λάβει, αλλά και να μένει διαπαντός η χάρη κοντά του. Απ’ αυτό αποκτά την επίγνωση και απ’ αυτό γεννιέται ταπείνωση. Όχι με λόγια μόνο, να ταπεινολογεί, αλλά στηριζόμενος στην πραγματικότητα λέει την αλήθεια: Είμαι χώμα, είμαι πηλός, είμαι λάσπη. Αυτή είναι η πρώτη μητέρα μας. Λοιπόν το χώμα πατιέται, και συ ως χώμα οφείλεις να πατηθείς. Είσαι λάσπη, δεν έχεις καμίαν αξία.

Σε πετούν εδώ και εκεί, σε κτίζουν από ένα σημείο σε άλλο σε χρησιμοποιούν ως άχρηστη ύλη.

Και λοιπόν σου «ενεφύσησεν» ο Δημιουργός και σου έδωσε πνεύμα ζωής. Και να, αμέσως έγινες ένας άνθρωπος λογικός. Ομιλείς, εργάζεσαι, γράφεις, διδάσκεις· έγινες ένα μηχάνημα του Θεού. Όμως μη λησμονείς ότι η ρίζα σου είναι το χώμα. Και αν λάβει το πνεύμα αυτός που σου το έδωσε, εσύ πάλι θα κτίζεσαι στα ντουβάρια.

Γι’ αυτό «μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσης εις τον αιώνα».

Αυτή είναι η πρώτη αίτια, που όχι μόνον ελκύει τη χάρη, αλλά την πληθύνει και τη συγκρατεί. Αυτή ανεβάζει το νου στην πρώτη θεωρία της φύσεως. Και έξω απ’ αυτή την αρχή βρίσκει μεν κάτι λίγο, αλλά μετά από καιρό θα το χάσει. Γιατί δεν κτίζει σε έδαφος στερεό, αλλά προσπαθεί με τρόπους και τέχνη.

Λες λόγου χάριν είμαι αμαρτωλός! Αλλά εσωτερικά πιστεύεις ότι είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να αποφύγεις την πλάνη. Η χάρη θέλει να μείνει, αλλ’ επειδή ακόμη πρακτικά δεν έχεις βρει την αλήθεια, κατ’ ανάγκη πρέπει να φύγει. Γιατί αναμφίβολα θα πιστέψεις στο λογισμό σου ότι είσαι αυτό το οποίο δεν είσαι, και χωρίς άλλο θα πλανηθείς. Ως εκ τούτου δεν παραμένει η χάρη. Επειδή έχουμε τον αντίπαλο, που είναι τεχνίτης ισχυρός, είναι εφευρέτης κακών, και της κάθε πλάνης δημιουργός. Που αγρυπνεί πλάι μας.

Που από φως έγινε σκότος και όλα τα γνωρίζει. Που είναι εχθρός του Θεού και ζητεί όλους να μας κάνει εχθρούς Του. Και εν τέλει είναι πνεύμα πονηρό και εύκολα αναμειγνύεται με το πνεύμα, που μας χάρισε ο Θεός, και παίρνει τη μηχανούλα μας και την κινεί όπως θέλει αυτός. Κοιτάζει, πού ρέπει η όρεξη της ψυχής, και με ποιό τρόπο τη βοηθά ο Θεός, και αμέσως σκέφτεται και εκείνος τα ίδια.

«Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος -αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοση.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ: Μαζί κάναμε τους ασκητικούς αγώνες;

Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας -Άγιο Όρος

Ό Γέροντας της Καλύβας του αγίου Ακάκιου του νέου, Ιερόθεος Μοναχός, μας διηγήθηκε, ότι μεταξύ της Μονής Μεγίστης Λαύρας και της Σκήτης των Καύσο καλυβιών, στην περιφέρεια αυτή, ασκήτευε ένας ερημίτης, γνωστός με το όνομα Πανάρετος, ό όποιος μια μέρα, μετά από την καθιερωμένη προσευχή και τον κανόνα του, του ήρθε ή ιδέα να φτιάξει, μπροστά στη σπηλιά του, ένα μικρό κηπάκι, για να έχει σωματική άσκηση και απασχόληση και λίγη παράκληση από τα κηπευτικά πού θα καλλιεργούσε.

Μετά από πολλές μέρες αγώνα και με πολύ κόπο, επειδή τα μέρη εκείνα είναι πετρώδη, έσκαψε αρκετό μέρος και έφτασε σε ένα σημείο πού βρήκε μια πλάκα, ή οποία τον δυσκόλευε να προχωρήσει. Ήταν βραδάκι, ό Γέροντας αυτός, από την πολλή εργασία κουράστηκε και είπε με τη σκέψη του να σταματήσει ως εκεί το σκάψιμο. Ή περιέργεια όμως να μάθει, τι πλάκα είναι εκείνη και τι κρύβει μέσα, δεν τον άφηνε ήσυχο κι έτσι πήρε ένα σίδερο, το έβαλε σε μια γωνιά κι όταν σήκωσε λίγο την πλάκα, βγήκε από μέσα εύωδία άρρητη, πλημμύρισε όλος ό τόπος από ουράνιο άρωμα.

Ό ήλιος, από ώρα είχε βασιλέψει κι έπαιρνε να σκοτεινιάζει, τότε ό Γέροντας ερημίτης εκείνος, ξέχασε την κούραση πού είχε και βάλθηκε να σηκώσει όλη την πλάκα, την οποία τελικά κατόρθωσε να σηκώσει και τι να δει μέσα; Ή πλάκα έκρυβε κανονικό τάφο μέσα στον όποιον ήταν σώμα σε σχήμα κοιμωμένου άνθρωπου, πού ήταν ντυμένος Ιερά άμφια, ποιος ξέρει από πόσα χρόνια και φαινόταν σαν να είχε πεθάνει και ενταφιασθεί την προηγούμενη μέρα.

Στο μέρος εκείνο, μόνο ό Γέρων Πανάρετος είχε πολλά χρόνια πού ασκήτευε και δεν έτυχε να γνωρίζει κανείς εκεί γύρω, πού είχανε, άλλος 50 κι άλλος 60 χρόνια ασκητική ζωή και κανείς τους δε γνώριζε τίποτα για την άσκηση ή το θάνατο μεγάλου ασκητή και ερημίτη, όπως έδειχνε να ήταν ό ευλογημένος αυτός Άγιος.

Ό ερημίτης αυτός Μοναχός Πανάρετος, από τη χαρά για το εύρημα του κι από την πολλή εύωδία πού έβγαινε από το άγιο εκείνο λείψανο, έμεινε για πολλή ώρα ακίνητος, κατάπληκτος, κι όταν συνήλθε, από την πρώτη αυτή συγκίνηση, άρχισε με δάκρυα να προσεύχεται, να παρακαλεί και να λέγει: «Άγιε του Θεού σε ευχαριστώ πού φανερώθηκες σε μένα τον ανάξιο και αμαρτωλό, παρακαλώ την αγιοσύνη σου, πες μου ποιος είσαι; και πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε πού τελείωσες τον Ιερό αγώνα σου; Πού αφήκες τον έρημο τούτο τόπο και βρίσκεσαι στην αιώνια μακαριότητα; Έφ' όσον ευδόκησε ό Θεός να σε βρω κι αξιώθηκα να δω την όψη σου, πες μου σε παρακαλώ ποιο είναι τ' όνομά σου;»

Η Σκήτη των Καυσοκαλιβίων

Για μια στιγμή σκέφτηκε πώς πρέπει να πάει στο Μοναστήρι της Λαύρας, να αναφέρει το γεγονός και να 'ρθουν οι Πατέρες της Μονής να παραλάβουν το άγιο αυτό λείψανο, με δόξες και τιμές όπως πρέπει σε έναν τέτοιο μεγάλο άγιο.

Μ' αύτη τη σκέψη, προσευχόμενος, έμεινε πολλές ώρες ό Γέρων Πανάρετος. Κόντευε να ξημερώσει, από τον πολύ κόπο και την αγρυπνία, απόκαμε, τον πήρε για λίγο ένας ελαφρός ύπνος και τότε βλέπει τον Άγιο αυτόν να παρουσιάζεται μπρος του και με πολύ θυμωμένο πρόσωπο και αυστηρό ύφος να του λέγει:
«— Δε μου λες αββά, τι σκέφτεσαι να κάνεις;»

Ό Γέρων, με πολύ φόβο απάντησε:
«— Άγιε του Θεού, σκέφτηκα να ειδοποιήσω, άμα φέξει ό θεός την ήμερα, το Μοναστήρι της Λαύρας, για ναρθούν να σε πάρουν και να μην είσαι 'δώ στην έρημο περιφρονημένος!»

Ό άγιος, πού ή στολή του έλαμπε σαν τον ήλιο, του είπε με αυστηρό και πάλι ύφος:
«— Δε μου λες Γέροντα, μαζί κάναμε εδώ τους αγώνες και την υπομονή, πού θέλεις εσύ να κανονίσεις για μένα και το λείψανο μου; Πώς θέλεις τώρα να με πάρουν από τον άγιο τούτο τόπο, στον όποιον, με τη δύναμη και τη χάρι του Θεού, αγωνίστηκα να -τον αποκτήσω περισσότερα από 50 χρόνια σκληρής και στερημένης ζωής; Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να διαταράξεις τη μακαριά ησυχία, πού με τη δωρεά του Θεού το σώμα μου απολαμβάνει εδώ, ως την ήμερα τη μεγάλη εκείνη και επιφανή, της δευτέρας του Χριστού ενδόξου παρουσίας, πού θα λάβει ή ψυχή με το σώμα την αιώνια αμοιβή, από τον δίκαιο μισθαποδότη και κριτή Δεσπότη Χριστό και Θεό μας. Και τώρα σε παρακαλώ να βάλεις πάλι την πλάκα στη θέση της, όπως τη βρήκες και μέχρι την ήμερα πού θα σε πάρει ό Κύριος από τη ζωή αυτή, δε θα φανερώσεις τίποτα, από όσα είδες και άκουσες! Πρόσεξε, αν παρακούσεις θα πάθεις μεγάλο κακό από τον Κύριο».

