Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Πότε η υπομονή είναι τέλεια. (Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου)


H υπομονή σας πρέπει να είναι τέλεια και να κρα­τήσει ως το τέλος. Και πότε είναι τέλεια η υπομονή; Όταν σηκώνει κανείς τις δοκιμασίες όχι μόνο καρτε­ρικά, αγόγγυστα, αλλά και με χαρά, ευγνωμονώντας το Θεό για ό,τι παραχωρεί, όσο βαρύ κι αν είναι, όπως θα Τον ευγνωμονούσε για μια μεγάλη ευεργεσία. Πι­στέψτε ακράδαντα -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- πως, υπομένοντας την άδικη κατηγορία, αξιώνεστε να συμπεριληφθείτε στη χορεία των μαρτύρων. Δεν πρέπει να χαίρεστε γι’ αυτό; Απεναντίας, αφήνοντας την καρ­διά σας να κυριεύεται από τη λύπη και το παράπονο, εκμηδενίζετε την άξια και την ωφέλεια του θείου δώ­ρου.

Όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν από τον Κύριο στη δευτέρα παρουσία Του. Οι δίκαιοι, όμως, θα παρασταθούν στο θεϊκό Κριτήριο με αγαλλίαση ανέκφρα­στη, καθώς θα οδηγηθούν στην αγκαλιά του Θεού και στην αιώνια χαρά. «Είσελθε εις τήνχαράν του Κυρίου σου» (Ματθ. 25:21), θ’ ακούσει τότε κάθε γνήσιος δούλος του Χριστού, όποιος δηλαδή εχει πίστη ορθή και ζωή θεάρεστη. Πίστη και ζωή, βλέπετε, είναι οι δύο απαραίτητες προύποθέσεις της σωτηρίας. Όπως είπε ο ίδιος ο Ιησούς, «ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύ­ριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, άλλ’ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7:21).

«Υπομονής έχετε χρείαν» (Εβρ. 10:36). Η σοφή συμβουλή δεν είναι δική μου, αλλά του αποστόλου Παύλου. Να υπομείνετε, λοιπόν. Με την υπομονή κερδίζεται η σωτηρία της ψυχής, ή μάλλον αγοράζεται σαν ακριβό εμπόρευμα.

Υπομονή! Υπομονή και γενναιοψυχία! Πιστέψτε πως όλα από το Θεό προέρχονται και όλα για το καλό σας παραχωρούνται, εστω κι αν δεν μπορείτε να το δείτε καθαρά. Άλλωστε, η πίστη χρειάζεται σ’ εκείνα που δεν βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε. Τα ορατά και κατανοητά δεν απαιτούν πίστη. Γι΄ αυτό λέει ο απόστολος: «Έστι πίστις… πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ, 11:1).

Ο Κύριος ας σας ελεήσει και ας σας ανακουφίσει, όπως Εκείνος ξέρει, με τις πρεσβείες της πολυεύ­σπλαχνης Παναγίας Μητέρας Του και του ακοίμητου φύλακα αγγέλου σας. Να σκέφτεστε όσους υποφέρουν, όσους καταδιώκονται, όσους βασανίζονται, όσους καταπιέζονται… και να παίρνετε κουράγιο από την υπο­μονή τους.

Η υπέρβαση της δυσκολίας τι σημαίνει; Ότι υπομένετε. Υπομένοντας, φυσικά, πονάτε. Άλλά δεν γί­νεται αλλιώς.

Είστε, είναι αλήθεια, πολύ ευαίσθητη και πληγώ­νεστε βαθιά από την τραγική κατάσταση πού αντιμε­τωπίζετε. Βέβαια, για την -ψυχοσύνθεση σας δεν έχετε καμιά ευθύνη. Ευθύνη, όμως, έχετε για την πιθανή υποταγή σας σε εμπαθή αισθήματα. Αν οργίζεστε, μαλώνετε, κατηγορείτε, βαρυγγωμάτε, τότε αμαρτάνετε ενώπιον του Θεού. Αν μονάχα πονάτε, αλλά υπο­μένετε δίχως γογγυσμό, δεν αμαρτάνετε.

Πάνω άπ’ όλα ασκηθείτε στην αγάπη. Το αίσθημα της αγάπης ας κυριαρχεί στην καρδιά σας. Τα έργα της αγάπης ας κυριαρχούν στη ζωή σας. Αγάπη να νιώθετε για όλους και να δείχνετε σε όλους, ακόμα κι εκείνους που σας πικραίνουν.