Μ' αυτά ξύπνησε ό Γέρο - Πανάρετος τρομαγμένος και παρακάλεσε τον άγνωστο και ανώνυμο εκείνον άγιο, να τον συγχωρέσει και θα κάνει κατά την επιθυμία του. Κάλυψε αμέσως τον τάφο, όπως του είπε ό άγιος και όταν γέρασε πολύ, άφησε το μέρος εκείνο και πήγε στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων οπού έζησε αρκετά χρόνια.

Ό Γέρο - Πανάρετος, πού είδε με τα μάτια του και έζησε το γεγονός αυτό, όταν προείδε το θάνατο του, τις τελευταίες μέρες της ζωής του, κάλεσε τους Πατέρες της Σκήτης, στους οποίους έκαμε γνωστό το γεγονός αυτό, χωρίς να φανερώσει λεπτομέρειες και την τοποθεσία.. Έτσι από το επιτίμιο αυτό του αγίου εκείνου ερημίτη, έμεινε και θα μείνει για πάντα άγνωστος, ό ευλογημένος και χαριτωμένος εκείνος Μοναχός και άγιος Ασκητής, στους ανθρώπους, αλλά γνωστός και με μεγάλη παρρησία στο Θεό.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ, ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 28 Ιουνίου, ημέρα της ευρέσεως των Ιερών Λειψάνων, των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, ας πούμε λίγα λόγια:

Αγωνίσθηκαν και οι δύο στα χρόνια του Διοκλητιανού (292 μ.Χ.).

Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα. Άριστα καταρτισμένοι στην ιατρική επιστήμη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους φτωχότερους συνανθρώπους τους. Και όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από κανένα, αλλά και οι ίδιοι έδιναν τα δικά τους, μέχρι που έμειναν φτωχοί.

Γι' αυτό και επονομάστηκαν Ανάργυροι. Μαζί με την ιατρική βοήθεια που προσέφεραν στους πάσχοντες, μετέδιδαν σ' αυτούς και τη σωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου. Τα λόγια τους έδωσαν φως του Χριστού σε πολλούς ειδωλολάτρες.

Άλλα η δράση τους καταγγέλθηκε στις αρχές, με αποτέλεσμα να τους αποκεφαλίσουν και άξια να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου. Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους.

Πολλοί, μάλιστα, ασθενείς που άγγιξαν αυτά, θεραπεύθηκαν. Έτσι, επιβεβαιώνεται ότι οι «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζώσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὃ μισθὸς αὐτῶν» (Σοφία Σολομώντος, ε' 15). Οι δίκαιοι δηλαδή, ζουν αιώνια, και η ανταμοιβή που αρμόζει σ' αυτούς βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, τὴ ἐνεργεῖα, ἀναβλύζοντα, θαυμάτων ρεῖθρα, ἀναργύρως τὰ σεπτὰ ὑμῶν λείψανα, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς κόσμω ἔλαμψαν, Κῦρε θεόφρον, Ἰωάννη τὲ ἔνδοξε, ὅθεν ἅπαντες, τὴν τούτων τιμῶντες εὕρεσιν, αἰτοῦμεν δι' ὑμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΔΩΡΕΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ!‏

Για να διαβάσετε τα βιβλία του Γέροντος Σωφρονίου, κάντε κλικ εδώ: https://www.box.com

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΙ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά, γιά νά ωφελήση, πρέπει νά «πολιτισθή» καί η ψυχή. Αλλιώς είναι καταστροφή. Ο Άγιος Κοσμάς είπε: «Από τους γραμματισμένους θά έρθη τό κακό».

Παρ' όλο πού η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ καί έκανε πρόοδο μεγάλη, εν τούτοις μέ ό,τι κάνουν γιά νά βοηθήσουν τόν κόσμο, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τόν κόσμο. Ο Θεός άφησε τόν άνθρωπο νά κάνη τού κεφαλιού του, αφού δέν Τόν ακούει, καί έτσι τρώει τό κεφάλι του.

Καταστρέφεται μόνος του ο άνθρωπος μέ αυτά πού φτιάχνει.
Τί κατόρθωσαν οι άνθρωποι τού 20ού αιώνος μέ τόν πολιτισμό! Παλάβωσαν τόν κόσμο, μόλυναν τήν ατμόσφαιρα, τά πάντα. Η ρόδα, άν ξεφύγη από τόν άξονα, γυρίζει συνέχεια χωρίς σκοπό.

Έτσι καί οι άνθρωποι, άμα ξεφύγουν από τήν αρμονία τού Θεού, βασανίζονται! Παλιά υπέφεραν οι άνθρωποι από τόν πόλεμο• σήμερα υποφέρουν από τόν πολιτισμό. Τότε έφευγαν από τίς πόλεις στά χωριά εξ αιτίας τού πολέμου καί μέ ένα χωραφάκι περνούσαν.

Τώρα θά φύγουν από τίς πόλεις εξ αιτίας τού πολιτισμού, γιατί δέν θά μπορούν νά ζήσουν μέσα σ' αυτές. Τότε ο πόλεμος έφερνε θάνατο. Τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστιες.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΛΟΓΙΣΜΟ ΜΑΣ

Του Αββά Δωροθέου
Γι' αυτό πρέπει μ' όλη μας τη δύναμη να στρέψουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού και να μην έχουμε εμπιστοσύνη στο λογισμό μας. Αλλά, και αν ακόμα πρόκειται και για καλό πράγμα και πληροφορηθούμε από κάποιον άγιο ότι πράγματι είναι καλό, έχουμε υποχρέωση να το θεωρούμε μεν καλό, να μην πιστεύουμε όμως ότι και το εφαρμόζουμε σωστά και όπως ακριβώς θα έπρεπε να γίνεται.

Αλλά να κάνουμε μεν ό,τι μπορούμε, να συμβουλευόμαστε όμως και για τον τρόπο που θα έπρεπε να το εκτελέσουμε. Και όταν το εκτελέσουμε, πάλι να ρωτάμε αν το κάναμε σωστά. Και όταν ακόμα τα εφαρμόζουμε όλα αυτά, ούτε τότε να ξεγνοιάζουμε, αλλά να περιμένουμε και την κρίση του Θεού, όπως ακριβώς και ο άγιος εκείνος αββάς Αγάθων, όταν τον ρώτησαν:

Και συ φοβάσαι, πάτερ;

Απάντησε: Εγώ έκανα ότι μπορούσα αλλά δεν είμαι σίγουρος, ότι το έργο μου άρεσε στο Θεό.

Γιατί αλλιώς κρίνει ο Θεός και αλλιώς οι άνθρωποι. Ο Θεός να μας φυλάξει από τον κίνδυνο που απειλεί εκείνους που έχουν εμπιστοσύνη στο λογισμό τους και να μας αξιώσει να κρατηθούμε στο δρόμο των Πατέρων μας...

Ο χωρικός, ο γέρ. Πορφύριος και οι νέοι

Ένα πρωινό Κυριακής ο γέροντας κατηφόριζε, μαζί μ'ένα γνωστό του ηλικιωμένο χωρικό προς την εκκλησία ενός χωριού. Στο δρόμο συνάντησαν μια παρέα έξι-επτά νεαρών που βάδιζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο χωρικός ρώτησε τους νεαρούς: "Πού πάτε παιδιά;" Εκείνοι απάντησαν: "Στο καφενείο". Τότε ο χωρικός (που ήταν πολύ αυστηρός) τους είπε: "Δε ντρέπεστε, Κυριακή πρωί σήμερα, αντί να βρίσκεστε στην εκκλησία, πηγαίνετε στο καφενείο; Χριστιανοί είστε σεις;" Και τους εξαπέλυσε ένα υπαίθριο ζηλωτικό κήρυγμα. Οι νεαροί του μίλησαν υβριστικά και συνέχισαν το δρόμο τους. Ο Γέροντας σιωπούσε. Ο χωρικός, γεμάτος έξαψη και αυταρέσκεια, είπε στο Γέροντα: "Καλά τα είπα στα παλιόπαιδα;" Κι ο γέροντας: "Δεν τα είπες καλά". Ο χωρικός, που περίμενε συγχαρητήρια, πικράθηκε απ'την απάντηση του γέροντα. Έφτασαν στην εκκλησία. Ο γέροντας μπήκε στο ιερό και ο χωρικός έπιασε ένα στασίδι. Δε πέρασε μισή ώρα και να'σου όλοι οι νεαροί της παρέας και μπαίνουν στην εκκλησία. Ο χωρικός έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Μόλις τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκε ο γέροντας απ'το ιερό, ο χωρικός έσπευσε να τον συναντήσει και του'δειξε τα παιδιά λέγοντας: "Είδες που μου είπες ότι δεν τους τα είπα καλά; Σκέφτηκαν τα λόγια μου και ήρθαν στην εκκλησία". Κι ο γέροντας χαμογελώντας του εξήγησε ότι ήρθαν επειδή προσευχόταν σιωπηλά γι'αυτά και όχι διότι επηρεάστηκαν από τον τρόπο του.

απόσπασμα απ'το βιβλίο Ανθολόγιο συμβουλών του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, εκδ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΜΨΩΝ, ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 27 Ιουνίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Σαμψών, του ξενοδόχου, ας πούμε λιγα λόγια:

Ο Άγιος Σαμψών, γεννήθηκε στη Ρώμη από πλουσίους αλλά ευσεβείς και ενάρετους γονείς. Ευφυής ως ήτο, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και ιατρική. Επιθυμώντας από τη μικρή του ηλικία να ζήσει κατά το χριστιανικό πρότυπο ζωής, μεταχειρίσθηκε την ιατρική όχι ως επικερδές επάγγελμα αλλά για καθαρά φιλανθρωπικούς και ευεργετικούς σκοπούς.

Προσέτρεχε χωρίς διακρίσεις σε οποιονδήποτε είχε την ανάγκη του βοηθώντας τον, παρηγορώντας τον και στηρίζοντάς τον στην πίστη. Όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, μοίρασε την μεγάλη περιουσία την οποία κληρονόμησε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί επισκέφθηκε όλα τα μοναστήρια. Εκεί έβρισκε ουσιαστικά καταφύγιο για να ηρεμεί και να μελετά τις Θείες Γραφές.

Η φήμη του, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε προσέλκυσε την εύνοια και αυτού του μεγάλου αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Συγχρόνως η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση και οι άλλες του αρετές, κίνησαν το ενδιαφέρον του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μηνά, ο οποίος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Κάποτε ο Ιουστινιανός προσβλήθηκε από βαρεία ασθένεια και ζήτησε τη βοήθεια του Αγίου.

Ο Όσιος προσευχήθηκε θερμά και κατόρθωσε να σώσει τη ζωή του αυτοκράτορα. Εκείνος θέλοντας να τον ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Άγιο, έκτισε ένα νοσοκομείο το οποίο γρήγορα αναδείχθηκε σε μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα όπου κατέφευγαν οι άποροι και οι αδύναμοι για να θεραπευθούν και να εύρουν παρηγοριά και στήριγμα.

Έχοντας επιτελέσει ένα τεράστιο και θεάρεστο έργο, κοιμήθηκε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ φέρων τὴν μίμησιν, τῶν τοῦ Θεοῦ οἰκτιρμῶν, ἐνθέου χρηστότητας, ἀναβλυστάνεις κρουνούς, Σαμψῶν Ἱερώτατε, σὺ γὰρ θεομιμήτω, ἑλλαμφθεῖς συμπάθεια, ὤφθης τῶν τεθλιμμένων, καὶ πασχόντων ἀκέστωρ, παρέχων ἐνὶ ἐκάστω, ρώσιν καὶ ἔλεος.

Αγία Σοφία της Κλεισούρας για 1η φορα ο χώρος ασκήσεως

Άγιος ιερομάρτυς Γεώργιος(Στέπανιουκ)+26 Ιουνίου 1918

Ο Άγιος ιερομάρτυς Γεώργιος(Στέπανιουκ)γεννήθηκε το 1880 στο Μπρεστ της επαρχίας Γκρόντνο.Χειροτονήθηκε ιερέας το 1911 ενώ ταυτόχρονα ήταν και δάσκαλος Συνελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό,στο σπίτι του, στις 26 Ιουνίου 1918.
Πριν τον πάρουν μαζί τους,ζήτησε από την γυναίκα του να του φέρει τα βιβλία από το αρχείο του ναού για να τακτοποιήσει τυχόν εκκρεμότητες.Ταυτόχρονα έστειλε επιστόλη στον επίσκοπο Βλαδίμηρο όπου του εξέφραζε τον πόνο του για την κατάσταση στην Ρωσία και του ζήτησε να προστατεύσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του
Οι στρατιώτες τον οδήγησαν στο ποτάμι.Ο π.Γεώργιος γονάτισε στο νερό,σταύρωσε τα χερια του στο στήθος και προσευχήθηκε φωνάζοντας:«Θεέ μου,πάρε την αμαρτωλή μου ψυχή»Την ίδια στιγμή οι στρατιώτες τον πυροβόλησαν.Ήταν 26 Ιουνίου του 1918.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΗ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Απίστευτα λόγια Ηγουμένου του Αγίου Όρους σε προσκυνητή
Πριν λίγες ημέρες Ηγούμενος μονής του Αγίου Όρους είδε κάποιον προσκυνητή στο προαύλιο της μονής θλιμμένο και τον πλησίασε.

«Τι έχεις παιδί μου και είσαι έτσι;» τον ρώτησε.

«Δεν βλέπεις γέροντα τι γίνεται; Οι Τούρκοι θέλουν να μας πάρουν το Αιγαίο, οι σκοπιανοί την Μακεδονία, οι Αλβανοί την Ήπειρο, οι Ευρωπαίοι θέλουν να μας διαλύσουν εντελώς, πώς να είμαι;»

«Άκουσε να σου πω παιδί μου...

Για τον Θεό η Ελλάδα είναι το προζύμι της ανθρωπότητας!

Είναι προορισμένη να φέρει το έλεος του Θεού στον κόσμο και να σκορπίσει παντού το Φως του Χριστού.

Οι επίγειες δυνάμεις του κακού μπορεί να θέλει να την διαλύσουνε αλλά δεν θα καταφέρουν τίποτα!

Η Ελλάς είναι προορισμένη να εκπληρώσει το σχέδιο του Θεού.

Μπορεί να περάσουμε θλίψεις, μπορεί να περάσουμε διωγμούς, μπορεί να περάσουμε πείνες, μπορεί να περάσουμε και θάνατο ακόμα αλλά το σχέδιο του Θεού θα εκπληρωθεί μέσω της Ελλάδας».

Γεροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: Όσο οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με θηρια μην περιμένουμε ειρήνη...

Είμαι πλέον γέρος αλλά ήδη από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια δέχθηκα τις εντυπώσεις της ειρήνης και του φωτός. Από την αρχή του ρωσοϊαπωνικού πολέμου (1904­-1905) ως τις ημέρες μας βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα…

Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο… Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.

Στην πραγματικότητα μόνο αυτός, ο Χριστός, είναι και τέλειος Άνθρωπος. Εμείς όμως όλοι διερχόμαστε την περίοδο της επίγειας περιπλανήσεώς μας με την έφεση να ομοιωθούμε προς Αυτόν. Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή.

Εμείς όμως δεν έχουμε αισθανθεί ακόμη πλήρως την αξία αυτή του ανθρώπου, και γι’ αυτό παρακάμπτουμε τον δρόμο της διαμορφώσεως μας, της αυξήσεως μας εν Πνεύματι Αγίω. Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να δικαιώσουμε την ανθρωπότητα… Και με τον τρόπο αυτό ο Χριστός,

ταυτόχρονα Θεός και Άνθρωπος, δικαιώνει τον Θεό μπροστά στον κόσμο, φανερώνοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Πατέρα, ενώ δικαιώνει και τον άνθρωπο μπροστά στον Θεό, δείχνοντας στον Θεό Πάτερα τη γνήσια μορφή του Ανθρώπου. Η δικαίωση όμως αύτη δεν είναι “νομική”, όπως πολλοί χριστιανοί τείνουν να νομίζουν, αλλά εντελώς άλλης τάξεως.

Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους. Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».

Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη.

Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου. Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου.

Καταλαβαίνεις ότι τα γραφόμενά μου είναι μόνο μικροί υπαινιγμοί, σύντομα αποσπάσματα από την εικόνα που παρουσιάζεται στον νου μου, ιδιαίτερα κατά τις ώρες της Λειτουργίας, της αιώνιας αυτής θυσίας για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Βέβαια θα ήθελα να συνομιλώ μαζί σου επί ώρες για τα ζωτικά αυτά θέματα, αλλά να που δεν μας δόθηκε αυτό στις ημέρες μας.

Ωστόσο, σου εύχομαι όλα τα καλύτερα, ανάμεσα στα οποία και υγεία, αλλά πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα την Άνωθεν έμπνευση, για να περάσεις επάξια τη γεροντική ηλικία που αρχίζει, και που είναι η πιο ευλογημένη περίοδος της ζωής μας επάνω στη γη.

Όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα υποχωρούν, εξαφανίζονται με φυσικό τρόπο, και η σκέψη για άλλη τάξη του Είναι γίνεται αδιάκοπη, εξαιτίας της προσεγγίσεως της θριαμβευτικής στιγμής της εξόδου μας από εδώ. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τί θα γίνει με μας, διότι η πείρα μας δεν επαρκεί για να κρίνουμε πλήρως το θέμα αυτό. Γνωρίζουμε μόνο ότι ο Χριστός αναστήθηκε και εν Αυτώ όλοι εμείς θα αναστηθούμε.

Όταν συντελεσθεί αυτό τελείως, ως πραγματοποίηση πλέον της δημιουργίας του Θεού, τότε σε όλους μας, με μεγαλύτερη από “μαθηματική” αξιοπιστία, θα αποκαλυφθούν όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο, και η γνώση μας θα πάρει εκείνο τον απόλυτο χαρακτήρα προς τον οποίο ορμά το πνεύμα του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες.

(Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία». Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ)

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΔΑΒΙΔ (†1813)

Αγιορείτης Άγιος - Μνήμη 26 Ιουνίου
Ο Άγιος Νεομάρτυς και Οσιομάρτυς Δαβίδ καταγόταν από τις Κυδωνιές (Αϊβαλί), πόλη της Μ. Ασίας. Σε νεαρή ηλικία ήλθε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στη Σκήτη της Αγίας Άννης. Ζούσε κοντά στον γέροντά του την θεάρεστη ζωή των μοναχών. Πρωτοστάτησε για την εκ βάθρων ανακαίνιση των ναών της Μεταμορφώσεως στην κορυφή του Άθω και της Παναγίας πιο κάτω, καθώς και την κατασκευή δεξαμενών για τη συγκέντρωση πόσιμου νερού, για την εξυπηρέτηση των μοναχών και των προσκυνητών. Για τον λόγο αυτό είχε πάει στη Σμύρνη της Μ. Ασίας, όπου συγκέντρωσε χρήματα από τους ευσεβείς χριστιανούς και με τα χρήματα αυτά έγινε η ανακατασκευή των ναών.

Ο ενάρετος αυτός μοναχός έχοντας φλογερό πόθο να μαρτυρήσει για τον Χριστό, πήγε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας, όπου προκάλεσε συζήτηση με κάποιους Τούρκους για θέματα πίστεως. Αυτοί τον μαστίγωσαν, τον πλήγωσαν στο κεφάλι και τον έδιωξαν κακήν κακώς, δεν τον θανάτωσαν όμως, προς μεγάλη του λύπη. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος, στον γέροντά του, ο οποίος προσπαθούσε, αναλογιζόμενος τους κινδύνους μιας τέτοιας απόφασης, να τον αποτρέψει από την επιθυμία του. Ο Δαβίδ όμως έφυγε για τις Καρυές, όπου βρισκόταν ο επίσκοπος Παγκράτιος, πρώην Χριστουπόλεως, τον οποίο συμβουλεύτηκε και, αφού έλαβε ευλογία και συγχώρηση, ήλθε στη Θεσσαλονίκη.