Να λέτε: Δόξα τω Θεω για όλα! Δόξα τω Θεώ, που μου στέλνει κάτι για να υπομένω! Δόξα τω Θεώ, που μου δίνει μια ακόμα ευκαιρία για να μπω στη βασι­λεία Του, τη βασιλεία που ανήκει σ’ όσους υπομείνουν ως το τέλος: «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ, 24:13). Εμείς βάζουμε την υπομονή. Και ο Θε­ός τη σωτηρία.

Η Χρυσταλλού και το θαύμα του Αποστόλου Ανδρέα


Μιά φορά, ήταν μιά γυναίκα που την έλεγαν Χρυσταλλού. Τούτη η γυναίκα στον κόσμο είχε μόνο ένα γιό.Κι ήταν έξυπνος-έπαιρνε τα γράμματα πολλά- κι όμορφος και ζωηρός.
Μιάν ημέρα, μάνα μου, εβγήκαν οι Τούρκοι κι είδαν το παιδί πως ήταν παλλικάρι κι επήραν το. Από τότε η μάνα του… μέρα-νύκτα έκλαιε.
-Α, το γιό μου, α το γιό μου…Απόστολε Αντρέα μου, φανέρωσε μου τον, Απόστολε Αντρέα μου…
Μιά νύχτα πήγε ο Απόστολος Αντρέας και της λέει:
-Τι έχεις και κλέεις;
-Τι έχω; Μου κλέψαν το παιδάκι μου και δεν ηξέρω που ένι. Τον σκότωσαν; Ζεί; Τι τον εκάμαν δεν ηξέρω.
-Να μην μαραζώνεις, της λέει, τον έχουν πολλά καλά. Να μην κλέεις και σε δέκα χρόνους από τώρα να πάεις στο Μοναστήρι μου στην Καρπασία και θα τον εύρεις.
Έκτοτε σιώπησε η κακορίζικη, πήρε παρηγοριά.Πέρασε ένας χρόνος, άλλος ένας χρόνος…Τέλος πάντων να μην τα πολυλογούμε, τελείωσαν οι δέκα χρόνοι. Ετοιμάστηκε η Χρυσταλλού κι έπιασε τα τάματα που έταξε στον Απόστολο Αντρέα και πήγε στο Μοναστήρι του στην άκρη της Κύπρου. Πήρε πρόσφορα, άναψε λαμπάδες, έκαμε γιορτή, παράκληση, λειτουργήθηκε, μετάλαβε και βγήκε έξω από την εκκλησία. Είχε έγνοια, παρατηρούσε…Έρχονταν ξένοι πολλοί. Από ένα καράβι κατέβηκαν κάμποσοι κι ένας αξιωματικός των Τούρκων, ψηλός, όμορφος, λεβέντης. Παρατηρεί, εγνώρισεν την εκείνος.”Είναι η μάνα μου, λαλεί τούτη”! Πάει κοντά και της λέει:
-Ε, ποιά είσαι εσύ;
-Εκλέψαν μου το γιό μου, γιέ μου, εκλέψαν μου τον, εσκοτώσαν μου τον, τι τον εκάμαν δεν ηξέρω. Μου είπε όμως ο Απόστολος Αντρέας να’ ρτω σε δέκα χρόνους και θα τον εύρω.
-Θένα τον αναγνωρίσεις; Λαλεί της. Έχει τόσον καιρό να τον δεις.
-Θένα μου βοηθήσει, γιέ μου, ο Απόστολος Αντρέας να τον αναγνωρίσω.
Δεν έχει κανένα σημάδι πάνω του; Λαλεί της.
-Πάνω στο πόδι του. Από τον καιρό που ήταν μωρό, καθώς έπαιζε κοντά στη νεστιά, εκύλισ’ ένα κάρβουνο πάνω στο πόδι του.Μέχρι ν’ αρχίσει φωνές, μέχρι να πάω κοντά, κάηκε και σούρωσε. Τον πήρα στο γιατρό και του έβαλε κάτι πάνω και γλύκανε ο πόνος, και λίγο-λίγο υγίανε. Τού έμεινε όμως σημάδι.
-Έχω κι εγώ λαλεί της, ένα σημάδι. Σηκώνει τα ρούχα του…αρχίνησε κλάματα.
-Γιέ μου, λαλεί του, μα είσαι εσύ;
-Εγώ είμαι! Και λούστηκαν στο κλάμα.
Μάνι-μάνι πήγε κι αγόρασε ρούχα χριστιανικά για να βγάλει τα τούρκικα και πήγε εις τους παπάδες και τους είπε την ιστορία του.
-Να έρθετε να με διαβάσετε, να με λειτουργήσετε να φωρέσω τα ρούχα μου τα χριστιανικά, γιατί ηύρα τη μάνα μου.
Ήρθαν, εδιαβάσαν τον, ελειτουργήσαν τον, εκοινωνήσαν τον κι έκαψε τα ρούχα τα τούρκικα κι εφόρεσε τα ρωμεΐκα.

Είδες ο Απόστολος Αντρέας…! Πρέπει να’ χεις πίστη πάνω σου για να σε ακούει ο αφέντης μου ο Θεός.Πίστη και καλοσύνη.

Τα Τρία Δέντρα

Ήταν μια φορά σ΄ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό...

Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο, όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός.
Το δεύτερο δέντρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι και όμορφο που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα, που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων. Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον ουρανό και τον Θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς.

Υλοτόμοι έκοψαν το πρώτο δέντρο, και ενώ αυτό σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκανε δοχείο για την τροφή των ζώων, παχνί για τα άχυρα των ζώων.
Το δεύτερο δέντρο που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.
Το τρίτο δέντρο που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους, το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.
Περνούσαν τα χρόνια και τα δέντρα απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμη και τα όνειρά τους.
Όμως κάποια ημέρα ένας άντρας και μια γυναίκα ήλθαν στο στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα, και η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δέντρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία, η Θεοτόκος, οι οποίοι απόθεσαν σε εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια αλλά τον ίδιο το Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για εμάς. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτεί μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.

Στο μικρό ψαροκάικο, που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο, μετά από πολλά χρόνια μπήκαν κάποιοι ψαράδες μαζί με το δάσκαλο τους, ο οποίος ήταν κουρασμένος και είχε κοιμηθεί. Είχαν ανοιχτεί στην θάλασσα, όταν ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία.
Πάνω στο φόβο τους οι μικροί ψαράδες, ξύπνησαν τον αρχηγό τους, και Εκείνος μόλις είδε την φουρτουνιασμένη θάλασσα, τη διέταξε να ηρεμήσει. Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως.
Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του, στη λίμνη Γεννησαρέτ.
Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον Βασιλέα των Βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του.

Και το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια ημέρα το πήραν και έκαναν έναν σταυρό, στο οποίο σταύρωσαν τον Χριστό. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πιο ψηλό από ότι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό.

Τελικά τα δέντρα της ιστορίας απέκτησαν όχι μόνο αυτό που ήθελαν και ποθούσαν, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα από αυτά που σχεδίαζαν.
Όταν, λοιπόν, κάνουμε όνειρα ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που μας ετοιμάζει ο Θεός είναι προτιμότερο και ωφελιμότερο για τη ζωή μας.

Ας έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό ! Αμήν !

Ἡ νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.259-260)
Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου
Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

Ὁ μοναχός Γαλακτίων Ἰλλίε, κοινοβιάτης στή μονή Συχάστρια τῆς Ρουμανίας ἀπό τό 1918, τηροῦσε μέ ἀκρίβεια τή νηστεία. Ἄν δέν τελείωνε τόν μοναχικό του κανόνα, δέν ἔτρωγε τίποτα.
Τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή νήστευε μέχρι τό βράδυ, τήν ὥρα πού ἔβγαιναν τ’ ἀστέρια. Τότε ἔκανε τόν σταυρό του, ζητοῦσε συγχώρηση ἀπ’ ὅλους, ἔπαιρνε ἀντίδωρο καί ὕστερα ἔτρωγε.
-Γέροντα, τοῦ εἶπε ὁ μαθητής του, ἡ μέρα εἶναι μεγάλη, κι ἐσύ ἡλικιωμένος καί ἀδύνατος. Δέν εἶναι καλύτερα νά τρῶς τό φαγητό σου νωρίτερα;
-Κάποτε, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, ἕνα ἅγιος εἶδε νά πηγαίνουν κάποιο νεκρό στόν τάφο. Μπροστά καί πίσω τῶν συνόδευαν δυό ὡραῖοι ἄγγελοι. ‟Ποιοί εἶστε ἐσεῖς;’’ ρώτησε ὁ ἅγιος.
‟Ἐγώ ὀνομάζομαι Τετάρτη καί ἐγώ Παρασκευή!’’ ἀπάντησαν οἱ ἄγγελοι. ‟ Ἤρθαμε ἐδῶ, μέ ἐντολή τοῦ Κυρίου, νά βοηθήσουμε αὐτή τήν ψυχή, γιατί σ’ ὅλη τή ζωή της νήστευε τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή γιά νά τιμήσει τά Πάθη τοῦ Κυρίου’’.
Ἀπό τότε, συμπλήρωσε ὁ π. Γαλακτίων, δέν ἔφαγα ποτέ πιά αὐτές τίς μέρες, γιά νά μέ βοηθήσουν κι ἐμένα ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή τήν ὥρα τοῦ θανάτου μου.