Τον ίδιο καιρό στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Δημητρίου ζούσε κάποιος μοναχός, ο οποίος εξαιτίας υπερηφάνειας πλανήθηκε σε σημείο να δεχθεί οράματα δαιμόνων, οι οποίοι τον παρότρυναν να ασπασθεί τη δυσσεβή πλάνη του Μωάμεθ, για να περάσει καλά και σ’ αυτή τη ζωή και στην άλλη. Όταν το έμαθαν οι άλλοι πατέρες τον έκλεισαν στην καλύβη του για να μη διαφύγει και γίνει παίγνιο των δαιμόνων.

Αυτός όμως, σκοτισμένος από τις σατανικές συμβουλές, πήδηξε τη νύχτα από ένα παραθυράκι χωρίς να πάθει μάλιστα τίποτα και έφυγε για τη Θεσσαλονίκη. Λίγο έξω απ’ αυτήν βρήκε κάποιο Τούρκο να κοιμάται στο ύπαιθρο και το άλογό του δίπλα δεμένο. Πήρε το άλογο και έφτασε έφιππος στην πόλη. Οι φρουροί της πύλης τον ρώτησαν τι θέλει και τους είπε πως είναι αγιορείτης μοναχός, πως έμαθε για τη θρησκεία τους και θέλει να γίνει μουσουλμάνος. Αυτοί με πολλή χαρά τον οδήγησαν στον Κριτή. Στο μεταξύ τον ρώτησαν που βρήκε το άλογο καθώς απαγορευόταν οι υπόδουλοι να έχουν άλογα και τους απάντησε πως του το χάρισε ο Μωάμεθ. Το πουλάει μάλιστα είπε τριάντα γρόσια, εκείνοι του έδωσαν τριάντα αργύρια. Ήρθε όμως ύστερα ο κάτοχος του αλόγου και αποδείχτηκε η πλάνη του. Όλα αυτά προξένησαν μεγάλη λύπη στους χριστιανούς και αντίθετα αγαλλίαση και χαρά στους αγαρηνούς και τους εβραίους.

Ο Δαβίδ, όταν έμαθε τα γεγονότα με τον μοναχό, αποφάσισε να τον συναντήσει κρυφά και να προσπαθήσει να τον συμβουλεύσει μήπως και ανανήψει. Αν δε γινόταν αντιληπτός, ήταν έτοιμος να ομολογήσει και έτσι να επιτύχει τον σκοπό για τον οποίο είχε έλθει. Οι Τούρκοι πρόσεχαν μήπως πάει κανένας χριστιανός και τον μεταστρέψει. Ο μοναχός Δαβίδ προσποιήθηκε πως έχει κάποια υπόθεση μαζί του και πρέπει να μιλήσουν. Έτσι τον άφησαν. Εκείνος τότε άρχισε να τον νουθετεί, ώστε να τον φέρει σε επίγνωση και μετάνοια. Τον άκουσε όμως κάποιος Τουρκαλβανός που ήξερε ελληνικά και αμέσως τον συνέλαβαν, τον έδεσαν, και τον πήγαν στον κριτή. Όταν τ’ άκουσε ο κριτής έδωσε διαταγή ν’ απαγχονιστεί αμέσως, μήπως και γίνει αιτία ν’ αλλάξει γνώμη ο άλλος. Πράγματι, χωρίς αργοπορία, αν και είχε νυχτώσει, τον απαγχόνισαν.

Ο μαρτυρικός του θάνατος προξένησε μεγάλη χαρά στους Χριστιανούς, αντίβαρο της λύπης που γεύτηκαν με την άρνηση του άλλου ψευδομοναχού, τον οποίο τελικά οι ασεβείς οδήγησαν να περιτμηθεί και τον συνέζευξαν και με μια άσεμνη Οθωμανίδα και δυστυχώς πολύ γρήγορα είχε άσχημο θάνατο, τελειώνοντας τη ζωή του μέσα στην πλάνη.

Ο δε μακάριος Δαβίδ με τον διπλό στέφανο της ασκήσεως και του μαρτυρίου συναγάλλεται μετά των αγίων Οσιομαρτύρων, πρεσβεύοντας για μας.

Jonathan Jackson κατά την απονομή των βραβείων Emmy«Ευχαριστώ τους αγιορείτες που προσεύχονται για τον κόσμο»

Στο παρακάτω βίντεο -κατά την απονομή των βραβείων Έμμυ-θα τον δείτε να κάνει τον σταυρό του,να μιλάει για την πίστη του και μεταξύ άλλων να ευχαριστεί τους μοναχούς του Αγίου Όρους που προσευχονται για τον κόσμο

Η μεταστροφή στην Ορθοδοξία του γνωστού ηθοποιού Jonathan Jackson!

Είχαμε γράψει παλιότερα για την μεταστροφή στην ορθόδοξη πίστη του γνωστού ηθοποιού Jonathan Jackson και το παραθέτουμε
Είναι αλήθεια συναρπαστικό να βλέπεις ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής να βρίσκουν στην Ορθοδοξία έναν κοινό παρανομαστή. Όταν οι άνθρωποι αναζητούν τον Χριστό με ανοιχτή καρδιά και ταπείνωση, Εκείνος τους οδηγεί στην Αλήθεια.

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η είδηση ότι ο γνωστός ηθοποιός Jonathan Jackson (κάτοχος βραβείων Emmy,πρωταγωνιστής πολλών ταινιών,ο οποίος έγινε γνωστός από τον ρόλο του Λάkι στο σήριαλ General Hospital),ασπάστηκε την Ορθοδοξία μαζί με την οικογένειά του-τώρα είναι κατηχούμενοι-και πρόκειται να βαπτιστεί το Μέγα Σάββατο.
Μπορείτε να ακούσετε μία συνέντευξή του στο ancientfaith.com/podcasts

Μεταξύ άλλων, στην ερώτηση «Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στους φανς σου για την Ορθόδοξη πίστη»απάντησε:
«Θα ήθελα να είμαι με την μεριά εκείνη που προτιμάει τα λίγα λόγια και δίνει περισσότερη βάση στην προσευχή. Νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορείς να νοιώσεις.
Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο που έδωσε τον μονογενή Του Υιό για να σώσει όλη τη δημιουργία. Αν κάποιος πλησιάζει τον Θεό,τότε εκεί είναι το τέλειο σπίτι.Αν προέρχεσαι από διαφορετική νοοτροπία ή παράδοση κάποιες φορές είναι δύσκολο αλλά είναι μία ευλογία να κάνεις την υπέρβαση»

Η ηρεμία που προσφέρει η Εκκλησία

Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου

Είναι μεγάλη ξεκούραση, παιδιά, πραγματικά ο άνθρωπος να αφιερώσει έστω και λίγο χρόνο στη ζωή του για να προσευχηθεί· και μετά από μιαν κοπιαστικήν ημέρα, εάν λίγος χρόνος αφιερωθεί και ο άνθρωπος αφήσει τον εαυτόν του, έτσι να κοινωνήσει με το Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον υπάρχει πλούσιον, άφθονον
εις την Εκκλησίαν, τότε πραγματικά λαμβάνει πολλήν ξεκούρασιν. Διότι ξεκούραση δεν είναι να κοιμόμαστε, πολλές ώρες ή να κάνουμε διάφορα ταξίδια· είναι κι αυτό, βέβαια, μία σωματική ξεκούραση, αλλά η ψυχική ξεκούραση, η πνευματική ξεκούραση είναι πολύ πιο σημαντική και πολύ πιο σπουδαία. Και ο άνθρωπος ξεκουράζεται πραγματικά όταν μάθει, έτσι, να έχει μία σχέση ζωντανή με τον Θεόν.

Το λέω αυτό γιατί βλέπει κανείς πόσον ωραία αναπαύεται το πνεύμα του ανθρώπου μέσα στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας, όπως ήταν ο Παρακλητικός Κανόνας στην Παναγία, τον οποίον εψάλλαμε προηγουμένως, και πόσο αυτά τα ιερά τροπάρια, τα οποία γράφτηκαν από τους Αγίους, οι οποίοι είχαν την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος κι είχαν την εμπειρία της παρουσίας του Θεού μέσα στην καρδίαν τους και εξέφρασαν ακριβώς αυτήν την εμπειρίαν μέσω της μουσικής της εκκλησιαστικής, μέσω των τροπαρίων, μέσω των ύμνων και μ' αυτόν τον τρόπον εβοήθησαν ώστε το πνεύμα του ανθρώπου να ανεβεί προς τον Θεόν και να κοινωνήσει με το Πνεύμα το Άγιον, το οποίο δίδεται από τον Θεόν σ' αυτούς, οι οποίοι θέλουν και το επιζητούν. Και αυτό βέβαια, έτσι για να μας δώσει ακριβώς αυτήν την σωστήν αίσθησιν της παρουσίας του Θεού, της ξεκουράσεως, την σωστήν αίσθησιν της ψυχαγωγίας, της διασκεδάσεως, ας το πούμε έτσι· διότι πιστεύω απόλυτα ότι όσο κανείς ξεκουράζεται από μίαν πραγματικήν προσευχήν, από μίαν ακολουθίαν, από μίαν μυσταγωγία με τη σημασία του όρου, εις τον χώρον τον Εκκλησιαστικόν, δεν ξεκουράζεται και στα καλύτερα κέντρα ψυχαγωγίας, όπου εκεί πάνε οι άνθρωποι και φεύγουν πιο κουρασμένοι απ' ότι πήγαν και πιο νευριασμένοι απ' ότι πήγαν και καμιά φορά τόσο πολλά νεύρα έχουν, που σκοτώνει κι ο ένας τον άλλον.

Κι είναι παράδοξο γεγονός το ότι λέει κανείς, τουλάχιστον σήμερα που νυχτοξημερωνόμαστε μες στα κέντρα της ψυχαγωγίας έπρεπε να 'ναι όλοι ήρεμοι· να 'ναι όλοι ήρεμοι, να 'ναι όλοι χαρούμενοι, να 'ναι όλοι, ας πούμε, οι άνθρωποι χαμογελαστοί κάθε μέρα, από το πρωί ν' αρχίζουν τα χαμόγελα. Διότι μόλις ξυπνήσουν πατάν το ράδιο κι αρχίζει και φωνάζει κι αρχίζουν τραγουδάνε, κι είναι όλο νεύρα από το πρωί που θα ξυπνήσουν! Καμιά φορά κατεβαίνουμε κι εμείς πρωί πρωί με τ' αυτοκίνητο από το μοναστήρι, τους βλέπουμε, με το παραμικρό αμέσως φωνάζουν, βρίζουν, βλαστημούν, έτοιμοι να κάνουν καυγά. Και λες, μα τι πάθαν πρωί πρωί, ας πούμε, οι άνθρωποι; Να 'ταν απόγευμα, τέλος πάντων! Πρωί πρωί, από η ώρα 7, τα μάτια τους ακόμη δεν άνοιξαν, τόσα νεύρα πού βρέθηκαν; Και μπορεί κι όλη νύχτα να ήταν και στα κέντρα της ψυχαγωγίας, από τα οποία πήγαν, πλήρωσαν κιόλας κι έφυγαν και χειρότεροι απ' ότι πήγαν!