Ηλεκτρονική απάτη μέσω τηλεφωνικών μηνυμάτων

Στο στόχαστρο επιτήδειων βρίσκονται αυτή την φορά τα κινητά τηλέφωνα. Μία νέα ηλεκτρονική απάτη θέλει αγνώστου ταυτότητας αποστολείς να στέλνουν μηνύματα σε ανυποψίαστους παραλήπτες, με σκοπό την συλλογή
προσωπικών δεδομένων.
Η απάτη που έχει στο ενεργητικό της πολλά θύματα διεθνώς και δραστηριοποιείται τον τελευταίο καιρό και στην χώρα μας , έχει θορυβήσει την αστυνομία που εφιστά την προσοχή των πολιτών.

Πιο αναλυτικά,τα συγκεκριμένα μηνύματα είναι γραμμένα στην αγγλική γλώσσα και έχουν ως αποστολέα αριθμό κινητού τηλεφώνου από το εξωτερικό.

Το περιεχόμενό τους αναφέρει, ότι ο αριθμός του κινητού τηλεφώνου έχει κερδίσει δύο εκατομμύρια ευρώ και ζητά από τους παραλήπτες διάφορα προσωπικά στοιχεία.

Το μήνυμα έχει ως εξής:

"YOUR MOBILE NUMBER HAS WON 2,000,000.00 POUNDS IN THE BLACKBERRY UK MOBILE PROMO, FOR CLAIMS SEND EMAIL YOUR NAME, MOBILE NO & COUNTRY TO blackberryyou@europe.com"

Με ανακοίνωσή του, το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ καλεί όσους λαμβάνουν τέτοια μηνύματα να αποφεύγουν να τα ανοίγουν και σε καμία περίπτωση να μην λαμβάνουν υπόψη το περιεχόμενό τους και φυσικά να μην απαντούν στους αποστολείς.

Παράλληλα, οι πολίτες μπορούν να ενημερώνουν τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, προωθώντας το σχετικό μήνυμα στο e-mail ccu@cybercrimeunit.gr, αλλά και τηλεφωνικά στην 24ωρη γραμμή καταγγελιών 11012.
ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥΓιορτάζουμε σήμερα 30 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου και Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, ας πούμε λίγα λόγια:
Ο Άγιος Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.
Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.
Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον εργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.
Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.
Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.
Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.
Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.
Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.
Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!
Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.
Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!


Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ (Εορτή μνήμης 29 Νοεμβρίου)

Στο τελευταίο του διακόνημα, στο Φρέαρ του Ιακώβ, τον επισκέπτονταν τακτικά φανατικοί Εβραίοι, οι όποιοι απαιτούσαν να βγάλει το Σταυρό και τις εικόνες από την εκκλησία, αφού το θεωρούσαν προσκύνημα της Ιουδαϊκής θρησκείας. Μάλιστα ένας από αυτούς το επισκεπτόταν καθημερινά και προσευχόταν σ’ αυτό. Ο π. Φιλούμενος, πιστός θεματοφύλακας των παραδοσιακών θεσμίων του Παναγίου Τάφου στο χώρο της Παλαιστίνης, εξηγούσε με το ταπεινό και πράο του ύφος πως το Φρέαρ του Ιακώβ ανήκε στους χριστιανούς από πολλούς αιώνες. Θέλοντας μάλιστα να αποφεύγει εντελώς τις προκλήσεις... όταν ο Εβραίος αυτός εισερχόταν στην εκκλησία για να προσευχηθεί, σταματούσε τις ακολουθίες και τις συνέχιζε αργότερα. Στόχος του Εβραίου αυτού, όπως και των άλλων φανατικών, ήταν να μετατραπεί το Φρέαρ του Ιακώβ σε Ιουδαϊκό προσκύνημα με κάθε τρόπο. Έτσι, στις 29 Νοεμβρίου 1979, μέρα που η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Φιλουμένου, του επιτέθηκαν με τσεκούρι και τον δολοφόνησαν, ενώ τελούσε τον εσπερινό. Στη συνέχεια λεηλάτησαν την εκκλησιά και φεύγοντας έριξαν χειροβομβίδα, ολοκληρώνοντας το βέβηλο έργο τους. Ανακοίνωση της αστυνομίας έλεγε πως η δολοφονία έγινε με τσεκούρι και χειροβομβίδα «από αγνώστους». Και βέβαια ουδέποτε εξιχνιάστηκε.

Η κηδεία του νεομάρτυρα αρχιμανδρίτη Φιλουμένου του Κυπρίου έγινε στις 4 Δεκεμβρίου 1979, από το ναό της Αγίας Θέκλας. Τάφηκε στο κοιμητήριο της αγιοταφικής αδελφότητας στην Αγία Σιών μέσα σε συνθήκες βαρύτατου πένθους. Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατά την κηδεία θανούντος μέλους της αδελφότητας, ανοίχθηκε ο τάφος του π. Φιλουμένου, για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρυσαν ένα εξαίρετο και θαυμαστό θέαμα. Το σώμα του νεκρού Αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε, όπως συμβαίνει και με πάρα πολλά λείψανα Αγίων, όπως του αγίου Σπυρίδωνα, του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου και άλλων. Ξανακλείσανε τον τάφο μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε κατά την κηδεία του αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα συνέχισε να είναι αναλλοίωτο και να ευωδιάζει, ένδειξη ότι ο ταπεινός δούλος του Θεού Φιλούμενος είχε καταταγεί «εν χώρα ζώντων» ως ένας από τους Αγίους Του. Το λείψανο τοποθετήθηκε με κάθε ευλάβεια σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του Αγίου Βήματος στον ιερό ναό της Αγίας Σιών, όπου και γίνεται αντικείμενο προσκύνησης από χιλιάδες πιστούς.

Παρά το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει επίσημη πράξη αναγνώρισης της αγιότητάς του, ο πιστός λαός θεωρεί τον π. Φιλούμενο ως άγιο και ως τέτοιον τον τιμά. Η αγία του ζωή, ο μαρτυρικός του θάνατος, το άφθαρτό του σώμα, τα ομολογούμενα θαύματα που έγιναν σε πιστούς μετά το θάνατό του αποτελούν αναντίρρητες μαρτυρίες για την αγιοσύνη του.

Η μνήμη του ας είναι αιώνια.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ... ΘΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ! (Συγκλονιστική ιστορία)

Όλοι μας στη γειτονιά γνωρίζαμε το 17χρονο ψηλόλιγνο, συμπαθητικό αγόρι, που έκανε τις βόλτες του καθισμένο στο αναπηρικό καροτσάκι.
Τον Μιχάλη.
Το ευγενικό, υπομονετικό, κάπως μελαγχολικό αγόρι. Τώρα ό Μιχάλης έφυγε για την αιωνιότητα. Πήγε στην άλλη, στην αληθινή ζωή.
Ταξίδεψε με τον Χριστό, συντροφιά στους κόσμους της αληθείας, του φωτός, τής Ανάστασης, τής Βασιλείας των Ουρανών. Φεύγοντας άφησε στους δικούς του ένα συγκλονιστικό μήνυμα. Το άκουσα από το στόμα του πατέρα του: Εκείνο τον απόγευμα ήμασταν κοντά του, ή μητέρα του, ή γιαγιά του, ό θείος του, εγώ και δυο νοσοκόμες.
Και ενώ προηγουμένως βρισκόταν σε κώμα, άνοιξε τα μάτια του, μας κοίταξε με καθαρό βλέμμα και με φωνή βροντερή...
(μέχρι τότε σχεδόν δεν μιλούσε και ότι έλεγε ήταν χαμηλόφωνα), είπε:

«Είστε όλοι έτοιμοι να ακούσετε τον μεγάλο λόγο; Είστε έτοιμοι και ψύχραιμοι; Εγώ είμαι έτοιμος, εσείς είστε;» (Πρώτη φορά χρησιμοποιούσε τέτοια γλώσσα). Έκανε μικρή παύση και συνέχισε:
«Εγώ τελείωσα». (Ό θείος του έκλεγε).
«Τελείωσα. Υπάρχει Χριστός, υπάρχει Δευτέρα Παρουσία. Θα πάμε και θα έρθουμε, με τον Χριστό» (Ο θείος του τον αγκάλιασε). «Μη με κρατάς, μη με καθυστερείς άσε με να φύγω, ένα, δυο, τρία, φύγαμε, είμαι ό καλύτερος, θα ξανασυναντηθούμε. Άντε γεια σας». Και το παιδί έσβησε.