Ενώ εις την Εκκλησίαν δεν συμβαίνει έτσι. Εις την Εκκλησίαν λέει έναν ωραίο λόγο ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος· λέει, θέλεις να μάθεις τι είναι η Εκκλησία και ποιο είναι το θαύμα της Εκκλησίας; Είναι πολύ απλό λέει. Κοίταξε γύρω σου ή μπες μέσα στην εκκλησία και θα δεις ότι η εκκλησία είναι ένας τόπος, όπου μπαίνει ο λύκος και βγαίνει πρόβατον. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις πρόβατον, μπαίνεις ληστής και βγαίνεις όσιος, μπαίνεις θυμώδης και βγαίνεις πράος, μπαίνεις αμαρτωλός, σαρκικός και βγαίνεις πνευματικός, μπαίνεις άνθρωπος και βγαίνεις άγγελος. Και λέει· τι λέγω άγγελος; Άγγελος μόνον; Μπαίνεις άνθρωπος και βγαίνεις Θεός, κατά Χάριν! Αυτή είναι η Εκκλησία.

Και είναι πραγματικά κάτι, το οποίον δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, το ότι ο άνθρωπος μέσα στον εκκλησιαστικόν χώρον, μέσα στην ατμόσφαιραν αυτήν των ύμνων, των προσευχών, βρίσκει πολλή πολλή ηρεμίαν. Και γι' αυτό βλέπετε ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας έχει μεγάλες ακολουθίες και είναι κατ' εξοχήν Εκκλησία Λειτουργική και όλη η θεραπευτική αγωγή, που ασκεί στον άνθρωπον, στις ψυχές των ανθρώπων, είναι αγωγή Λειτουργική. Ενθυμούμαι κι εγώ στο Άγιον Όρος, και γενικά, στην μοναχική μου ζωή, που ερχόντουσαν παιδιά να μείνουν στο μοναστήρι κι ήταν άγριοι! Τις πρώτες μέρες, ας πούμε, τους έβλεπες κι είχαν ένα άγριον ύφος, ένα άγριο βλέμμα, ένα άγριο πρόσωπο· αντικατοπτριζόταν στο πρόσωπό τους, δηλαδή, αυτή η αγριάδα η εσωτερική. Όταν έμεναν ένα-δυο μέρες πλέον στο Άγιον Όρος, στο μοναστήρι, με τις ακολουθίες, τότε άρχιζε σιγά σιγά και ζωγραφίζετο πάνω τους αυτή η γλυκιά η πραότητα της Χάριτος του Θεού και ενώ, ας πούμε, ήταν επισκέπτες οι άνθρωποι, όμως επιδρούσε πάνω τους το Πνεύμα του Θεού και ειρήνευαν και αποκτούσαν, πραγματικήν ησυχίαν.

Και πολλοί έλεγαν, ερχόμαστε στο Άγιον Όρος, στο μοναστήρι, και να μην ωφελούμαστε, τουλάχιστον κοιμόμαστε άνετα, τόσο ωραία κοιμάσαι στο μοναστήρι, όσο πουθενά αλλού, έξω δεν μπορούμε ούτε να ησυχάσουμε ούτε τίποτε. Όχι επειδή είχε ησυχία· είχαν κι εκεί ησυχία. Αλλά διότι υπήρχεν ειρήνη, ειρήνη πνευματική. Τόσο πολύ δε ήταν έντονο αυτό, που κανείς το καταλάβαινε και με μια απλή ματιά. Εγώ καμιά φορά θέλοντας να διασκεδάσω μαζίν τους, γιατί μερικοί, νόμιζαν ότι όλοι στο Άγιον Όρος είχαμε προφητικό χάρισμα και μόλις τους βλέπαμε εμείς τους καταλαβαίναμε, δηλαδή τι γινόταν! Ενώ αυτό, το είχαν οι Άγιοι, δεν το είχαμε εμείς! Ε, άμα ήταν καμιά εικοσιπενταριά τους έλεγα, θέλετε να σας πω πόσοι από σας ήρθατε για πρώτη φορά και πόσοι έχουν ξανάρθει; Λέει, ναι, πάτερ, να μας πεις. Και τους έβλεπα στα πρόσωπα και φαινόντουσαν, πράγματι, οι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν ξαναέρθει στο Άγιον Όρος είχαν ένα άλλο πρόσωπο από τους άλλους. Και τους έλεγα ότι, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ ήρθες κι άλλη φορά. Κι ήταν πράγματι, το έβρισκα δηλαδή πάντα! Κι έτσι εμετείχα κι εγώ της προφητικής δόξης! (γέλια) Αν και ήμουν σαν αυτούς τους φακίρηδες, δηλαδή που είναι ψεύτικοι!

Γι' αυτό είναι ευλογία το να μάθει ο άνθρωπος να προσεύχεται! Γι' αυτό πρέπει να μάθετε να προσεύχεστε, παιδιά, διότι μέσα στη ζωή σας την καθημερινή οπωσδήποτε συναντάτε πολλές δυσκολίες και πολλές απογοητεύσεις και πολλά παιδιά ευρίσκονται σε αδιέξοδο. Τουλάχιστον βλέπω κι εγώ, από την μικρή μου πείρα με την επαφή που έχω μαζί σας, ότι πολλά αδιέξοδα και πολλά προβλήματα και πολλά ερωτηματικά υπάρχουν στις ψυχές των ανθρώπων και πολύ άγχος. Και ακόμα και αυτό το σκότος, που καμιά φορά μπαίνει στη νεανική ψυχή και ο άνθρωπος δεν ξέρει, πολλές φορές, ούτε ποιος είναι ο ίδιος, ούτε τι κάνει, ούτε πού πάει, ούτε τι θέλει, δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει τίποτε.

Αυτό το πράγμα όλο θεραπεύεται όταν ο άνθρωπος αρχίσει να προσεύχεται. Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να προσεύχεται τότε λαμβάνει δύναμιν από την προσευχήν· και η προσευχή είναι φως, διότι ο ίδιος ο Θεός είναι φως. Και το φως του Θεού αρχίζει σιγά σιγά να διαλύει τα πνευματικά σκοτάδια. Και αν καμιά φορά επιμένει το σκότος να υπάρχει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, αυτό συμβαίνει διότι ο καλός Θεός, ως ιατρός, θέλει να θεραπεύσει την ψυχή με την ταπείνωση, να μάθει ο άνθρωπος να ταπεινωθεί. Και πρέπει να μάθομε κι εμείς ν' αποκτήσουμε αυτήν την δύναμιν, ώστε να περνούμε το πέλαγος της δικής μας ζωής και τις δυσκολίες μας, πατώντας σε μια σταθερή βάση.

Οι βάσεις οι άλλες που υπάρχουν σήμερα, οι βάσεις της λογικής μας, να πούμε, οι βάσεις των χρημάτων μας, οι βάσεις της υγείας μας, οι βάσεις της δύναμής μας, ας πούμε, οι βάσεις του άλλου ανθρώπου, του συνανθρώπου μας, του φίλου μας, της φίλης μας, της συζύγου μας κτλ, είναι μεν βάσεις κι αυτές καλές αλλά δεν είναι σταθερές βάσεις, διότι υπόκεινται στην φθοράν και στην αλλοίωσιν· αλλοιώνονται οι άνθρωποι, αλλοιώνονται τα γύρω μας πράγματα λόγω των γεγονότων, λόγω των συνθηκών του κόσμου. Η μόνη σταθερή βάσις, η αναλλοίωτη βάσις, είναι η πίστις στον Θεόν. Ο Θεός δεν αλλοιώνεται ποτέ ούτε χάνει ο Θεός, ούτε αλλάζει, ούτε απογοητεύει τον άνθρωπον, ούτε προδίδει ποτέ τον άνθρωπον και, ούτε αφήνει τα έργα Του ο Θεός ατέλειωτα και μισά, αλλά τα φέρει εις πέρας γιατί είναι τέλειος Θεός! Έτσι λοιπόν, πολλές φορές που ευρίσκεστε αντιμέτωποι με αποτυχίες, κυρίως, και για σας που σπουδάζετε αντιμέτωποι με αποτυχίες στις εξετάσεις σας, στα μαθήματά σας, πρέπει να μάθετε να αποκτήσετε αυτήν την δύναμιν της προσευχής, ώστε να βγαίνετε πάνω απ' αυτά τα πράγματα, όπως το αεροπλάνο, που βγαίνει πάνω από τα σύννεφα όταν έχει καταιγίδες· βγαίνει από πάνω και δεν παθαίνει τίποτα, η καταιγίδα υπάρχει, μαίνεται, αλλά εκεί που είναι το αεροπλάνο δεν το πιάνει, διότι έχει την δύναμιν, ακριβώς, να υπερβεί αυτά τα πράγματα.