Ποιός ξέρει σε ποιους κόσμους παραδεισένιους αξιώθηκε να ξεναγηθεί από τον Σωτήρα Χριστό, πριν την αναχώρησή του, για να κερδίσει την μεγάλη βεβαιότητα, που ίσως δεν είχε στην ζωή του προηγουμένως: «Υπάρχει Χριστός, υπάρχει Δευτέρα Παρουσία».
Και κλείνοντας βαθειά μέσα του την βεβαιότητα αυτή έφυγε μακάρια, διαβαίνοντας το πέρασμα γης ουρανού, χωρίς να έχει πλέον ανάγκη το αναπηρικό του καροτσάκι.
Ό Σωτήρας Χριστός βλέποντας τον αγώνα του ενάντια στην αρρώστια, τον πήρε κοντά Του, αιώνια να χαίρεται μαζί με τους αγγέλους. Άφησε πίσω στους πονεμένους γονείς του και στον αδελφό του την παρηγοριά αυτής τής βεβαιότητας:
«Υπάρχει Χριστός, υπάρχει Δευτέρα Παρουσία!!!»

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ 370 ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Γιορτάζουμε σήμερα 29 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Παραμόνου και των συν αυτώ 370 Μαρτύρων, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ., επί αυτοκρατορίας Δεκίου, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός ειδωλολάτρης, ο άρχων Ακυλίνος. Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ'αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί όπου και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι τους όμως αρνήθηκαν.

Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι χριστιανοί έψαλλαν «ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» (Προς Εφεσίους, ε' 19) στο Σωτήρα τους και Σωτήρα όλων μας, στον Ιησού Χριστό. Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και χτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματά τους. Έτσι, Μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι την ψυχή τους στον Κύριο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν σὺν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντας καὶ ἀθλητὰς εὐκλεεῖς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦτον γὰρ φερωνύμως ὡς φιλήσαντας ἄγαν, ᾔσχυναν δι' ἀγώνων παρανόμων τὸ κράτος αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν πᾶσι καὶ ἔλεος.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλά περί του θανάτου του.

Θαύμα - ΕΟΡΤΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ - ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΣΥΜΗΣ flv


Εξαφανίστηκε από την εικόνα η μορφή του Αρχάγγελου Μιχαήλ την ώρα του μεγάλου εσπερινού στην Ιερά Μονή Πανορμίτη Σύμης το απόγευμα της 6ης Νοεμβρίου!

Το γραφικό νησί των Δωδεκανήσων είναι γνωστό στα πέρατα του κόσμου για το μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή χιλιάδες είναι οι πιστοί που το επισκέπτονται για να ανάψουν ένα κερί στη χάρη του. Τα τάματα κάτω από την ασημένια εικόνα του είναι αμέτρητα, ενώ οι μαρτυρίες για θαύματα πάρα πολλές. Φέτος όσοι παρευρέθηκαν στον εσπερινό της παραμονής της εορτής του Ταξιάρχη Μιχαήλ ή Πανορμίτη (κλέφτη) -έτσι συνηθίζουν να τον λένε οι ντόπιοι, γιατί σύμφωνα με την παράδοση αν δεν αποδοθεί ένα τάμα, ο Αγιος βρίσκει τρόπο και το παίρνει μόνος του- βρέθηκαν μπροστά σε ένα ακόμη θαύμα!

Οι πιστοί που βρίσκονταν μπροστά στην εικόνα του Αρχαγγέλου την ώρα της ακολουθίας αναφέρουν πως το πρόσωπό του σβήστηκε για μια στιγμή (καποια λεπτά)προκαλώντας τους ρίγη δέους και συγκίνησης. «Εχει βουίξει όλο το νησί. Προσωπικά δεν το είδα, ωστόσο μου το ανέφερε αρκετός κόσμος που βρισκόταν στον εσπερινό» δήλωσε ο δήμαρχος Σύμης Λευτέρης Παπακαλοδούκας, τονίζοντας πως η εικόνα που βρίσκεται στην Ιερά Μονή είναι θαυματουργή. «Κατά καιρούς ακούγονται πολλά. Χαρακτηριστικό είναι το θαύμα με τα μπουκάλια. Πιστοί από όλο τον κόσμο βάζουν ένα μήνυμα μέσα σε μπουκάλι για τον Αρχάγγελο και το αφήνουν να το πάρει η θάλασσα. Κατά καιρούς ξεβράζονται στην παραλία αρκετά από αυτά. Οποιος τα βρει τα πηγαίνει στο μοναστήρι». Η φετινή προσέλευση των προσκυνητών δεν είχε προηγούμενο αφού σύμφωνα με τον δήμαρχο του νησιού ο αριθμός των πιστών άγγιξε τους 15.000!

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο.Κατά την διάρκεια της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο είχε εξαφανιστεί ολόκληρη η τεράστια εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Είσοδο του προσκυνήματος του στο Μανταμάδο της Μυτιλήνης,για να επιστρέψει μέρες αργότερα!Παντως το σημείο μάλλον δεν είναι ευχάριστο και μάλλον φαίνεται να προειδοποιεί για κάτι. Είδομεν...

Το Πανίσχυρο Όπλο


Ρώτησαν τν ββ Λογγίνο:
- Ποι ρετ εναι μεγαλύτερη π᾿ λες;

Κα πάντησε:
- Σκέφτομαι, τι, πως περηφάνεια εναι τ μεγαλύτερο π᾿ λα τ πάθη, φο κα π τν οραν μπόρεσε ν ρίξει κάποιους (δηλαδ τν ωσφόρο κα τ τάγμα του), τσι κα ταπεινοφροσύνη εναι μεγαλύτερη π᾿ λες τς ρετές, γιατ κι π᾿ ατ τ τάρταρα μπορε ν᾿ νεβάσει να νθρωπο, κόμα κι ν εναι μαρτωλς σν δαίμονας.
Ν γιατ Κύριος πρν π᾿ λους μακαρίζει τος «πτωχος τ πνεύματι», (δηλαδ τος ταπεινούς) (Ματθ. 5:3).
***
νας γέροντας επε:
- Προτιμ ττα πο θ συνοδεύεται π ταπεινοφροσύνη, παρ νίκη πο θ συνοδεύεται π περηφάνεια.
***
νας (λλος) γέροντας επε:
- Πολλς φορς ταπείνωση σωσε πολλούς, κα μάλιστα κοπα.
Κι ατ τ ποδεικνύουν τελώνης κα σωτος υός, πο επαν μόνο λίγα λόγια κα σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13 - 15:21).
***
ββς σαΐας επε:
- Περισσότερο π᾿ λα χουμε νάγκη π τν ταπεινοφροσύνη.
Γι᾿ ατ ς εμαστε πάντα τοιμοι, σ κάθε λόγο πο κομε ργασία (πο κάνουμε), ν λέμε (στν πλησίον):
«Συγχώρεσέ με».
Γιατ μ τν ταπεινοφροσύνη καταστρέφονται λα τ (πονηρ ργα) το χθρο.
***
μμ Θεοδώρα λεγε, πς οτε σκηση οτε κακουχία οτε ο ποιοιδήποτε κόποι σζουν (τν νθρωπο), παρ μόνο γνήσια ταπεινοφροσύνη. (Κα γι πιβεβαίωση διηγόταν τ ξς:)
- ταν κάποιος ναχωρητής, πο διωχνε τος δαίμονες. Κα τος ξέταζε, γι ν μάθει μ ποιν τρόπο βγαίνουν (π τν νθρωπο). «Μ τ νηστεία;» τος ρωτοσε. «μες οτε τρμε οτε πίνουμε», παντοσαν κενοι.
«Μ τν γρυπνία;». «μες δν κοιμόμαστε καθόλου», λεγαν.
«Μ τν ναχώρηση (π τν κόσμο);». «μες ζομε στς ρήμους», ποκρίνονταν.
πειδ γέροντας πέμενε κα λεγε, «Μ ποιν λοιπν τρόπο βγαίνετε;», κενοι μολόγησαν:
«Τίποτα δν μς νικάει, παρ μόνο ταπεινοφροσύνη».