Και ακόμα εις την Εκκλησίαν ο Θεός δίνει την δύναμιν όχι μόνο να υπερβαίνουμε τις αποτυχίες μας, αλλά να χρησιμοποιούμεν τις αποτυχίες για πνευματικήν ωφέλεια. Και καμιά φορά η αποτυχία είναι η καλύτερη επιτυχία! Διότι έχει τέτοιες ευεργετικές επιδράσεις εις την ψυχήν του ανθρώπου, εις το σύνολον της προσωπικότητάς του, που είναι πολλές φορές απαραίτητες· όχι πολλές φορές, μπορώ να πω ότι είναι άκρως απαραίτητο να μάθουμε να αποτυγχάνομε κι έχει μεγάλη σημασία η αποτυχία. Παντού μας εύχονται «καλές επιτυχίες» αλλά πρέπει να μας λένε καμιά φορά και «καλές αποτυχίες», ώστε να ξέρομεν ότι πρέπει να ζυμωθούμε· όχι να μαθαίνομε ότι όλα πρέπει να 'ναι όπως τα θέλομε εμείς και με την παραμικρή δυσκολία αμέσως τρέχουμε στους ψυχολόγους και στους ψυχίατρους και γεμίζει το κεφάλι μας ότι έχουμε ψυχολογικά προβλήματα. Το κεφάλι μας με ψυχολογικά προβλήματα και η τσέπη μας με χάπια και η τσέπη του ψυχολόγου με λεφτά. Κάθε 45 λεπτά, 15 λίρες λέει! (δεν ακούγεται το σχόλιο) Δεν έχετε ακόμα; (δεν ακούγεται το σχόλιο) Ξέρετε που μερικοί ψυχολόγοι με πήραν κι εμένα, πώς να πούμε, δεν με συμπαθούν διότι τους έφαγα μερικούς πελάτες! (γέλια). Τ' άκουσα κι εγώ, παραξενεύτηκα, προχτές ένας ψυχολόγος μου είπε μια κουβέντα που έγινε σ' ένα κύκλο ψυχολόγων, ότι έφυγαν μερικοί απ' αυτούς και χάσαν τους πελάτες τους. Είναι τραγικό πράγμα, πραγματικά, να πηγαίνει ο άνθρωπος, ο οποίος είναι βουλιαγμένος μέσα στα προβλήματά του και ο γιατρός να κοιτάει το ρολόι· μόλις συμπληρωθεί το 45λεπτο τού λέει, «κοίταξε», -ο άλλος εντωμεταξύ ο καημένος κάνει εκεί εξομολόγηση της ζωής του- «α», του λέει, «κοίταξε, θέλεις να μπούμε και στη δεύτερη ώρα;». Πρέπει να υπολογίσεις, διαφορετικά κρατήσου στο βυθό και ξαναέλα την άλλη φορά! Ναι. Κι όμως, παρόλα ταύτα, πάμε πολλές φορές, κι είναι ανάγκη να πάμε ή να παν οι άνθρωποι τέλος πάντων και τι; πληρώνουν για να μιλήσουν, πληρώνουν για να τους ακούσουν. Φανταστείτε πού βρισκόμαστε. Δηλαδή σε ποια, σε πόσην δυσκολία είναι οι άνθρωποι, ας πούμε, και κάνουν αυτό το πράμα. Διότι πλέον έχασαν την επικοινωνίαν με τον Θεόν. Ο Θεός μάς παρακαλεί, μας προτρέπει, μας ικετεύει, μας πιέζει να Του μιλούμε! Βλέπετε τι λέει; Ζητείτε, αιτείτε, να ζητάτε, να χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιγεί. Ό,τι ζητήσετε θα σας το δώσει ο Θεός. Κι αν μάθουμε να προσευχόμαστε τότε θα αποκτήσομεν ειρήνην μες στην ψυχή μας. Και ειρήνη είναι αυτή η δύναμις, η οποία δεν αφήνει τον άνθρωπον να βουλιάξει. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, ο οποίος μαθαίνει να προσεύχεται καταλαβαίνει και πολύ καλά ποιο είναι το νόημα της ζωής του. Βρίσκει νόημα στη ζωή και μέσα σ' αυτό το νόημα εντάσσει και τις αποτυχίες του.

Εδώ είχαμε μιαν απορίαν από την άλλην φοράν και είπα να σας την πω σήμερα. Κάποιος ρώτησε: Πιστεύετε ότι μερικές οικογένειες ο Θεός τις προστατεύει ενώ άλλες όχι; Γιατί μερικές οικογένειες αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα ενώ κάποιες άλλες ζούνε μια ζωή χωρίς δυσκολίες;

Ακριβώς αυτό το ερώτημα εντάσσεται σ' αυτό το πνεύμα. Εάν καταλάβουμε ποιο νόημα έχει η ζωή μας σ' αυτόν τον κόσμο, τότε θα καταλάβουμε και ποιο νόημα έχουν οι θλίψεις, οι δυσκολίες, οι περιπέτειες, τα προβλήματα και οι αποτυχίες και θα αγιάσουμε εις την ζωή μας τις αποτυχίες μας, εντάσσοντάς τες κι αυτές εις τον πνευματικόν αγώνα. Οπωσδήποτε πρέπει να ξέρετε ότι ο Θεός, όπως λένε οι Πατέρες, δεν έκαμεν το κακόν στον κόσμο· ούτε ο Θεός θέλει το κακόν, ούτε ο Θεός εδημιούργησε το κακόν, ούτε ο Θεός αγαπά να θλιβόμαστε. Διότι ο Θεός όταν εδημιούργησε τον κόσμον, εδημιούργησεν τα πάντα καλά λίαν, πολύ καλά, άριστα, τα πάντα. Δεν έκαμε ο Θεός πράγματα θλιβερά ούτε τον θάνατον, ούτε τις ασθένειες, ούτε την φθοράν, ούτε την λύπην, ούτε καμία δυσάρεστη συνέπεια, που συμβαίνει πάνω μας σήμερα ή στο περιβάλλον μας. Όλα αυτά εμπήκαν εις τον κόσμον μετά το γεγονός της πτώσεως. Το γεγονός της διακοπής της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεόν έφερε σαν αποτέλεσμα τον θάνατον, την φθοράν, τις ασθένειες, τις θλίψεις, τις αποτυχίες. Και η ελευθερία του ανθρώπου, η οποία εξέλεξεν την διακοπήν της σχέσης της με τον Θεόν, αυτή δημιουργεί και τα προβλήματα σε μας όλους και στους αγαπητούς μας ανθρώπους, στην οικογένειά μας.

Τώρα να πει κανείς, και τι πρέπει να κάνουμεν εμείς; Να κάτσουμε έτσι, πώς να πούμε, να λέμε ότι, α, τι ωραία περνάμε θλίψεις και θ' αγιάσουμε, ας πούμε, μ' αυτόν τον τρόπο; Δεν είναι μοιρολατρία η Εκκλησία, διότι η Εκκλησία είναι κατ' εξοχήν χώρος αγώνος και πολύ δύσκολου αγώνος, αιματηρού αγώνος!

Γι' αυτό και δεν έχει και πολλούς "οπαδούς". Κι αυτοί που, πώς να πούμε, μέμφονται την Εκκλησίαν, ότι όποιος πάει στην Εκκλησία είναι μαλθακός και, ξέρω 'γω, δεν αγωνίζεται, το αποδεικνύει η πραγματικότητα. Αν ήταν έτσι θα ήμαστε γεμάτοι από "οπαδούς", ενώ οι οπαδοί είναι αλλού, που είναι εύκολα.

Η Εκκλησία και οι "οπαδοί του Χριστού" είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι ξέρουν, έμαθαν και αγάπησαν όχι μόνον την θυσίαν αλλά και τον ίδιον τον θάνατον. Λοιπόν, όταν καταλάβομεν ότι η ζωή μας έχει ως νόημάν της, ως κεντρικόν σκοπόν της, κατ' εξοχήν σκοπόν, την οικείωσή μας με τον Θεόν, να γίνομε ένα με τον Θεόν, να αγιάσομεν τον εαυτόν μας, να αποβάλλομε από τον εαυτόν μας όλα τα πάθη και τις αμαρτίες, να ξεκολλήσει το είναι μας από την ύλην και τα παρόντα πράγματα και να κατευθυνθεί με φοράν προς την αγάπην του Θεού και προς την αιώνιαν Βασιλείαν του Θεού, κι ότι τα πάντα εδώ αξιολογούνται με σχέση με την αιωνιότητα και όχι από μόνα τους, τότε μαθαίνουμε να υπομένουμε τις θλίψεις. Διότι εάν η ζωή μας είχε ως μόνο νόημα την παρούσα ζωή, τα παρόντα μόνο, τότε οπωσδήποτε είναι τραγικότητα, είναι τραγωδία ο θάνατος, τραγωδία οι αρρώστιες, τραγωδία οι αποτυχίες, τραγωδία κάθε δυσκολία· γιατί έχουμε 80 χρόνια, 90, αν δεν τα ζήσουμε αυτά, αν δεν πετύχουμε σ' αυτά, χάθηκαν τα πάντα, δεν έχουμε τίποτα μετά. Ενώ ο άνθρωπος του Θεού ξέρει ότι αυτά τα λίγα χρόνια, αυτά τα 70, 80, αν πάνε και τόσα, δεν σταματούν εδώ, αλλά αυτά καθορίζουν την αιωνιότητα και με την πίστιν αυτήν και την ελπίδα εις τον Θεόν και την εμπειρία της Αναστάσεως του Χριστού μέσα στην καρδίαν του νικά τον θάνατον, νικά τον χρόνον, νικά συνολικά όλες τις δυσκολίες κι έτσι βγαίνει από πάνω· βγαίνει από πάνω και καταλαβαίνει ότι προχωρά διά των παρόντων γεγονότων εις την αιώνια Βασιλεία του Θεού. Και γι' αυτόν τον λόγον μετά πολλής χαράς προχωρεί στην ζωήν του. Οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν πίστιν εις τον Θεόν. Και οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι κατάλαβαν ότι δεν είναι τα γεγονότα του κόσμου τούτου, πώς να πούμε, δεν αξιολογούνται μόνο σ' αυτόν το χώρο της επίγειας ζωής αλλά αξιολογούνται στην αιώνιαν Βασιλείαν του Θεού.

Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε και το νόημα των προβλημάτων, ακόμα και των οικογενειακών. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο Θεός είναι πατέρας όλου του κόσμου, πατέρας όλων, των πάντων. Και ο Θεός όπως αγαπάει τους αγίους αγαπά και τους αμαρτωλούς, όπως αγαπάει την Παναγίαν αγαπά κι εμάς, αγαπά ακόμα και τον διάβολον. Διότι ο Θεός τελεία αγάπη, είναι τέλειος εις αγάπην· δεν έχει καμίαν διαφοράν η αγάπη του Θεού, εκχέει την άπειρην, την πλούσιαν, την θεοπρεπήν του αγάπη προς όλα τα πλάσματά του, σ' όλη τη δημιουργία. Μόνον, κάθε ένας από μας ή είναι θετικός στην αγάπην του Θεού και απολαμβάνει της αγάπης του Θεού ή είναι τελείως αρνητικός και δε δέχεται τίποτα από την αγάπην του Θεού. Ο Θεός όμως αφ' εαυτού Του δεν έχει καμίαν διαφοράν στην αγάπην του· δεν αγαπάει άλλον πολύ, δηλαδή, κι άλλον λίγο, δεν βοηθάει άλλον πολύ κι άλλον λίγο. Αλλά είναι ένα μυστήριον το πώς διοικάται ο κόσμος ολόκληρος, ένα μυστήριον, το οποίον δύσκολα καταλαβαίνει ο άνθρωπος χωρίς το φωτισμόν του Θεού. Εκείνον που μπορεί να καταλάβει κι εκείνον που έχει σημασίαν είναι να μάθει να αξιοποιεί τα παρόντα γεγονότα για την αιώνια Βασιλεία του Θεού διά της υπομονής και της ευχαριστίας και της δοξολογίας. Έτσι δεν τον καταβάλλουν οι δυσκολίες.

Δεν ξέρω, σ' αυτό μήπως θέλετε να ρωτήσετε κάτι ή να απαντήσω σε ένα άλλο χαρτάκι που μας δώσαν; Ναι (δεν ακούγεται η ερώτηση). Δεν άκουσα. (δεν ακούγεται η ερώτηση). Ναι. Οπωσδήποτε, αλίμονο, δεν είναι οι ένοχοι άνθρωποι που αποθνήσκουν ή παθαίνουν δυστυχήματα. Δε σημαίνει δηλαδή ότι κάποιος που έπαθε δυστύχημα ή απέθανε, είναι ένοχος θανάτου και θανατώθηκε. Οπωσδήποτε ο θάνατος έστω και αν είναι εκτός του θελήματος, του κατ' ευδοκίαν θελήματος του Θεού, υπάρχει πλέον ως γεγονός και είτε θέλομεν είτε όχι είτε πιστεύομε είτε δεν πιστεύομε είτε παραδεχόμαστε είτε δεν παραδεχόμαστε οι θλίψεις, οι στενοχώριες, οι αντιθέσεις, οι αρρώστιες, ο θάνατος υπάρχουν στην ζωή.

Και τώρα για μεν τους πιστούς ανθρώπους γίνονται αιτία, αιτίες, με τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουν να βελτιώνουν την ψυχήν τους και να βοηθούνται μ' αυτόν τον τρόπον να πλησιάσουν τον Θεόν, για δε όποιον δεν θέλει να τα αντιμετωπίσει έτσι, γίνονται, αυξάνεται η περιπέτειά τους. Τώρα το τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος αθώος, ας το πούμε, αποθάνει και είναι προστάτης κάποιας οικογένειας ή αφήσει πίσω του διάφορα κενά, οπωσδήποτε καθένας που αποθνήσκει αφήνει πίσω του κενά. Αλλά πρέπει να ξέρομεν ότι εάν πιστεύομεν εις την ύπαρξιν του Θεού, τότε πρέπει να καταλάβομεν ότι ο Θεός είναι αυτός, ο οποίος διοικεί την Κτίσιν κι είναι πατέρας του κόσμου όλου. Και τι μπορεί να κάνει, παιδί μου, ένας άνθρωπος; Ένας πατέρας μπορεί να προστατεύσει μέχρις ένα σημείο. Ο ουράνιος πατέρας όμως προστατεύει απόλυτα! Και ο Θεός ουδέποτε άφησεν άνθρωπον απροστάτευτον. Και σ' αυτό έχω προσωπικήν πείρα εγώ, διότι κι εμένα ο πατέρας μου απέθανε κι εγώ ήμουν μικρός· κι όμως δεν μας εγκατέλειψε ο Θεός. Κι εμείς δεν πιστεύαμεν τότε στον Θεόν, αλλά ο Θεός ουδέποτε άφησε ούτε εμάς ούτε κανέναν που έχω δει γύρω μου. Διότι ακριβώς, τι είναι ένας γήινος άνθρωπος, ένας άνθρωπος, έστω ένας από μας· αναλαμβάνει τη φροντίδα να κάνει οικογένεια. Μπορεί να κάνει κάτι, οπωσδήποτε είναι σημαντική η παρουσία του, μέχρις ένα σημείο· είναι πεπερασμένα τα όριά του.

Ενώ ο Θεός είναι ουράνιος, είναι αιώνιος, είναι άπειρος. Γι' αυτόν τον λόγον ο Θεός όταν κάνει έργα, κάνει έργα τέλεια. Αλίμονο. Δεν στέκει εάν πιστεύομεν στον Θεόν τότε να πούμε ότι πέθανε ένας άνθρωπος και όλα χάθηκαν. Τότε ο άνθρωπος τά 'κανε ή ο Θεός τα κάνει τα έργα; Και κάποιος που αδικείται, ένα παιδί, ας πούμε, που αποθνήσκει νέος ή παιδιά που, αποθνήσκουν από την πείνα μακριά κι αυτά τα παιδιά ακόμα, τα οποία αδικούνται στην ζωήν αυτήν, όντως αδικούνται, δικαιώνονται εις την αιώνια Βασιλείαν του Θεού.

Κι εκεί είναι η δικαιοσύνη του Θεού, διότι δικαιώνονται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τι νόημα έχει ακόμα, έστω κι αν ζήσει ένας άνθρωπος 80 χρόνια, 100 χρόνια, και ζημιωθεί, ζημιώσει την ψυχήν του, δεν μπορέσει να ετοιμάσει τον εαυτόν του για την Βασιλείαν του Θεού, τι τα θέλουμε και τα 80 χρόνια, τα οποία αιώνια τον χώρισαν από τον Θεόν; Με τα μάτια της Πίστεως είναι αποτυχία. Τώρα με τ' άλλα μάτια, όπως θέλουν ας τα κρίνουν αυτοί που τα έχουν. Εμείς όμως βλέπομε με την Πίστη. Χωρίς Πίστη και η ζωή αυτή είναι μάταιη, διότι κάθε λεπτό που περνάει είναι θάνατος· κατεργάζεται τον θάνατο πάνω μας. Ο χρόνος ο ίδιος είναι θάνατος· κανένα λεπτό δεν επιστρέφει πίσω. Άρα όλα είναι τραγικά, είναι όλα υπό την σκιάν του θανάτου, είμαστε όλοι μελλοθάνατοι. Μόνον η Πίστις υπερβαίνει τον θάνατον και νικά διά της Αναστάσεως του Χριστού και σώζει τον άνθρωπο.

(δεν ακούγεται η ερώτηση) Ναι, ένας άνθρωπος βλέπει ότι οδεύει προς τον θάνατον ενώ ένας πιστός βλέπει ότι οδεύει προς τον Θεόν, έτσι; Εμείς δεν βλέπομεν τον θάνατον. Ο θάνατος είναι ένα γεγονός όπως όλα τ' άλλα που συμβαίνουν στη ζωή μας· όπως όταν παντρεύεστε είναι ένα γεγονός, όταν γεννάτε ένα μωρό είναι ένα γεγονός κι όταν αποθνήσκετε είναι ένα γεγονός. Ο Θεός είναι το κέντρον, ο πόλος προς τον οποίον κατευθυνόμαστε. Αν αυτός είναι εκεί, όλα φωτίζονται, καταργούνται τα πάντα, δεν έχει εμπόδια. Δηλαδή, δεν βλέπομεν όχι τέρμα τον θάνατον, αλλά ως τέρμα τον ατέρμονα Θεόν.

(δεν ακούγεται η ερώτηση) Ναι, σ' αυτό ήθελα να πω ότι, αυτή η αντίληψις του στοιχείου της αμαρτίας, το οποίο φέρουμε επάνω μας, δεν είναι ακριβώς έτσι όπως το μάθαμε, κυρίως στα θρησκευτικά μαθήματα.

Δηλαδή, αυτό το λεγόμενον «προπατορικόν αμάρτημα» δεν είναι το αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας για το οποίο είμαστε όλοι ένοχοι. Αυτό λένε οι Λατίνοι, οι παπικοί. Το Προπατορικόν, λεγόμενον, αμάρτημα είναι η ασθένεια της ανθρώπινης φύσης, που έχει τάσιν προς την αμαρτίαν· όχι ότι έχομεν ενοχήν εμείς για ένα γεγονός που έγινε, ας πούμε, έστω από τον πρώτον άνθρωπο. Δεν έχουμεν ενοχήν, απλώς κληρονομούμε κληρονομικά, λαμβάνουμε την ροπή προς την αμαρτίαν. Οπότε ένα παιδάκι, το οποίο αποθνήσκει, είναι ένα παιδί, το οποίο είναι απηλλαγμένο αμαρτίας και η ψυχή του δεν είναι παιδική ενώπιον του Θεού, δεν είναι μωρό στον Θεόν, είναι τέλειος άνθρωπος! Εάν δε και το παιδί αυτό είναι και βαπτισμένο, μέλος της Εκκλησίας, τότε οπωσδήποτε είναι ένας τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτία.

Ναι, Θανάση, ναι. (δεν ακούγεται η ερώτηση) Καλύτερα τι γίνεται μ' αυτές τις μητέρες που βαρούν τα παιδιά τους! Αν μπορούν να ονομαστούν μητέρες αυτές οι κυρίες. (δεν ακούγεται η ερώτηση) Ναι. Κοιτάξετε. Τα παιδάκια αυτά οπωσδήποτε είναι θύματα· και τα θύματα, τα οποία αδικούνται από τους ανθρώπους –κι όταν αδικούνται κυρίως από την μητέραν τους- τότε τα λαμβάνει ο καλός πατέρας Θεός και τα τοποθετεί στην Βασιλεία Του μαζί με τους Μάρτυρες. Αλλά αυτές οι καλές κυρίες, οι οποίες είχαν την έμπνευσιν να τ' αποβάλλουν και να τα πετάξουν στα σκουπίδια, δεν ξέρω αυτές τι θα γίνουν, εάν δεν κλάψουν πάρα πολύ γι' αυτό που έκαναν. Είναι τραγικότητα. Ξέρετε, παιδιά, ότι στην Κύπρον γίνονται εκατοντάδες –πόσο περίπου; έχετε περίπου μέσον όρον εκτρώσεις στην Κύπρον- σαράντα χιλιάδες (40.000) εκτρώσεις τον χρόνον! Οι Τούρκοι δεν σκότωσαν 40.000 όταν ήρθαν! Ένας γιατρός, όταν ήρθε κοντά μου, μου είπε ότι κάνει 4 με 5 εκτρώσεις την ημέρα· κι έχει δεκαέξι χρόνια γυναικολόγος! Φανταστείτε πόσες χιλιάδες εκτρώσεις έχει κάμει! Κι είναι κι επιστήμονας γιατρός. Να πω τέλος πάντων, μια κοπέλα, ας πούμε, πάνω στη ζάλη της, εκεί, έμεινεν έγκυος, μ' αυτές τις ακαταστασίες που έχομε τώρα, δεν δικαιολογείται, αλλά, ας πούμε ότι τέλος πάντων δεν ήξερε. Αλλά ο γιατρός, ο επιστήμων, ο οποίος ξέρει τι σημαίνει έμβρυο, ξέρει τι σημαίνει ζωή, να πιάνει, ας πούμε, για να πληρωθεί εκατό λίρες, να κάνει εκτρώσεις από την άκρη;

Φανταστείτε τι γίνεται δηλαδή και πού βρισκόμαστε!

Ε, βέβαια, γιατί γίνονται αυτά, παιδιά; Γιατί όταν χάσουμε τον Θεόν χάνουμε και τον άνθρωπον! Κι όταν χαθεί ο άνθρωπος, τότε και φόνους κάνουμε και εκτρώσεις κάνουμε κι εγκλήματα κάνουμε και μετά μας πιάνει ευαισθησία για τα παιδιά στην Τανγκανίκα, που αποθνήσκουν από την πείνα. Αυτό είναι καμιά φορά, βλέπεις κάτι κυρίες, να πούμε, που διαμαρτύρονται κατά του Θεού διότι αφήνει τα παιδιά στην Μπιάφρα να είναι σκελετωμένα και να αποθνήσκουν από την πείνα. Και ρωτάς, δε μου λες, κυρία μου, εσύ πόσες εκτρώσεις έκαμες; Μα, δε θυμάμαι, πεντ' έξι, εφτά, οχτώ; Ναι. Τα παιδιά της Μπιάφρα τα σκέφτεται· τα παιδιά που σκότωσε, τα παιδιά της, δεν τα σκέφτεται. Τελικά δηλαδή εμείς θα κρίνομε τον Θεόν ή ο Θεός θα κρίνει εμάς στο τέλος για όλα αυτά που κάναμε και που κάνουμε; Τουλάχιστον, έκαμες τι έκαμες, μετανόησε ρε παιδάκι μου, λυπήσου, κλαύσε, λυπήσου αυτό που έκαμες...

Ναι.

- Αν κάποια μητέρα είναι κάποιας προχωρημένης ηλικίας, ας το πούμε, και οι γιατροί προβλέψουν ότι αυτό το παιδί θα βγει, ας το πούμε τέλος πάντων, φυτό και θα βασανιστεί μετά από την γέννα του και οι γονιοί του θα βασανιστούν με το παραπάνω. Με κανέναν τρόπον δεν πρέπει να γίνει...

- Δεν μπορούμε, παιδί μου, να αφαιρέσουμε τη ζωή του ανθρώπου! Διότι, πώς να πούμε, έξω κυκλοφορούν άνθρωποι, όπως κίνδυνος το έμβρυο να βγει φυτό, κίνδυνος να γίνουμε όλοι φυτά, ανά πάσα στιγμή. Έτσι; Πόσα παιδιά παθαίνουν ένα δυστύχημα και μένουν φυτά, ή στην παιδική ηλικία; Τι θα κάνουμε; Θα πιάσουμε το μαχαίρι να του κόψουμε το κεφάλι τους; Σκοτώνουμε έναν άνθρωπο διότι έμεινε φυτό; Ποια η απόδειξη ότι θα μείνει φυτό; Δηλαδή, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, κανένας τρόπος, με τον οποίον μπορούμε να κάνουμε αυτό το πράγμα. Διότι, με την λογικήν αυτήν, εάν σκοτώσουμε το έμβρυο, τότε γιατί να μην σκοτώνουμε και τους γέρους; Τι να τους κάνουμε τους γέρους; Να τους σκοτώσουμε κι αυτούς· να μην τους πιάνει κι η σύνταξη! Λοιπόν, να σκοτώσουμε τους γέρους, να σκοτώσουμε τους καθυστερημένους, να σκοτώσουμε τους καρκινοπαθείς που, αφού θα πεθάνουν που θα πεθάνουν, τι να βασανίζονται και να παν να κάνουν και χημειοθεραπείες; Δώσ' τους κι αυτοί να πάνε, ας πούμε, τους σκοτώνουμε. Μετά μας σκοτώνουν κι εμάς οι Τούρκοι γιατί δεν μας χρειάζονται, σου λέει, τι θέλετε τώρα εσείς μες στην Κύπρο; Να σας σκοτώσουμε. Όπως όταν σκότωσαν τον προηγούμενο Πάπα, ξέρετε ο προηγούμενος Πάπας, κατά λάθος, ήταν καλός και σε τριάντα πέντε μέρες απεφάσισαν ότι πρέπει να πάει γρήγορα στον ουρανό, διότι δεν είχε τόπο στη γη! Κι όταν απέθανε κατά ένα μυστήριον τρόπο, ένας καρδινάλιος ανακοίνωσε ότι ο Πάπας απέθανεν διότι ήτανε τόσον πολύ καλός, που δεν ήταν πλέον για τη γη· κι έτσι τον εξαπέστειλαν με καλόν τρόπον. Δεν είναι τρόποι αυτοί. Δεν μπορούμε, παιδί μου, να κάνουμε αυτό το πράγμα.

Ξέρετε, ότι μια γυναίκα που σκοτώνει το παιδί της, το έμβρυό της, εσκότωσε πρώτα τον εαυτόν της και ύστερα το παιδίν της. Αυτό είναι το τραγικό. Και ποιος ισορροπεί μετά τα πράγματα;

Ναι, Θάνο. (δεν ακούγεται η όλη η ερώτηση:

- ...το παιδί γεννήθηκε κανονικά...

- ...κι η μητέρα πέθανε. Αυτή η μάνα είναι πραγματική μάνα. Αυτό σημαίνει μάνα. Εάν είναι μάνα μια, θα πεθάνει αυτή θα ζει το παιδίν της. Αυτό σημαίνει μάνα. Τι σημαίνει μάνα; Να σκοτώσει το παιδί της για να ζήσει εκείνη; Πόσες μητέρες έχει, που παν και δίνουν τα νεφρά τους, ξέρω 'γω, τα μάτια τους, οτιδήποτε μέλος του σώματός τους, να ζήσει το παιδίν τους. Ξέρω 'γω μια άλλη μάνα στη Λεμεσό, εκεί στη γειτονιά μας, που της έφυγε, η αμαξού, δεν θυμάμαι τι έγινε, που 'χεν το μωρό μέσα. Κι έρχονταν ένα φορτηγό κι έτρεξε, έσπρωξε την αμαξού –αμαξού δεν τη λέτε;- κι έφυγεν από το δρόμο και την επάτησε το αυτοκίνητον εκείνη. Αυτή είναι μάρτυρας. Αυτή είναι όχι μόνο μάνα, είναι και αγία, είναι και μάρτυρας της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει πιστός άνθρωπος: να πεθάνω εγώ να ζήσει ο άλλος· και περισσότερο το παιδί μου. Καμιά μάνα, νομίζω, δεν, πώς να πούμε, δεν προτιμά να πεθάνει το παιδί της παρά εκείνη.

Ναι. (δεν ακούγεται η ερώτηση) Κάθε παιδί, παιδί μου, είναι ξεχωριστό και δεν είναι πάντα σίγουρο αυτό. Και μένα η μάνα μου θα πέθνησκε όταν θα με γεννούσε και πήγαινε στο γιατρό και της έβαζε ενέσεις να με αποβάλλει. Ε, ούτε κείνη πέθανε ούτε εγώ πέθανα. Πέθανε ο γιατρός! (γέλια) Πράγματι, πέθανε αυτός ο γιατρός. Δε νομίζω σήμερα, με τόσα μέσα η επιστήμη, παιδί μου, να είναι εύκολο να πεθάνει άνθρωπος· αλλά το να πεθάνει, εντάξει, και αμυγδαλές πας να κάνεις εγχείρηση και μπορεί να πεθάνεις, ας πούμε. Τι σημαίνει αυτό; Δηλαδή με πιθανότητα να πεθάνω, τότε τα κάνω όλα, ας πούμε, αυτά; Δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε την έκτρωση επ' ουδενί λόγο. Δεν υπάρχει δικαιολογία.

Ναι, Ελένη. (δεν ακούγεται η ερώτηση) Άλλο αυτό. Αυτό δεν μπορεί, δεν έχει ευθύνη η ίδια, ούτε ευθύνεται, ούτε έχει λόγο γι' αυτό το πράγμα. Απεβλήθηκε το παιδάκι, πέθανε μόνο του το μωρό, πέθανε όπως αποθνήσκουν τόσοι άνθρωποι κάθε μέρα. (δεν ακούγεται η ερώτηση) Εάν άθελα, άθελα. Δεν έχει ευθύνη. Βέβαια, καλά είναι να προσέχουν, όταν είναι έγκυες οι μητέρες να προσέχουν, να μην κάνουν πράγματα, τα οποία κινδυνεύει η εγκυμοσύνη τους. Αλλά όταν δεν το θέλει, όταν δεν το προσέξει, μες στην ανθρώπινη φύση τα λάθη γίνονται, δεν είναι παράξενο πράγμα.

............................

Χριστέ το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθήτω εφ' ημάς το φως του προσώπου Σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον. Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών Σου. Πρεσβείαις της παναχράντου Σου μητρός και πάντων Σου των Αγίων. Αμήν.

Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν

Καλό βράδυ, παιδιά, ο Θεός μαζί σας.