Χιλιάδες προσκύνησαν τα λείψανα της Οσίας Σοφίας της εν Κλεισούρα

Χιλιάδες προσκυνητές κατέκλισαν σήμερα το ιστορικό Μοναστήρι της Παναγίας της Κλεισούρας της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας, προκειμένου να ασπασθούν τα χαριτόβρυτα λείψανα της Οσίας Σοφίας της ποντίας, η οποία ασκήθηκε στο Μοναστήρι της Παναγίας και πρόσφατα συναριθμήθηκε από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας.

Τα ιερά λείψανα της Οσίας Σοφίας, τα οποία φυλάσσονται επιμελώς στην Ιερά Μονή, δεν ετίθεντο μέχρι σήμερα σε προσκύνηση γι’ αυτό και ο λαός απαίτησε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ και την Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Ευφραμία μοναχή, να προσκυνήσει τον ατίμιτο αυτό θησαυρό θέλοντας έτσι να ζητήσει την πρεσβεία και την μεσιτεία της Οσίας Σοφίας.

Και εκείνη που στη ζωή της ήταν πάντοτε παρήγορος και κοντά στους ανθρώπους και απάλυνε τον πόνο τους με την προσευχή της και τους σκούπιζε τα δάκρυα, έτσι και τώρα οι πιστοί χριστιανοί ζητάνε την μεσιτεία της αφήνοντας τα δάκρυά τους στα μυροβόλα λείψανά της.

Έτσι, ο Επίσκοπος της εν Καστορία Εκκλησίας, αφουγκράστηκε το αίτημα των ανθρώπων τόσο της Καστοριάς, όσο και της Πτολεμαΐδος αλλά και ολοκλήρου της Δυτικής Μακεδονίας και σήμερα Κυριακή 27 Νοεμβρίου, τέθηκαν με επίσημη τελετή τα λείψανα της Οσίας Σοφίας στο Καθολικό της Ιεράς Μονής της Παναγίας, κατά τη διάρκεια του Όρθρου και πριν τη Θεία Λειτουργία, στην οποία συλλειτούργησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δράμας κ. Παύλος και Καστορίας κ. Σεραφείμ.

Στο λόγο του ο ποντιακής καταγωγής Μητροπολίτης Δράμας, αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο ευαρεστούν οι άνθρωποι στον Θεό και φτάνουν στο στάδιο της θέωσης και γίνονται Άγιοι σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου μας.

Και έκλεισε λέγοντας πως αν θέλουμε να ευαρεστήσουμε κι εμείς στο Θεό, πρέπει να βάλουμε τον Χριστό στην καρδιά μας και να ακολουθούμε τα βήματα της Αγίας Σοφίας.

«Ας μην μείνουμε τις μέρες που έρχονται στα λαμπιόνια και στις φιέστες γιατί η χαρά που δίνουν είναι μισή, και δεν ομοιάζει πουθενά στη χαρά που κέρδισε η γερόντισσα που αφιέρωσε τη ζωή της στον Χριστό»

Τέλος, ανέφερε πως η συγκίνησή του είναι μεγάλη, διότι η Οσία Σοφία είναι συντοπίτισσά του, αφού κατάγονταν από το διπλανό χωριό του παππού του.

Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Καστορίας τέλεσε τη χειροτονία του πατρός Βασιλείου Ανδρονικίδη, ενός νέου κληρικού, ο οποίος θα υπηρετήσει το ιερό θυσιαστήριο στο χωριό της Κλεισούρας.

Αξίζει να αναφέρουμε πως η Οσία Σοφία στις 4 Οκτωβρίου αγιοκατατάχθηκε από τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη και την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο και ήδη όπως είπε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Σεραφείμ σύντομα θα μεταβεί ο ίδιος στο Φανάρι και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο εκ μέρους των αρχόντων και του λαού της περιοχής ώστε να ασπασθεί την χείρα του Πατριάρχη μας, να λάβει την Πατριαρχική Πράξη Αγιοκατατάξεως αλλά και να προσκαλέσει τον εκπρόσωπο της υπ’ Ουρανόν Ορθοδοξίας να επισκεφτεί για δεύτερη φορά την ακριτική γωνιά της Μακεδονίας μας και να προστεί των επισήμων εορταστικών εκδηλώσεων.

Τέλος, ο λαός που περίμενε υπομονετικά μέσα στο κρύο να προσκυνήσει το πολύπαθο σώμα της Οσίας Σοφίας, ανακουφίστηκε γιατί είδε τη δική του Σοφία να είναι παρούσα ακόμα πιο δυνατά στη ζωή του, μεσιτεύοντας στο θρόνο του Κυρίου μας για τη σωτηρία του.